Perinatale OCD wordt ook postnatale OCD, maternal OCD of postpartum OCD genoemd. Maternal OCD is een minder goede benaming want het doet geen recht aan het feit dat Perinatale OCD ook bij vaders kan voorkomen. Het kan meerdere vormen aannemen die betrekking hebben op de rol van de moeder of vader. Perinatale OCD  kan eigenlijk een obsessief verantwoordelijkheidsgevoel zijn. Je bent dan voortdurend bang dat de baby iets overkomt doordat je iets per ongeluk of door nalatigheid fout doet. Het kan ervoor zorgen dat je eindeloos gaat controleren of het wel goed gaat met de baby en of er niets is waardoor de baby zich zou kunnen bezeren of misschien zou kunnen overlijden. Je kunt last hebben obsessieve indringende gedachten (intrusies) over vreselijke dingen. Meestal zijn de beelden die je voor je ziet agressief of seksueel van aard. Je denkt aan dingen die je je baby opzettelijk zou kunnen aandoen en voelt je daar erg schuldig over over walgt ervan. Je kunt ook dwangmatig denken dat je liever had gehad dat het kindje er niet was geweest, terwijl je zeker weet dat je ontzettend van je pasgeboren baby houdt. Hierdoor kunnen kersverse moeders en vaders erg aan zichzelf gaan twijfelen. De periode van zwangerschap en geboorte zorgt ervoor dat de omstandigheden om OCD te ontwikkelen optimaal zijn. De zwangerschapshormonen, de spanning rond de bevalling, de vermoeidheid erna, tekort aan slaap door de nachtvoedingen, maar ook de verandering van het lichaam, het belang van de zorg voor het ongeboren kind, de verwachtingen t.a.v. het ouderschap en de verantwoordelijkheid voor het kwetsbare en weerloze kindje dat van jou afhankelijk is zijn factoren die dwang in de hand kunnen werken.