Wat als ik niet meer wakker word?

Geschreven door Jacomijn

Opeens is die twijfel er. Zit er wat in mijn oksel? Het lijkt wel een knobbeltje. Even de andere kant controleren. Nee, het is niets. Echt niet. Weet je het zeker? Nog even controleren. Ik word overvallen door paniek. Mijn hart gaat sneller kloppen en het zweet breekt me uit. Ik weet het niet zeker! Ik wil nog een keer controleren. Mijn angst neemt toe. Ik heb kanker, straks heb ik kanker, wat als ik kanker heb?Er ontstaat een knoop in mijn buik. Ik doe mijn best om realistische gedachten te denken. Mijn hoofd probeert het te winnen van mijn paniek. Dan word ik afgeleid door de kinderen en het gevoel van paniek zwakt af. Voor even…

Ik heb een dwangstoornis met hypochondrische ondergrond. Ik dwang mijn hele bewuste leven al. Volgens mij was ik een jaar of 11. En daarvoor? Daarvoor was ik bang, heel bang. Ik durfde niet te gaan slapen. Wat als ik ga slapen en ik doodga? Wat als ik niet meer wakker word? Elke avond dook die gedachte op in mijn hoofd. Dus ik lag maar in bed, deed mijn best om niet in slaap te vallen. Als de slaap me overweldigde en ik midden in de nacht weer wakker werd, begon het weer van voor af aan.

Jaren ging het niet meer over mijn dwang maar over mijn angst. Ik was alleen maar bang. Zag die moedervlek er gister ook zo uit? Ben ik nou afgevallen zonder reden? Volgens mij zat dit bultje er gister niet. Dag in dag uit, tot ik niet meer kon en de complete paniek uitbrak. Geruststelling van de mensen om me heen hielp niets meer, alleen de huisarts kon nog helpen. En zelfs dát hielp nog maar een week of twee. Daarna sloeg de twijfel weer toe.

In 2013 kwam ik in het Marina de Wolfcentrum voor dagbehandeling voor mijn dwangklachten. Of was het toch hypochondrie? Dat lag aan de volgorde, hoorde ik daar. Ik kwam erachter dat ik eerst onrust had, twijfel kreeg en vervolgens de angstgedachte voor ziektes. Ik vergeet nooit meer een oefening die ik deed met mijn begeleidster. Ze liet me alles wat ik dacht opschrijven en daarna veegde ze alles uit behalve de eerste en de laatste zin. Dit is wat er stond:

Als ik wakker word dan…

heb ik kanker.

Wat een bizarre ervaring om dit zo te zien staan. Want dat klopte natuurlijk niet. Ik werd gewezen op het surrealistische patroon van mijn eigen gedachten.

Alarmbel

Na vele oefeningen met deze gedachten blijkt mijn angst mijn alarmbel te zijn. Ding dong, je vraagt nu echt teveel van jezelf, je stapelt en gaat kopje onder. Stop met wat je doet en geef jezelf rust. Wacht tot de paniek zakt naar een 7 in plaats van 9 en pak langzaam de dingen weer op. Wat ben ik blij dat ik deze alarmbel ken, hoe onlogisch het in mijn hoofd nog steeds is. Ik heb geaccepteerd dat dit mijn uitingsvorm is en iedere keer als het me overkomt, ga ik de strijd met mijn gedachten aan. Het is niet écht, het is je dwang.

Gelukkig gebeurt het nu niet meer elke dag, iets waar ik hard voor heb geknokt!