Opeens is die twijfel er. Zit er wat in mijn oksel? Het lijkt wel een knobbeltje. Even de andere kant controleren. Nee, het is niets. Echt niet. Weet je het zeker? Nog even controleren. Ik word overvallen door paniek. Mijn hart gaat sneller kloppen en het zweet breekt me uit. Ik weet het niet zeker! Ik wil nog een keer controleren. Mijn angst neemt toe. Ik heb kanker, straks heb ik kanker, wat als ik kanker heb?Er ontstaat een knoop in mijn buik. Ik doe mijn best om realistische gedachten te denken. Mijn hoofd probeert het te winnen van mijn paniek. Dan word ik afgeleid door de kinderen en het gevoel van paniek zwakt af. Voor even…
Ik heb een dwangstoornis met hypochondrische ondergrond. Ik dwang mijn hele bewuste leven al. Volgens mij was ik een jaar of 11. En daarvoor? Daarvoor was ik bang, heel bang. Ik durfde niet te gaan slapen. Wat als ik ga slapen en ik doodga? Wat als ik niet meer wakker word? Elke avond dook die gedachte op in mijn hoofd. Dus ik lag maar in bed, deed mijn best om niet in slaap te vallen. Als de slaap me overweldigde en ik midden in de nacht weer wakker werd, begon het weer van voor af aan.
Jaren ging het niet meer over mijn dwang maar over mijn angst. Ik was alleen maar bang. Zag die moedervlek er gister ook zo uit? Ben ik nou afgevallen zonder reden? Volgens mij zat dit bultje er gister niet. Dag in dag uit, tot ik niet meer kon en de complete paniek uitbrak. Geruststelling van de mensen om me heen hielp niets meer, alleen de huisarts kon nog helpen. En zelfs dát hielp nog maar een week of twee. Daarna sloeg de twijfel weer toe.
In 2013 kwam ik in het Marina de Wolfcentrum voor dagbehandeling voor mijn dwangklachten. Of was het toch hypochondrie? Dat lag aan de volgorde, hoorde ik daar. Ik kwam erachter dat ik eerst onrust had, twijfel kreeg en vervolgens de angstgedachte voor ziektes. Ik vergeet nooit meer een oefening die ik deed met mijn begeleidster. Ze liet me alles wat ik dacht opschrijven en daarna veegde ze alles uit behalve de eerste en de laatste zin. Dit is wat er stond:
Als ik wakker word dan…
heb ik kanker.
Wat een bizarre ervaring om dit zo te zien staan. Want dat klopte natuurlijk niet. Ik werd gewezen op het surrealistische patroon van mijn eigen gedachten.
Alarmbel
Na vele oefeningen met deze gedachten blijkt mijn angst mijn alarmbel te zijn. Ding dong, je vraagt nu echt teveel van jezelf, je stapelt en gaat kopje onder. Stop met wat je doet en geef jezelf rust. Wacht tot de paniek zakt naar een 7 in plaats van 9 en pak langzaam de dingen weer op. Wat ben ik blij dat ik deze alarmbel ken, hoe onlogisch het in mijn hoofd nog steeds is. Ik heb geaccepteerd dat dit mijn uitingsvorm is en iedere keer als het me overkomt, ga ik de strijd met mijn gedachten aan. Het is niet écht, het is je dwang.
Gelukkig gebeurt het nu niet meer elke dag, iets waar ik hard voor heb geknokt!
Dit bericht heeft 6 reacties
Mooi blog Jacomijn en ook heel herkenbaar omdat mijn zoon ook een periode gekend heeft met niet durven slapen omdat hij dacht een hartaanval te krijgen in zijn slaap. Gelukkig heeft de therapie en de oefeningen je laten inzien dat het de alarmbel is die afgaat en dat je dit nu ook zo herkent.
Hoi Jacomijn,
De inhoud van je blog is heel herkenbaar voor mij. Bij mij zijn mijn hypochondere obsessies ook onderdeel van OCD. Telkens bevestigd door psychiaters van verschillende instellingen waar ik in behandeling ben geweest en/of psychiatrisch ben onderzocht. Heel veel sterkte gewenst! Ik weet uit eigen ervaring dat deze vorm van OCD een zeer invaliderend ziektebeeld kent. Je komt er eigenlijk nooit vanaf. Angsten hierdoor lijken compleet oncontroleerbaar. Ik durf zelf niet naar de dokter te gaan. Enerzijds de angst om doorgestuurd te zullen worden naar een ziekenhuis. Anderzijds helpt een evt. opluchting van de dokter slechts ook maar voor korte duur. Laatst was ik zo bang voor een moedervlek dat ik hem zelf preventief weggesneden heb. Zo hoog is de angst/paniek dan. Door mijn chronische angst heb ik daardoor ook last van hoge bloeddruk en sinustachycardie, een te hoge hartslag in rust. Een ECG geeft bij mij daardoor niet een zuiver beeld, en zou iedere keer opnieuw gemaakt moeten worden, wat weer als een katalysator werkt voor verergering van hypochondere obsessies en compulsies. De inhoud van je blog is voor mij dus heel herkenbaar! Ik wil je nog zeggen dat ik vind dat jij er heel knap mee omgaat!
Hartelijke groet,
Dennis.
Beste Jacomijn en Dennis,
Wat heftig! Iedereen herkent in het huidige Google-tijdperk wel iets van een hypochonder in zichzelf. Het is een veelgehoorde verwensing voor aanstellers, maar wat als hypochondrie je leven beheerst? Welke impact heeft het, hoe ga je ermee om en (hoe) kom je er vanaf? Voor een pilot (dus niet direct voor uitzending) zijn we op zoek naar mensen met ziektevrees die antwoorden op deze vragen hebben. Hypochondrie is veel heftiger dan de meeste mensen denken en dat verhaal willen we graag vertellen. Wij zouden heel graag in contact komen met mensen die kunnen verwoorden wat het inhoudt om te moeten leven met altijd maar die angst om ziek te worden. We willen namelijk heel graag het taboe rondom hypochondrie doorbreken. Zouden jullie ons hierbij willen helpen? Dan zien we heel graag een mailtje tegemoet naar: format.nl@warnerbros.com.
dit is heel herkenbaar
ik slaap al 3 maanden heel weinig omdat ik zo bang ben bepaalde dingen te mankeren na mijn laatste bevalling 3 maanden geleden ik durf gewoon niet te slapem bang dat ik de volgemde ochtend niet meer wakker word of in de tussentijd zobziek word te zwak ben om te reageren in me slaap
Zo herkenbaar dit. Ik heb last van hoge bloeddruk en door die angsten zit ik momenteel echt in een vicieuze cirkel ?
Hallo Jacomijn,
Ik ben benieuwd hoe het inmiddels met je gaat. En ik zou je graag wat vragen willen stellen? Is er een manier dat ik je kan contacten?
Groet,
Kim