Een aantal maanden geleden besloot ik om echt te stoppen met haren trekken. Ik wilde mijn haar weer lang laten groeien, nadat het een tijd heel kort was geweest. Ik wilde bewijzen dat ik het wel kan. Kort haar is leuk, maar lang, vol haar is mijn droom.
Weken vlogen voorbij dat ik nauwelijks of geen één haar uittrok. De teller staat ondertussen op negentien weken en vijf haren! Misschien onbewust wat meer, doordat ik nog steeds wel eens aan mijn haar zit te plukken. Maar het gaat niet om een haar meer of minder. Ik ben ook bewust niet gestopt met het tellen van de weken toen ik er een haar uittrok. Dat is alleen maar ontmoedigend.
Negentien weken dus! Dat is zo’n vier tot vijf maanden! Heb ik het dan eindelijk onder controle?
Niet meer die vreselijke onrust
Niet alleen het haren trekken lijkt onder controle. Mijn voeten zien er rustig uit, terwijl ik eerst soms tot bloedens toe de vellen eraf trok. Mijn benen zien er rustig uit, ik heb minder last van ontstekingen. Mijn nagels hebben al weken weer witte randjes, ik heb ze niet afgebeten. Wat is er aan de hand? Waarom lijkt de drang opeens stukken minder?
Ik had het er gisteren met mijn psychiater over. Ik zei dat ik dacht dat het door de medicatie kwam. Ik slik nu bijna een jaar Risperidon. De psychiater dacht van niet, anders had ik al veel eerder dat effect moeten merken. Kennelijk heeft het het toch met de behandeling (schematherapie) te maken. Misschien heb ik op dit moment meer rust, doordat ik niet meer de druk heb van werk en me kan overgeven aan deze behandeling. Onbewust zal de behandeling toch effect hebben.
Ik ben nog steeds angstig en gespannen, maar heb niet meer die vreselijke onrust. Het ‘moeten’ haren trekken, ken ik niet meer. Het uren in trance zitten trekken en pulken is voorbij. Ik zou nu eigenlijk zeeën van tijd over moeten hebben! Het gegeven dat de medicatie er maar een kleine rol in speelt, geeft me hoop dat als ik ermee stop, deze positieve ontwikkeling zich voortzet!
Zou het dan echt voorbij zijn? Kun je verlost zijn van trichotillomanie en skin-picking? Elf lange jaren heb ik mijn haren eruit getrokken. Het was vreselijk. Het voelde zo goed, maar als ik naar de bosjes op de grond keek, schrok ik en voelde ik me heel ellendig. Door de wanhoop nam de drang om te trekken alleen maar toe. Het was een vicieuze cirkel die niet doorbreken leek te kunnen worden.
Op het eind begon ik echt kleine kale plekken te zien. Mijn record was een maand lang geen haar trekken, langer lukte niet. Ik baalde er zo van dat ik vaak op mijn blote knietjes heb gebeden dat ik er toch eindelijk bevrijd van mocht worden. Mijn schrikbeeld was dat ik kaal in een grafkist zou liggen, dat ik mijn hele leven door zou gaan. Verhalen en filmpjes op internet gaven me weinig hoop dat het te stoppen was.
Ik ben heel voorzichtig. Ik zal nog niet zo snel zeggen dat ik geen trichotillomanie meer heb. Ik trek nog steeds wat haren uit op een plek waar geen vrouw haren wil hebben zitten. Maar dat is voor mij niet hetzelfde als hoofdhaar uittrekken. Dit doe ik meer uit schoonheidsideaal dan uit spanning en onlust. Ook zit ik nog weleens aan mijn benen om een ingegroeid haartje weg te werken, maar het is bij lange na niet wat het geweest is.
Jaren geleden had ik zoveel rode plekken op mijn benen, dat ik heel veel vragen kreeg en me ontzettend schaamde. Ja, schaamte is voor mij het woord wat samenhangt met trichotillomanie en skin-picking. Je ‘moet’ haren uittrekken, het voelt goed, maar even later niet meer. Je schaamt je als mensen erachter komen, als je ziet hoeveel haren verdwenen zijn.
Het is destructief, maar toch doe je het, met soms onomkeerbare feiten tot gevolg. De wanhoop kan enorm zijn en depressiviteit is het gevolg. Adviezen als: ‘Stop er gewoon mee, straks wordt je kaal’, helpen niet. Ze maken de wanhoop soms alleen maar erger, of geven je het gevoel dat je een mislukking bent. Als het een kwestie van gewoon stoppen is, was ik er elf jaar geleden al mee gestopt.
Tegen iedereen die gelooft dat er geen hoop is, wil ik zeggen: er is wel hoop, de cirkel kan echt doorbroken worden. Ik ben er het levende bewijs van! Ik weet niet hoe het in de toekomst gaat als ik weer ga werken en de stress misschien weer toeneemt, maar ik geniet nu van elk ‘pull-free moment’.
Dit bericht heeft 8 reacties
ik hoop van harte voor je dat het beter blijft gaan, geniet in ieder geval van de rust.
Wat fijn voor je dat het nu zo goed gaat.
Waar ik nog benieuwd naar ben: wat maakte dat het dit keer wel lukt? Wil/kun je daar nog iets over vertellen misschien?
Het lukt nu denk ik wel, omdat ik gewoon minder onrust en spanning in mijn lijf heb. Daarnaast wilde ik het graag onder controle hebben en echt stoppen. Maar dat eerste weegt denk ik sterker, kennelijk is het gewoon niet meer zo nodig! Het haren trekken doe je om een bepaalde onrust weg te nemen, de drang. Die is nu sterk verminderd
Wat fijn om dít te lezen. Hóe gaat het nu met u / jou?
Zelf lijd ik nu een jaar aan ttm. Heb nu grote kale plekken op mijn hoofd en draag sinds 2 weken een pruik. Het lukt mij niet. Toch hoop ik steeds iedere dag weer dat ik kan stoppen. Ik hoop ook echt dat dat een keer echt lukt. Vele groeten, Polly
Hier zelf al vanaf mn 6e jaar trek ik mn wimpers eruit ,van mn zelf n volle bos wimpers ,nu bijna niks meer en ben alweer 36.periodes gaat t goed maar komt altijd weer terug.
Ik heb het zelfde meegemaakt ik ben nu een meisje van 12 jaar, ik heb periodes gehad dat ik me heel ellendig voelde en er soms niet meer wou zijn, ik zit nu Gymnasium 1 en gelukkig gaat alles goed! Ik ben naar een psycholoog gegaan en het ging daarna zeer goed, totdat het weer terugkwam… Die periode heeft gelukkig niet lang geduurd! Terugval is heel aanwezig bij deze ziekte (zo wil ik het liever niet noemen,maar het is wel zo.) Verder ben ik vooral gaan nadenken waarom ik me verdrietig en stressvol voelde. Het hielp en ik schreef het op, zo leerde ik mezelf beter kennen en kon ik leren omgaan met dingen waar ik niet goed in was (ik had destijds ook faalangst.) Mijn ouders reageerden eerst geschokt toen ze het hoorden ze werden boos (dit neem ik ze niet kwalijk omdat ze het niet goed begrepen is dat een logische reactie.) Daarna leerden hun ermee omgaan en het ging beter. Verder raad ik iedereen aan die met deze problemen rond loopt erover te praten met iemand die je vertrouwt! Ik hoop dat jullie hier wat aan hebben gehad!! Groetjes een meisje van 12
hoi,ik heb nu al 10 jaar last van trychotemnomanie,dit is ook een dwang maar dan niet met haren uittrekken maar met knippen en scheren,heeft met symetrie te maken,,,maar kan hier bijna niets over vinden en loop dus ook tegen een muur aan in de hulpverlening,ze weten er nog niets van waardoor er geen goede behandeling mogelijk is,,,
Hoi, ik herken mijzelf hier erg in. Ik ben verslaafd aan het trekken van mn gespleten haar punten. Maar ik haal ook doorlopend wondjes/korstjes open, eelt van mn voeten eraf pulken, nagelbijten…. maar het is voornamelijk m’n haarpunten. Ik vind het zo erg dat ik niet kan stoppen, mn haar is er zo zo lelijk van geworden! Maar ik weet niet goed hoe ik hulp moet zoeken. Hoe heb jij dat gedaan?