7 mei 2009 begint als een mooie lentedag. Die donderdagnamiddag heb ik een vergadering. Bij het binnen komen van het lokaal wordt mijn aandacht getrokken door een man. Zomaar ineens barst mijn hoofd uiteen van angstige gedachten. Er ontstaan vreemde impulsen en gewaarwordingen in mijn hele lichaam. Mijn lichaam davert. Als een zware aardbeving. Mijn hoofd zit vol met vragen. “Vind ik die man knap? Zou hij homo zijn? Wil ik hem beter leren kennen? Ik ben toch geen homo? Wil ik hem aanraken?” Tegelijkertijd voel ik een aantrekking, een soort van energie in mijn lichaam waardoor ik naar zijn voorhoofd en borst wil kijken. Ondertussen blijft mijn hoofd volop doordraaien. “Zou hij getrouwd zijn? Heeft hij kinderen?”
Uiteindelijk doorsta ik de namiddag. Terwijl ik naar huis rijd, probeer ik te vatten wat er zonet gebeurd is. Ik heb al snel door dat dit niets te maken heeft met de vraag of ik al dan niet homo ben. Ik weet dat dit iets anders is. Maar wat het precies is, weet ik ook niet. Wat daarnet gebeurd is, kan ik niet plaatsen. Maar homo ben ik niet. Deze gevoelens en gedachten lijken in de verste verte niet op al die verliefdheden die ik ooit voor vrouwen gevoeld heb. Maar toch kan ik het niet los laten. Die uitbarsting in mijn hoofd heeft het hele landschap rondom mij veranderd. Wat 12 uur geleden nog een mooi lentelandschap was, is nu één grote ravage.
De daaropvolgende maanden zijn heel verwarrend. Ik voel dat er iets veranderd is in mijn hoofd en lichaam. Plots moet ik aan mannen denken, terwijl ik dat vroeger nooit deed. Ik weet dat ik tot nu toe nooit verliefd geweest ben op een man, maar ergens ben ik bang dat dit in de toekomst wel zou kunnen. De 0,0001% kans dat ik op mannen zou vallen, is al voldoende om angstig te worden. Ik voel ook een heel sterke onrust en ben constant moe. Die ervaringen, impulsen en gedachten putten mij uit. Er is iets essentieel veranderd en ik kan niet uitleggen wat.
Ongeveer een jaar na dat eerste moment bij die vergadering, begint de dwang verder toe te nemen. Op een ochtend schrik ik in paniek wakker omdat ik in mijn droom iemand hoor zeggen: “Je bent homo.” Sindsdien ben ik niet meer in staat om dat woord los te laten. Het lijkt alsof dat woord ergens boven in mijn hoofd zweeft en constant naar voor komt. Op dat moment ontmoet ik een leuke vrouw. Na veel getwijfel van mijn kant starten we een relatie. En hoe vreemd het ook klinkt: de dwang wordt erger. Na een tijdje begin ik meer naar mannen te kijken, nog meer te controleren of een aanraking van een man goed voelt. Ik hoor nog meer het woord homo, zelfs de tafels en stoelen in de kamer zijn homo. Ik kan en durf er ook met niemand over praten. Ik weet dat er vreemde dingen gaande zijn maar kan ze niet omschrijven en niemand zou ze begrijpen. Ik ga al een tijdje naar een psycholoog. Die persoon doet zijn best, maar herkent het probleem niet.
Midden 2013 loopt de relatie ten einde en gaat het helemaal fout. In mijn hoofd hoor ik de ganse dag door het woord “homo”, of zinnen als “het zal niet meer lukken met een vrouw”. Ik voel een energie over mijn lichaam die mij de dwang geeft om elke man te kussen en aan te raken. Zelfs als er geen man in de buurt is, is die energie daar. Ik word overheerst door aan allesoverheersende dwang en angst en weet zelf niet wat het is. Iemand adviseert me om op internet te gaan kijken naar seks tussen twee mannen. Dat zorgt eerst voor opluchting want dat spreekt mij echt niet aan. Toch wordt de dwang nadien weer sterker. Ik krijg ook het advies om naar een homobar te gaan. Ik word zelfs zo bang dat ik op internet ga kijken wat de voorwaarden zijn om euthanasie te mogen plegen. Toch voel ik mezelf op de diepste momenten terugvechten en zeggen: “Je valt echt niet op mannen.” Ik schrik ’s nachts geregeld wakker. Ik ‘loop’ soms door het huis als een homo. Ook al weet ik dat je niet door het uiterlijk kan bepalen of iemand homo is. Op de ergste momenten kan ik enkel op de grond gaan liggen met een flesje koude frisdrank op mijn keel en voorhoofd om rust te brengen.
De ontdekking van ‘h-OCD’
Uiteindelijk ontdek ik, eind 2013, per toeval, wat mijn probleem is. Ik zoek op het internet naar getuigenissen van homo’s die zich ge-out hebben. Wat op zich niet echt een goed idee is voor iemand met dwang. Maar tussen die getuigenissen staat één iemand die h-OCD, oftewel homoseksuele OCD, omschrijft. Voor het eerst sinds 4,5 jaar voel ik mij begrepen. Ik besef ineens wat er aan de hand is. De weg naar gepaste therapie en beterschap kan beginnen. Uiteindelijk zal het me nog 1,5 jaar kosten om echt beterschap te krijgen.
Photo credit: we are beautiful. via photopin (license) – adaptation
Reactie Menno Oosterhoff
Dit open en eerlijke verslag van de eigen beleving geeft goed weer hoe fors een obsessieve twijfel over je geaardheid je leven kan ontwrichten. Ik hoor vaker hoe het 7 dagen per week, de hele dag door, het denken beheerst. Uiterst kwellend. Het is zo belangrijk dan in elk geval te weten wat er aan de hand is en wat je moet doen.
Het advies om te experimenteren wordt veel gegeven maar werkt averechts. Het is in feite een dwanghandeling, een poging meer zekerheid te krijgen terwijl het er juist om gaat de onzekerheid over de kleine (minieme) kans te verdragen.
Het is goed te lezen dat mensen er ook overheen kunnen komen.
Daarbij zijn verhalen van mensen die het kennen van binnen uit heel belangrijk.
Kevin is voor vragen en ervaringen bereikbaar via kevin@dwang.eu.
Dit bericht heeft 5 reacties
Beste, bedankt voor deze website die ik net ontdekte. Het is te gek voor woorden om te zien hoe de beschrijvingen van vb Kevin identiek overeenstemmen met mijn eigen gevoelens. In mijn jeugdjaren ging ik mijn sexuele leefwereld ontdekken met mn beste vriend en buurjongen, erna zat ik 6 jaar op internaat zonder dat er noemenswaardige zaken gebeurden. Op mijn 18de moest ik dus aan een “inhaalbeweging” beginnen en na een 8 tal relaties (met vrouwen) ben ik nu uiteindelijk 5 jaar geleden getrouwd met mijn huidige vrouw waarmee ik een zoontje heb van 1,8 maand. Ik ben nu 40 en ongeveer op mijn 30ste had ik “het moment” zoals ik het al enkele keren beschreven heb gezien, ik keek nl naar een oude zwart wit film en zag een man erin die me iets deed. Vanaf dat moment heb ik “perioden” waarin ik dus dwanggedachten heb over homosexualiteit, ik heb natuurlijk een voedingsbodem door mijn internaat en buurjongen verleden dus ik zou er wel ergens kunnen inkomen dat ik misschien niet 100 procent macho ben of 100 procent mannelijk. Ik herinner me in die 10 jaar dat ik perioden had waar ik me op bepaalde dagen plots besefte dat “de dwang” weg was, dat waren prachtige momenten, heerlijk gewoon. En ze duren soms heel lang, ik kijk ook veel naar foto’s en vraag me dan af of ik in die of die periode de dwang had of niet. Recent is het teruggekomen sinds een maand of twee. ik denk dat ik voor mezelf het experimenteer idee heb begraven, of ik wil toch alvast niet dat het iets is wat ik moet najagen. Ik zit in een relatie met een vrouw die me waanzinnig steunt en die me een zoon heeft geschonken die ik waarden wil meegeven zoals trouw en familiewaarden. Mijn vrouw weet van mijn dwang en ik wil er haar minder en minder over vertellen omdat het idd een negatieve invloed heeft op aantrekking etc, ik probeer het meer voor mezelf te houden en heb een fijne psycholoog die me als eerste vertelde over dwang etc. De moeilijke momenten – en die zijn er veel- probeer ik niet té hard uit de weg te gaan en ik probeer mezelf in te spreken dat ik buiten het feit dat ik een vrij goed leven heb, één minpunt heb en dat is de dwang. Dat is vooral heel stom maar het is er nu eenmaal en ik weet ook dat ik perioden heb gehad de laatste jaren waarop het plots van de ene dag op de andere kan verdwijnen, dat geeft me houvast en het is nu zaak er een patroon in te vinden. Ook ik wil het leven opnieuw ten volle beleven en ik ben er vrij hard van overtuigd dat het me gaat lukken, one day. Dus kop op aan jullie allemaal, je staat er niet alleen voor.
Dit is een perfect omschrijving over hoe HOCD kan ontstaan en hoe HOCD het leven van iemand kan terroriseren!
Het voelt voor mij alsof het kompas in mijn hoofd na 42 jaar kapot is gegaan en niet meer goed het noorden aangeeft, alsof iemand met de bedrading in mijn hoofd heeft zitten klooien.
Ik mis me zelf, mijn oude ik en ik kijk met weemoed terug naar de tijd voordat het HOCD virus mijn hoofd nu precies een jaar geleden binnen drong!!
Ik hoef er zelf weinig aan toe te voegen, Kevin heeft het perfect verwoord!!!
Bedankt daarvoor want het geeft toch altijd weer moed om te weten dat je niet alleen bent!!
Wauw super verwoord wat verwarrende gedachten kunnen veroorzaken. Heel herkenbaar. Bedankt!!
Ik kan er helaas over meepraten, dit beheerst mijn leven al zes jaar en heb idee dat het steeds slechter met me gaat ipv dat ik eraan wen. Deze rot gedachtes wennen nooit. Ik heb helaas ook nog last van hypochondrie en (P) OCD. Ik weet precies wat ik heb, maar toch helpt het niet. Het is wel zo dat maar 1 onderwerp kan spelen, nooit twee of drie dingen tegelijk. In de periode dat ik de ene heb wil ik graag de andere en andersom. Het gaat eigenlijk zo slecht dat ik niet meer naar buiten durf en niet meer mensen wil zien om de gedachtes te vermijden. Gedachtes kan komen van kinderen tot aan oudere mensen. Er zijn periodes dat ik nergens last van heb, en dan is het er ook echt niet. Kan ik er 100x per dag over nadenken, maar doet het me ook niks. Helaas komt er ook nog false memory ocd bij kijken, het vindt altijd wel een weg. Het is niet vervelend, maar echt moordend. Ik ben sinds kort in behandeling en tot dan is het afwachten.
Toen ik 20 jaar was heb ik een aantal jaren een hele nare tijd meegemaakt, ik dacht dat ik homo was. Nu zie ik dat het een dwangstoornis is met een naam h-OCD. Had ik dat toen maar geweten…
Het lukte niet om met meisjes in contact te komen. Nu, na 40 jaar weet ik hoe dat komt, ik heb Asperger zoals dat heet. Maar toen wist ik dat dus niet. De dwanggedachten zijn begonnen toen ik eens een poging ondernam om een meisje aan te spreken in een dancing. Dat liep op niets uit en dat was een klap voor mij.
Daarna zijn de dwanggedachten begonnen met het denken dat ik homo was. De verhalen die ik hier lees zijn heel herkenbaar. Even daarna kwam ik in een therapiegroep terecht, daar leerde ik over gevoelens praten en maakte kennis met andere jongeren die ook psychische problemen hadden. De dwanggedachten zijn daarna nooit meer teruggekomen. Gek eigenlijk, dat je kunt denken dat je homofiel bent terwijl je opgewonden wordt door meisjes en nooit fantaseert over seks met mannen.