Waarom kan ik nooit een normale, gezonde relatie hebben? Wat is de reden dat ik eeuwig twijfel over mijn relatie en continu het gevoel heb dat ik een beslissing moet maken? Hoe kan het dat relaties zo mijn leven beheersen en dat ik niet kan genieten op de momenten dat ik samen ben? De beschrijving van R-OCD gaf mij alle antwoorden. Een term die ik pas ongeveer een jaar ken.
Ik wist niet eens meer of ik van hem hield
Al sinds mijn 11e ervaar ik klachten. Op een bepaald moment werd ik door een scène in een televisieprogramma geconfronteerd met iets wat ik had gedaan en ging de knop om: ik heb iets fout gedaan. Ik had in die tijd een aantal ervaringen met de computer waar ik eigenlijk te jong voor was. Het televisieprogramma ging over risico’s van internet en gaf mij het gevoel dat ik fout bezig was geweest. Sinds die avond heb ik mij overal schuldig over gevoeld. Mijn schuldgevoelens uitten zich naar de persoon waar ik het meest van hield: mijn moeder. Ik voelde mij schuldig over de kleinste dingen en het opbiechten gaf mij een beter gevoel; totdat er weer een nieuwe gedachte kwam.
Rond mijn 15e wisselde de persoon waar ik mij schuldig naar voelde van mijn moeder naar mijn vriend. Ik bleef mij schuldig voelen om iets wat ik aan het begin van de relatie had gedaan met een andere jongen. Ik had dit opgebiecht en de relatie ging verder, maar ik kon mezelf nooit vergeven en moest er continu over praten. Ik bleef ook de hele dag bij alles wat ik deed aan die jongen denken. Het liep uit in een oneindig twijfelen over de relatie. Ik heb het vrij plotseling uitgemaakt en ben daarna van de ene relatie in de andere relatie terechtgekomen.
Ik dacht continu na of ik terug moest naar een ex, had twijfels of de relatie goed zat, was bang dat ik flirtte of andere jongens aanraakte en meer. In mijn vorige relatie wist ik op een gegeven moment niet eens meer of ik van hem hield. Ik kon alles met hem delen, maar dit onderwerp bespreken leidde alleen maar tot veel drama en ik denk ook tot een verergering van mijn klachten. Ik heb het van het ene op het andere moment weer uitgemaakt, omdat ik tijd nodig dacht te hebben om uit te vinden wat ik echt wilde. Uiteraard liep het weer anders en vond ik een volgende vriend.
Ik geloof mezelf vaak niet
Het is best wel heftig om nooit zeker te weten wat je voor iemand voelt of wat je van diegene wilt. Het brengt je in zo’n onzekerheid en wanhoop. Ik heb mezelf echt heel naar gevoeld op bepaalde momenten. Ik weet niet of ik van depressie mag spreken, omdat ik van nature goede dagen en slechte dagen heb, maar het is onvoorstelbaar wat R-OCD met je kan doen. Mijn leven draaide om mijn relatie. Waarom is mijn relatie toch zo belangrijk? Waarom moet ik al mijn gedachten controleren?
Ik geloof mezelf vaak niet, op meerdere vlakken. Ik heb naast OCD-klachten in mijn relaties ook andere dwangklachten, bijvoorbeeld in mijn werk of studie en ook controleer ik sloten, lichten, water en dergelijke. Vaak moet ik een paar cijfers of een zin maar blijven en blijven controleren, omdat ik niet geloof dat ik het goed heb gelezen. Ook in mijn relatie is dit zo. Ik kan voor elk argument een tegenargument bedenken, bijvoorbeeld waarom ik in de relatie moet blijven of niet. Keuzes maken op relatiegebied is voor mij eigenlijk onmogelijk.
Dingen gaan wel beter
Het eeuwige twijfelen wordt mij soms echt te veel. Ik twijfel of ik wel een relatie moet aangaan, maar op de één of andere manier blijf ik op zoek naar een partner en verliefdheid. Ik ben al meer dan vier jaar in contact met psychologen en psychiaters. Ik kan geen algemene uitspraak doen over of dat werkt of niet. Puur voor mijzelf merk ik dat het echt uitmaakt of je een klik hebt met de hulpverlener. Sinds ik een klik heb met mijn nieuwste psycholoog gaan dingen beter.
Ik vind het lastig om anderen advies te geven, omdat ik zelf ook niet weet of ik alles goed doe. Mijn ervaring is dat het wel goed is om te praten met je vriend(in) over je klachten als het je erg dwars zit, maar het wel te matigen. Je wilt niet dat je vriend(in) je persoonlijke psycholoog wordt. Bij mij verergerden de klachten toen ik overmatig met mijn partner sprak over mijn twijfels. In mijn laatste relatie die inmiddels over is, heb ik minder gedeeld, maar alles opkroppen moet je zeker niet doen. Dat is in mijn ervaring ook niet nodig, omdat de ander er bij mij altijd begrip voor heeft gehad.
Het kan helpen om te beseffen dat het vooral gedachten zijn en als je gedachten uitspreekt, alles veel echter lijkt dan het misschien is. Het is misschien iets wat je voor je zelf moet uitvinden.
Sinds mijn relatie over is en ik mij focus op het opbouwen van mijn carrière ben ik trouwens heel gelukkig. Niets heeft mij ooit zo levendig en opgelucht laten voelen. Mijn laatste belangrijke tip is daarom om te doen wat jou gelukkig maakt en doe dat echt, want niets is belangrijker dan jouw mentale gezondheid.
Dit bericht heeft 58 reacties
Heftig zeg!!
En ook herkenbaar,
Ik mis 1 ding in jouw verhaal en dat is wat je gedachten zijn tijdens je relatie? Alleen maar twijfel dat je van hem houd of ook meerdere dingen?
Hoi Renske,
Dat zijn zeker meerdere dingen, maar met name twijfels. Ik overevalueer vaak mijn exen (heb ik de verkeerde beslissing gemaakt?), dat is mijn grootste probleem. Verder vertrouw ik niet op mijn gevoel en daarom blijf ik dus in mijn hoofd zitten terwijl ik meer naar mijn hart moet luisteren. Het is gewoon dat continue overevalueren: vind ik hem leuk genoeg? gaat het niet te snel? ben ik wel eerlijk genoeg? ben ik niet te verliefd op mijn ex(en)? Is dat een antwoord op je vraag en herken je daar ook iets in?
Hallo!!
Jazeker ik herken bepaalde dingen,
Vooral dat vreselijke twijfelen hou ik wel van hem of niet
Oplaatst gaat het zo ver dat ik het gewoon niet meer weet!
Erg verdrietig
Bij mij kwam de gedachte helemaal uit het niet echt zo schrikken toen ik deze intrussie kreeg!
En sinds dien begon mijn rocd daarvoor waren het andere dingen Ziektes dood oorlog dat soorte dingen!
Wat vervelend zeg! Ben je ook bij een psycholoog geweest?
Ik wist tot voor kort niet dat er zoiets als ROCD bestond. Maar ik wist toen ook nog niet dat de psychiater mijn eeuwige ellende zou gaan betitelen als OCD én OCPD. Sinds hij dat heeft gedaan is me veel duidelijk geworden over mezelf. Dat is fijn, maar ook keihard, bijvoorbeeld op momenten dat je over zoiets als ROCD leest en beseft dat het ook over jóu gaat. Dank je voor het delen!
Zo’n diagnose geeft inderdaad best wat rust, gelukkig. Als nog blijven de klachten natuurlijk heel vervelend en kan zo’n ervaringsverhaal een eye opener zijn. Ik hoop dat je er als nog wat aan hebt!
Ik heb bijna 4jaar een relatie en zo’n twee jaar geleden kreeg ik ineens een gedachte van vind hem niet mooi. Iets later had ik zoiets van ik zie hem niet graag als ik zo denk. Het is gewoon raar dat er die andere 2j niets aan de hand was en hem wel mooi en sexy vond en door die gedachten alles wat geweest is verdwenen was. Ik kan precies niet meer naar hem kijken zoals ik hem leerde kennen. En is het uiterlijk dan echt zo belangrijk. Ik ben toen toch voor hem gevallen waarom die gedachten. Soms vind ik hem daardoor zelfs irritant en vraag ik me af komt dit allemaal door de dwang. Ik overfocus mij gewoon op alles. Ik hoopte altijd op een stabiele en hij vinkte toen alles aan wat ik maar wensen kon en dan dit. Onbegrijpelijk gewoon. Zijn er nog mensen die zich er in herkennen of iets gelijk hebben
misschien een domme vraag maar kun je zonder relatie aan je r-ocd werken ? kan me voorstellen dat je de confrontatie met je angsten niet kunt aangaan als je alleen bent.
Ik zou het echt niet weten. Soms heb ik een lichtpuntje als ik hem zie dat ik wel blij ben ondanks die enge gedachten. Het blijft gek gewoon en de vraag van waarom. Toen was het hemel en aarde en door een stomme gedachte helemaal het tegenovergestelde. Op den duur denk je wel van ben ik geschikt voor een relatie maar in een volgende gaat het waarschijnlijk net zo zijn denk ik
Dat laatste kan ik alleen maar bevestigen…. Ik zal dus als vrijgezel sterven vrees ik. Gelukkig heb ik nog een hond….
Ik noem het vaak een duiveltje in het ene oor en een engeltje in de andere!
Duiveltje zegt je vind hem niet leuk en je houd niet meer van hem en je vind hem lelijk
En het engeltje roept meteen daar weer op dat is niet waar dat wil ik niet ik hou wel van hem
Het duiveltje zegt weer nee hoor anders zou je dit nu niet denken, je denkt dit niet voor niks etc!!
En ja daar komen die twijfels het maakt je gek wie moet je nu geloven? Het engeltje of het duiveltje?
Vreselijk!!
Heb je ook last van dwang dan of gewoon altijd slechte relaties
Ik heb altijd geweldige vriendinnen gehad! Daar lag het echt niet aan. Het was gewoon zo dat er steeds een moment kwam waarop ik begon te twijfelen, aan haar, aan mezelf en aan ons. Vervolgens kon ik die gedachten niet meer de baas en het gevolg daarvan was dat ik me ontzettend schuldig begon te voelen, omdat ik dan het gevoel kreeg dat ik haar voor de gek hield. En met dat gevoel blokkeerde ik helemaal. Ik kon dan ook niet meer vrijen, omdat ik dat dan als een soort misbruik zag. 30 jaar geleden is dit me voor het eerst overkomen, terwijl ik een relatie had met de leukste vrouw die je je maar kunt wensen. En in de loop der jaren kwam het steeds terug. Ik heb altijd gedacht dat ik gewoon veel te verwend was. Therapeuten (die ik al sinds 1988 in grote aantallen heb bezocht) hebben er nooit een naam aan gegeven. Maar een tijdje terug heeft mijn psychiater de diagnoses OCD en OCPD gesteld en nu beginnen heel veel dingen op hun plaats te vallen. Zoals dit..
..
Dank je wel. Ik heb voor deze gedachten zo zijn geëscaleerd ook wel vele relaties gehad maar nooit zo’n goede als nu. En is het uiterlijk dan echt zo belangrijk. Ben toch zo voor hem gevallen toen en er is niets aan hem verandert. Het is alleen ik die het anders bekijk en het niet meer ziet hoe het is geweest. Mijn vorige relaties waren daarom niet minder maar nu heb ik iemand die mij stabiliteit en rust gaf hetgeen ik wel nodig heb. Vind het gewoon enorm spijtig dat dit moet gebeuren. Psychiater zegt ocd maar je blijft je het toch echt afvragen of het zo wel is en niet gewoon iets anders. Bedankt voor je antwoord
Ocd word ook wel de twijfel ziekte genoemd he!!
Dus niet zo raar dat je dus twijfelt of het echt zo is of ocd
Ik heb dat ook heel erg in mijn dips maar hierdoor krijg ik meer rust nu ik dat weet zeg maar!!
Wat is ocpd?
Jij ook bedankt!
En bestaat er dan totaal geen opl voor dit want je moet er toch uit geraken he of vergis ik mij daar in. Kunnen die gedachten ongedaan worden en had jij ook van die momenten dat je precies ruzie begon te zoeken en dat de partner niets goed kon doen in uw ogen
Nee, ik heb juist altijd heel goed geweten dat de schuld bij mezelf lag. En dat ik de ander dus ongelukkig maakte met mijn vreemde brein. Daar ging ik mezelf dan nog extra schuldig om voelen. En zo kwam ik nooit uit de ellende natuurlijk. Ik weet niet of er iets tegen te doen is. Als ik het zou weten zou ik het meteen vertellen….. Maar voor mij is het verder goed nu. Ik ben nu 56, dus ik hoef niet meer zo nodig een vriendin meer te hebben.
Dank je wel voor je eerlijkheid. Het ergste is zoals je schrijft u schuldig voelen om die persoon dat aan te doen. Ik vind het nu voor hem vervelend dat ik precies ruzie wil stoken door hoe ik mij voel, en in mijn ogen soms niets goed kan doen hetgeen ervoor altijd wel is geweest. Bewust of onbewust wegduwen. Heb ook al dikwijls gedacht van dat ik beter met iemand kan gaan samenwonen vriendschappelijk om de kosten te delen want alleen wonen is gewoon te duur. Ik ga toch nog men best doen om er iets van te makelen hopelijk vind ik voor mezelf een opl zo niet kan ik ook beter alleen blijven. Nog eens bedankt
Ik besefte me net dat ik je misschien eigenlijk alleen maar verder de put in help he? Jij bent vast veel jonger dan ik en je hebt ook vast het idee (of in elk geval de hoop) dat je er ooit van afkomt. En dan ga ik je zeggen dat ik van alles heb geprobeerd en er NIET af kom….. Sorry als ik je ontmoedig!
Geen probleem ze. Ja ik ben nog jonger. 38 jaar. We kunnen alleen maar hopen he zo niet pech gehad spijtig genoeg. Het is gewoon raar dat het nu met deze relatie wel is en de vorige niet denk ik toch
Maak er echt wat van probeer elke x weer te denken is niet waar is ocd en probeer normaal te doen of zoek afleiding echt heel belangrijk om het zo min mogelijk waar te maak want als je dat niet doet maak je het oplaatst wel waar dan ga je te ver!!
Geloof me dat werkt doe maar gewoon oke dan hou ik toch niet van hem klaar!!
En ga door dont give up!!
Hierdoor heb ik steeds meer goeie periodes en worden gedachten steeds minder angstig en waar
Wasrdoor je weer weken kunt genieten en kunt opladen van al die rot stress!
Dank je Renske. Gisteren nog naar psychiater geweest en ja praten he maar ik heb daar geen goed gevoel bij en het helpt ook niet vind ik. Had haar verteld dat ik me soms vijandig voel tegenover hem en niets meer van hem kan verdragen soms omdat ik mij zo ambetant voel door die gedachten. Ze zei je krijgt er een depressie bij en vroeg of ik terug medicatie wilde nemen. Daar heb ik een beetje schrik van. Zij hebben er wel over gestudeerd maar kunnen niet in ons hoofd kijken he. Ik kan alleen maar raad opvolgen van mensen die het wel kennen en zelf meemaken. Door mij zo vijandig te voelen tegenover hem krijg je ook weer die twijfel van is het wel dwang maar voor die gedachten ooit zijn begonnen was er niets aan de hand en was ik nog nooit zo gelukkig geweest. Eindelijk stabiliteit en een goed leven en dan dit. Hoe gaat het met jou dan. Gewoon uw gedachten wat weg lachen bij wijze van spreken of
Die anoniem ben ik Tamara. Je mag mij altijd mailen als je daar zin in hebt op tammy271278@gmail.com. Kan je mss meer vertellen of goede raad geven hoe jij in totaal uw ocd beleefd. Als je daar zin in hebt zo niet geen probleem
Wat een goede tip misschien wel! Om je dus bij je negatieve gedachte neer te leggen (en stiekem wetend dat het niet echt is)
Beste Renske
Dit heb ik ook. Ik heb reeds 16 jaar een heel goede en stabiele relatie. Mijn vriend is van alles op de hoogte. Sinds 7 jaar heb ik ook de diagnose R OCD gekregen. In het begin en met momenten verschrikkelijk erg. Maar nu kan ik er perfect mee leven en mijn vriend weet ook wat het is. We hebben samen twee lieve kindjes en ik zou hem voor geen geld voor de wereld willen missen. Toch in bepaalde momenten of soms onverwachts besluipt het me weer maar dan behelp ik me met mijn aangeleerde technieken van de psycholoog. We kunnen dus het rotbeest verslaan!! 🙂
Hallo Faye
Hoe gaat het nu met jou? Heb je het vieze beestje een beetje onder controle?
Hoi!
Lief dat je het vraagt! Het gaat met mij nog steeds redelijk goed! In de tijd dat ik dit schreef merkte ik veel vooruitgang bij mezelf, en dat merk ik nog steeds wel en ik ben er blij mee. Helaas toch wel weer somber en twijfelen… Maar ik probeer het niet de overhand te laten nemen. 🙂
En bij jou ook het beestje onder controle? Haha.
Hoi Faye, ik lijd zlef sinds mijn 14e aan een dwangstoornis en ook door een ervaring op internet en verschillende gebeurtenissen in mijn leven. Ook ik voelde me erg schuldig en moest alles aan mijn vertrouwingspersoon opbiechten; mijn moeder. Het werden steeds meer details en dwanggedachten. Veel psychologen hebben mijn geholpen met handvaten en foefjes om mijn dwanggedachten te neutraliseren maar mijn moeder blijft de echte opluchting als ik het haar vertel. Mijn huidige relatie heeft er de laatste tijd erg onder geleden sinds ook ik niet weet wat ik voel en wat ik kan onderscheiden als dwang of gewone gevoelens. Ik ben van plan om echt te gaan graven en kijken waar de angst nu echt vandaan komt om zo tot meer inzicht te komen. Ik reageer op je verhaal gezien ik me in bijna alles herken en dat vond ik erg pakkend. Ik ben benieuwd hoe het nu met jou gaat?
Hoi Elleke!
Wat bijzonder, had niet verwacht dat iemand een zo soortgelijk verhaal had. Bedoel je met details dat je je steeds meer over kleine dingen ging zorgen maken (waarvan je eigenlijk wel weet dat ze er niet toe doen)? Hoe probeer je er dan achter te komen waar het vandaan komt? Via je psycholoog of? Ik vraag het mezelf ook wel eens af, of er niet een probleem moet worden opgelost uit het verleden en of dat dan iets helpt. En uit jouw dwang zich alleen in relatiedwang?
Met mij gaat het momenteel goed. Zit nu niet in een relatie en mijn dwang valt mee. Ik denk dat het nu meer twijfels zijn die realistisch zijn. Andere dwangklachten hou ik, maar ik zit er niet erg over in.
Hoi Faye,
Ja heel erg bijzonder dit. Klopt, het zijn dan kleine details die ik 10 x hoger laat wegen terwijl deze er niet toe doen. Wanneer ik deze dan check met mijn vertrouwingspersoon of psycholog. Dit checken helpt maar tijdelijk gezien er daarna weer iets nieuws komt. Het gaat bij mij op- en af. Dan heb ik weken geen last en daarna weer meerdere keren per dag. Het uit zich niet alleen in onzekerheid/ checkgedrag in de relatie maar ook als er bijvoorbeeld veranderingen plaatsvinden (samenwonen/nieuwe baan/ op vakantie e.d.) Het speelt op als mijn leven structuur verliest. Dit verschilt dus per periode.
Ik wil heel graag weten waar ik zo bang voor ben en ik denk dat dit door situaties uit mijn verleden komt. (overlijden ouder/gezinssituatie), ik ga EMDR theraphie volgen om niet mijn dwanggedrag te behandelen maar waar de angst zit. Zo hoop ik dat ik die angst onder ogen kan zien en dus minder bang in het leven sta en dus minder dwang zal hebben. Bij mijn is het trouwens alleen dwanggedachten die ik uit in vertellen aan mensen waardoor het overgaat. Geen poetsdwang of items aanraken e.d. Groetjes!!
Hoi Elleke,
Ik vind me echt compleet in je verhaal. In 2014 creërde ik hele grote angst tijdens mijn afstudeerstage in het buitenland. Hiervoor had ik daar geen last van. Ik leefde daar in een bubbel van naarheid, twijfel aan mijn eigen kunnen en angst waar ik maar niet uit kwam. Ik had overigens toen een relatie van 3 jaar, die toegegeven niet heel gezond was maar waar ik wel heel gek op was. Toen ik weer terug kwam in NL is het van kwaad naar erger gegaan en heb ik therapie, psychologie (waaronder EMDR) en medicatie gehad. De relatie ging toen uit omdat hij niet wist hoe hij met mij om moest gaan.
Het ging toen al vrij snel beter, voornamelijk door de medicatie, en dat wilde ik na een goed jaar gehad te hebben, afbouwen. Nu ik het inmiddels anderhalf jaar heb afgebouwd, merk ik dat ik weer in mijn oude patronen verval. Grote veranderingen of grote gebeurtenissen (als verhuizen, verre reis maken, nieuwe relatie) kan ik niet overzien en schiet het automatisch in de extreme angst en paniek. Bij exen of dates was dit voornamelijk omdat ik hartstikke bang was dat iemand mij niet leuk vond (dat vonden ze ook niet), nu omdat ik wél een hele leuke relatie heb en het nu voor het eggie is, maar ik dan twijfel of het genoeg is. Het grote verschil is dat dit de eerste jongen is die mij onvoorwaardelijk leuk vind en ik niet meer die stress heb of iemand mij wel leuk vind. Het obsessieve ontbreekt want dat hoeft immers niet meer, wat bij mij zich direct vertaald naar twijfels. Is dit genoeg? Houd ik wel genoeg van hem?
De twijfels had ik al een beetje, maar die zijn vervolgens helemaal weggegaan. In die periode hebben we een reisje naar het buitenland geboekt voor dat we over 5 weken gaan doen, iets waar ik onwijs veel zin in had en geen enkele twijfels over had. Hij vertelde mij toen vorige week iets over hem waar ik een beetje van schrok en sindsdien kom ik niet meer uit mijn twijfelgedrag. Ik vind naar de toekomst kijken nu doodeng. Het enige wat ik kan denken is dat we ook wel heel snel gaan, vind ik hem leuk genoeg, mist er iets, wat als ik in deze 5 weken heel anders ga denken blabla. Ik kon vorige week met vreugde denken aan samenwonen met hem, nu moet ik elke keer bijna huilen omdat ik er zo zenuwachtig van wordt. Het lijkt inderdaad dat wanneer ik geen structuur of zekerheid heb en ik er geen controle op heb, ik het niet kan handelen en er direct ondragelijke angst opkomt. Dan verval ik weer in mijn bubbel waar ik niet uitkom. Ik weet ook echt niet wat ik hiermee moet doen, want ik wil gewoon dolgraag bij mijn huidige relatie blijven. Ik wil dit niet verpesten, maar ik kan het onderscheid tussen ROCD of echte twijfels niet meer zien.
Hey Faye
Blij dat je het goed stelt. Mij gaat het ook goed. Af en toe steekt het nog wel eens de kop op en heb ik de neiging om te hervallen of het nu gewone twijfel of dwang is. Maar als ik er niet aan denk gaat alles goed. Dus gewoon leven zonder al te veel te piekeren:-)
Goed om te horen! Klinkt zo moeilijk, maar het is soms inderdaad mogelijk tegen jezelf te zeggen dat je niet meer moet piereken, haha. En dat scheelt al een hoop denk ik zo.
Hoi Faye, Dank voor het delen van je verhaal. Het is bizar, ik las je verhaal en het leek net alsof ik mijn eigen verhaal las. Vooral het eerste stuk komt zo ontzettend overeen. Ik zou graag met je in contact komen, als je ervoor open staat. Ik heb geen relatie meer, omdat ik niet meer goed kon leven met de altijd aanwezige twijfel en gevoel alles (lees vooral: stomme details) op te moeten biechten. Op dit moment zit die onrust richting mijn behandelaar: ik moet van alles opbiechten en voel me om alles schuldig. Het is zo heftig dat ik soms geneigd ben mijn behandeling te stoppen. Sta je er eventueel voor open om eens contact te hebben, telefonisch bv?
Hi Tessa!
Gek maar toch ook bijzonder dat je veel herkent. Ik zou ook graag in contact met je komen! Je mag me mailen op faye1996m@gmail.com
@Tessa
Nog een aanvulling, vervelend dat je er nog zo mee zit ook nu je geen relatie hebt… ik heb ook zelf het idee dat het zich naar het persoon kan uiten die dichtbij je staat, niet alleen naar je geliefde. Maar voor mij lijkt het wel al veel te schelen als ik geen relatie heb. Hoe dan ook, mail me gerust als je daar ook nog behoefte aan hebt!
Hoi,
Ik ben een man en wou ook even mijn verhaal delen. Op dit moment gaat het goed met mij en ik heb veel ergere tijden gekend. HOCD, POCD en ROCD wisselden elkaar af in een wisselwerking. De ene “HOCD-gedachte” leidde tot een “ROCD-gedachte” etc… Ik wou maar even laten weten dat ik me heel erg herken in de vragen die door je hoofd razen. De constante twijfel of “de zoektocht naar het verlossende antwoord” (dat overigens waarschijnlijk nooit zal komen) is zeer deprimerend. Ik heb er echter pas op een latere leeftijd (26) last van beginnen krijgen. Echter is alles gestart met HOCD en ben ik toch erin geslaagd om een relatie te beginnen met een dame. Heel speciaal trouwens als je door zo een periode gaat… Niet veel later is uiteraard de ROCD komen opzetten. Toen heb ik gedurende een korte periode (enkele dagen) ook gevraagd om tijd voor mezelf te nemen. Ik ben er echter wel op terug gekomen en ben nog altijd samen met deze overigens geweldige vrouw. Ik kan over het gegeven OCD (inclusief HOCD en POCD!) met haar heel goed praten en probeer het specifieke gegeven ROCD niet altijd te letterlijk aan te kaarten. Ongelooflijk sterk van haar dat ze daar zo openminded mee kan omgaan.
Toch vraag ik mij ook constant af of ik wel genoeg van haar houdt, of ik haar tijd dan niet verdoe, of ik in een leugen leef, of ik te veel aandacht geef aan andere vrouwen, of ik niet gewoon met haar samen ben alleen omwille van de goeie verstandhouding etc… Het feit is. Een antwoord op zulke vragen, krijg je nooit. Je voelt wat je voelt en dat mag je voelen. Of dat nu leuk is of niet. Het draait hem om de beslissing die je maakt en wat je er dus effectief mee doet. Ik zal zelfs misschien eeuwig deze vragen blijven stellen in mijn hoofd, maar ik maak momenteel de keuze om met haar een leven op te bouwen. Dat dit ooit MAG mislopen, geeft mij een bevrijdend gevoel. Dat klinkt misschien raar en dat werkt soms ook als averechtse trigger naar de ROCD toe, maar het is, denk/hoop ik normaal, dat we toch een klein beetje hunkeren naar de vrijheid van een vrijgezel. Maar als je vrijgezel bent, hunker je toch veel meer naar een relatie, weet ik uit levenservaring. Moeilijk allemaal. 🙂 Ik weet niet of mijn verhaal helpt of niet, maar het kon zeker geen kwaad om te delen. Groetjes
Hoi Wouter!
Zeker goed dat je dit deelt en ook goed om vanuit een man te horen! Positiviteit hebben we nodig. Ik kan mij zeker vinden in wat je vertelt. Leren accepteren dat je fouten mag maken en een beslissing maken. En het mag inderdaad fout lopen, maar dat betekent niet het einde van de wereld of dat je daarom niet mag genieten van de tijd die je samen hebt. Fijn dat je vriendin zo begripvol is.
Hoi wouter, zou ik contact met je kunnen opnemen via de mail of iets anders? Ik heb ook heel erg last van dwanggedachtes en kan me
Vinden in jou verhaal! Ik hoor graag van je.
Hoi,
Graag wil ik ook mijn ervaring delen. Ik herken heel veel dingen in R -COPD. Ik heb altijd gedacht dat ik de enige was die dit had. Ik vond mezelf obsessief en dwangmatig maar las alleen maar over schoonmaakdwang en dwangmatig tellen etc en daar heb ik totaal geen last van. Maar door het lezen van het boek Vals Alarm vorig jaar las ik eindelijk iets over relatie COPD! Dat heb ik dus! Bij mij uit dit zich in dwangmatig twijfelen en obsessief piekeren, vaak over details. Het komt er op neer dat ik de liefde, waarmee ik heel gelukkig ben, niet kan vertrouwen. Ik schrik van allerlei dingen die ik hoor en zie en zo interpreteer dat ik ga twijfelen aan de zuiverheid en echtheid van de liefde van mijn vriend. Hij is vast toch niet de liefde van mijn leven, denk ik dan! Eindeloos herhaal ik dan in mijn hoofd wat hij gezegd heeft in een gesprek of herhaal ik een specifieke gebeurtenis opzoek naar het verlossende antwoord, wat ik nooit vind. Ben er soms dagen en nachten lang mee bezig. Ik heb dit in al mijn relaties gehad. Het ligt dus echt aan mij. Toch weet ik wel heel goed dat ik genoeg van hem houd. Dat is er gelukkig ook. En ik kan ook echt genieten van de liefde als ik me vrij voel. Maar alles wat ik zie of hoor wat twijfel oproept kan een trigger zijn om te gaan piekeren en daar kan ik helemaal vast in zitten. Dan zit ik voor mijn gevoel in de hel van onzekerheid en angst. Toch kom ik daar dan weer uit omdat ik het op een gegeven moment toch moet loslaten van mezelf en dan krabbel ik weer overeind en gaat het zonnetje weer schijnen. Maar ik wil er gewoon het liefst helemaal van af. Mindfulness heeft me wel geholpen. Dan leer je dat je gedachten en gevoelens maar gedachten en gevoelens zijn en niet waar hoeven te zijn en dat je meer bent dan je gedachte en je gevoel en je deze net zoals een wolkje aan de lucht gewoon voorbij kan laten gaan. Je hoeft dus niet mee te gaan met je gedachte of gevoel van angst. Dan is het een keus. Soms lukt me dat wel. Maar vaak ook niet. Dat is de ellende. Gelukkig kan mijn vriend er goed mee omgaan als ik weer eens “vastzit”. Hij weet dat het mijn probleem is en gaat er liefdevol mee om, ook al is het voor hem ook niet makkelijk om mij zo ‘op slot’ mee te maken. Soms wordt ik ook heel boos op hem, vind ik hem onbetrouwbaar en een sukkel. Dan zit ik in een gevoel van afkeer jegens hem. Maar gelukkig duurt dat nooit heel lang. Het sloopt energie om steeds heen en weer geslingerd te worden in je gevoel en in je hoofd. Maar er lijkt geen ontsnappen aan. Of alleen zonder partner door het leven gaan, dan wordt ik ook niet getriggerd. Maar ja, dan ervaar ik ook geen intieme liefde en dat wil ik wel!
Hoi , ik ben eigenlijk op zoek naar mensen die zich zeer beperkt voelen door hun dwangneurose. Ikzelf had vroeger dwanghandelingen. Het heeft lange tijd geduurd totdat ik er van af was. Toen ik daar niet meer aan toegaf kwam het terug in dwanggedachtes. Ik heb me jaren verdiept in zelfrealisatie. Nu ik in balans ben heb ik minder last van de dwang , ik bepaal zelf de aan en uit knop. vooral door een bepaalde levensfilosofie ben ik anders gaan denken en handelen . Zo wordt het een koud kunstje om de gedachtes stop te zetten en uit te schakelen. Ik kom graag in contact met mensen die ten einde raad zijn en die het eens op een andere manier willen proberen . Grt dieter
Hallo Dieter, ik ben erg benieuwd welke levensfilosofie je gebruikt om met je dwanggedachten om te gaan. Zelf heb ik erg last van dwanggedachtes.
Hoi Dieter,
Sta je nog steeds open voor mensen die hier geinteresseerd in zijn?
Zo ja, dan kom ik graag met je in contact
Hallo!
Ik herken mijzelf hier enorm in. Ik heb deze dwang gedachtes eigenlijk met al mijn relaties gehad, goed of slecht.
Ik heb mij aangemeld bij een paar praktijken, maar zij weten helemaal niets af van ROCD. En ik heb hier eigenlijk niet zon prettig gevoel bij (de dokter was ook erg verward en had er nooit van gehoord) Anderen gaven aan dit soort klachten niet te behandelen.
Ik ben een beetje moedeloos. Hoe kan ik het vinden van een goede psycholoog die hier verstand van heeft aanpakken? Waar hebben jullie goede ervaringen gehad? Groetjes twijfelaar 🙂
Hoi twijfelaar!
Dat klopt, r-ocd was ook onbekend voor mijn psycholoog/psychologen. Meestal kunnen ze je even goed begrijpen, het blijft dwang. Maar.. ik heb het idee dat het wel heel fijn is als de behandelaar je begrijpt en het kan afstemmen op r-ocd. Ik weet niet uit welke regio je komt, maar de meest positieve ervaringen heb ik bij Psygro gehad.
Om je hoop te geven, ik heb zo’n 10 jaar lang dwang- en zo’n 6 jaar relatiedwangklachten gehad… maar toen ik op mijn slechtste punt was, heb ik er een positieve draai aan weten te geven. Ik besefde dat het voor mij een keerpunt moest zijn en dat het niet langer zo kon. Ik heb toen na 6 jaar behandeling toch medicatie(Fluoxetine) aangevraagd (medicatie werkt verschillend per persoon). Toen ben ik alles wat ik heb geleerd van de psycholoog en mijn omgeving gaan toepassen, en werd alles spontaan heel duidelijk en logisch. Voor mij een onwerkelijkheid, maar stukje bij stukje was ik na 2 maanden compleet veranderd. Ik voelde mij zeker, kon alles wat ik geleerd had geloven en toepassen en voelde eindelijk weer geluk in mijn buik. En dat heb ik echt jaren, naar vermoeden 6 jaar niet gevoeld.
Mocht je behoefte hebben aan informatie of aan delen, dan mag je mij mailen op faye1996m@gmail.com
Hoi iedereen,
Wat een herkenning. 6,5 jaar geleden paniek en depressieve klachten gekregen tijdens een vakantie. Ik duwde mn vriend weg tijdens oaniekaanval en trok hem weer naar me toe. Hij mocht niet weg maar moest ook weer weg. Psychiater zei toen: je hebt ongekeerde verlatingsangst. Het Heeft 2,5 jaar ongeveer geduurd voordat ik er mee leerde om gaan.
En idd alles gekoppeld aan mn relatie. Herken echt alles wat jullie sturen hier.
Nu gaat het sinds een week of 6 best slecht. Om er gek van te worden. We hebben net een nieuwbouwhuis gekocht, dus behoorlijk stressvol. En ja hoor daar ga ik dan weer: dikke angsten of ik wel van hem houd, dwanggedachten van hier tot aan tokyo. En als ik dan een goeie dag heb dan gaan mn gedachten van: je doet nu nep! Je doet alsof! En constant controleren wT ik voel als ik bij hem ben. En uiteindelijk een huilbui ondat ik zoveel van hem hou en niet zo wil denken.
Ik heb nu bijna 12 jaar een relAtie met de liefste en mooiste persoon ter wereld. Zodra er een stressvolle periode is, gaat het fout in mijn hoofd.
6,5 jar terug een jaar bij een psycholoog gezeten. Zij heeft mij goede tips gegeven. Alleen als ik zo’n bui heb zeggen mijn gedachten dat jet de waarheid is wat ik denk. Zelfs zo erg dat als mn vriend mij een knuffel geeft, ik het mezelf dan niet gun dat hij dit doet omdat ik deze gedachten heb.
Slik nu 4 weken alprazolam, het ging twee weken redelijk, maar ainds paar weken wordt het weer erger.
Als ik afleiding heb, gaat het wel. Ook op werk gaat het redelijk goed, maar Zodra ik thuis kom…of als ik net wakker wordt (zoals vanochtend).
Gelukkig heeft mn vriend engelengeduld. Blijft hij rustig als ik geen rust heb in mn hoofd. Hij heeft er vertrouwen in dat ik me weer beter ga voelen. Ik vertel dan ook veel wat er in mn hoofd omgaat maar soms lijkt het alsof het daarna erger word. Voor eventjes lucht het wel op.
Ik weet dat deze periode weer over gaat en dat ik weer kan genieten van het samenzijn, maar voor nu word ik er zo ongelukkig van. Ik wil met hem genieten van ons nieuwbouwhuis. Niet met knallende koppijn bij een badkamer winkel zitten en me niet kunnen concentreren.
Er komen ook steeds nieuwe gedachten bij die me onzeker maken. Maar goed.
Lang verhaal kort: ik weet dat het over gaat, ik weet dat ik me weer beter zal gaan voelen. Maar voor nu voel ik me toch even goed k.t.
Weet niet of er hier nog mensen zijn die nog hier last van hebben?
Of tips hebben zodat ik wat rustiger word.
Ik weet dat het maar gedachten zijn en gistermiddag voelde ik me zo sterk. En nu voel ik me weer 360 graden omgedraaid.
Dankjewel voor het lezen:)
Echt zo herkenbaar! Zijn hier nog mensen actief?
Ik heb hier ook heel erg last van (gehad) en heb heel veel aan Paulien Timmer. Zij schrijft over twijfels en heeft een online programma wat mij ook heel erg heeft geholpen met mijn ROCD. Het is nog niet weg, maar al wel zo veel beter. Misschien hebben jullie hier ook wat aan.
DIT IS EEN BERICHT VOOR IEDEREEN DIE HIERBOVEN GEREAGEERD HEEFT!
Dag,
Ik zag ook dat de berichten heel oud zijn die ik hier lees. Ik wil toch graag reageren omdat ik je misschien wel kan helpen. Ik ben Kris (v) en heb hier ook last van. Ik heb dit ongeveer zo’n 2 jaar inmiddels en ben ik mijn zoektocht om hiervan af te geraken Paulien Timmer tegengekomen. Paulien is een NL jonge vrouw die hetzelfde heeft meegemaakt als ons, maar hier helemaal uit is gekomen. Om andere vrouwen en mannen te helpen heeft ze programma’s opgesteld om meer inzicht te krijgen in deze angsten.
Ik ben er inmiddels ook grotendeels (door haar hulp) doorheen. Nog niet helemaal, maar waar ik eerder 8,5 / 10 scoorde qua intensiteit, is dat nu nog tussen de 4 en de 5/10. Een heel verschil. Ik ga je hieronder een paar links opschrijven.
Bij Instagram kan je de volgende namen ingeven:
paulien.timmer
rustindeliefde
Websites:
https://www.langplusgelukkig.nl/
Ik wens je veel goeds en duim voor je dat ze iets voor je kan betekenen, (maar daar ben ik eigenlijk zeker van).
Kris
Herkenning en toch…
Hoe weet je of het R-OCD is of gewoon echte twijfel.
Ik heb nu 9 jaar een relatie en al vanaf het begin van aan momenten waarop ik heel erg twijfel.
Eigenlijk had ik dit ook al bij exen, de vraag ” ben ik wel echt verliefd” hield me dan constant bezig. Ik heb verschillen therapie (oa. haptonoom en EMDR) gehad omdat ik hier helemaal gek van werd. Het bleek te gaan om angst, vanuit gebeurtenissen in het verleden heel bang was om hem kwijt te raken. In die 9 jaar komt het op en af. De laatste tijd was het eigenlijk weg maar nu komt het weer.
Nu is het soms zo erg dat ik aan niets anders kan denken, hem echt verafschuw. Ik kan dan niet aardig of lief tegen hem doen en erger me aan alles van hem. Vind dingen stom die ik normaal leuk van hem vind. Wil dat ie sportiever is, gezelliger en gezonder. Ik krijg de gedachten,” zie je wel ik wil helemaal niet hem zijn” dan niet uit mijn hoofd. En voel me dan schuldig omdat ik dit al zo vaak gehad heb en dan eerder had moeten stoppen.
Het lijkt wel of het overgaat als ik mezelf de ruimte geef om de tijd te nemen om te ontdekken of dit echt is of als ik bijv. naar de osteopaat ben geweest en weer bij mijn gevoelens kan ofzo iets. Het gevoel kan dan ook in ene weg zijn en dan snap ik echt niet hoe ik dit nou heb kunnen voelen. Dat ik echt wel van hem hou en dat het dus weer zo’n periode was. Alleen als ik er in zit zie ik dat niet, dan denk ik echt dat het nu wel waar is, dat ik toch niet hem verder wil. Ik had hier gisteren weer last van, verkrampte spieren, diarree, rumminerde gedachten, zo veel onrust om gek van te worden. Volgens mij gebeurt het bij mij vaak als er iets spannends staat te gebeuren, nieuwe opleiding, optreden, dan wordt ik al vaak kribbig tegen mijn vriend. Als dat dan doorslaat of het loopt even niet tussen ons, wat natuurlijk gewoon is, dan kan het zich hierin uiten.
Herkent iemand dit?
Het is iets langer gerden dan gepland…
Hoi Fa42,
Ik herken het ook. Precies hetzelfde. Behoefte om te mailen?
hoi Fa42,
ik lees je bericht en dat is heel herkenbaar. Mag ik vragen hoe het nu met je gaat?
Hoi iedereen,
Ik weet niet of iemand van jullie nog actief is op deze website en/of dit zullen lezen. Ik herken zoveel in jullie verhalen, gedachten, overtuigingen en twijfels. Sinds mijn 10e is OCD bij mij vast gesteld en ik denk zo’n 7 jaar geleden heb ik last gekregen van R-OCD gerelateerde klachten (tevens is dit niet vast gesteld, maar niet gek aangezien ik al dwangklachten heb). Dat ik er achter ben gekomen dat mijn klachten zich plaats vinden in mijn relatie ben ik echter pas 9 maanden geleden achter gekomen. Er komen steeds dezelfde thema’s en overtuigingen/gedachten terug die mijn hele dag in beslag nemen zoals: hou ik nog wel van mijn partner, ik ben alleen bij mijn partner omdat ik het zielig vind om hem te verlaten, ben ik mezelf niet voor de gek aan het houden. Daarnaast heb ik ook steeds terugkerende gedachten over vorige relaties, zoals: wil ik niet liever bij mijn ex(en) zijn, voel ik niet nog veel voor die ex etcetera. Daarbij kan ik mijn eigen gedachten ook moeilijk vertrouwen. Als ik bijvoorbeeld een gedachten krijg van: je wilt het helemaal niet uitmaken, dan krijg ik er gelijk een gedachten bovenop die zegt: weet je zeker dat je het niet wilt uitmaken of je wilt het wel uitmaken. Ik wordt hier zo moedeloos van. Het geeft me enorm veel spanning dagelijks en angstig word ik er ook van. Ik hoop dat iemand mij misschien wat tips kan geven en of iemand dit ook herkent.
Hey,
Beetje late reactie, maar er zijn zeker dingen die je hier aan kan doen. Ik heb hier zelf nu ook al 3 maanden last van en heb veel research erover gedaan. Kijk eens op de site van Paulien Timmer. Zij schrijft hier ook veel over, ik denk dat je je in veel dingen van haar kan herkennen. Ze heeft daarbij ook een cursus gemaakt “rust in de liefde” die je kan helpen om met dit soort gedachtes om te gaan.
Very recognizable. Since I’ve started having long-term relationships (and by long-term I mean 6–10 years long), it’s been hell. Very nice at times but overall just a self-induced brain torture. My ROCD started in 2012 with a massive mental breakdown and a quick OCD diagnosis, and ended up 5 years later with splitting with my bf of almost 10 years to hop into a relationship with another man I was obsessively in love with. After a few years ROCD came back with full power though and I’m back to square one with one little difference.
My previous bf was just “too ugly”. And now I see myself fixating on my new partner’s features as well. It’s as if his face was made of clay. I wonder if it has anything to do with me having a history of anorexia. My assessment constantly changes depending on how I look at him. And the worst is that he was good enough 10 days ago. And today it’s another fight with myself. It started with doubting my feelings but since I do journaling and wrote how I love him A FEW DAYS earlier, I guess my brain has moved on to something worse, something I can’t change and what has already destroyed one of my precious relationships.
I live in a relatively remote area and, as you can see, I don’t know Dutch, certainly not well enough to do therapy in it. I’m terrified that I won’t be able to get help I need.
I just want us to be happy and together but sometimes I even doubt this.