Ik zit gezellig in gesprek en volg rustig wat je zegt, het gaat al een tijdje wat slechter met me en ben dus blij even wat afleiding te hebben. Ik heb ASS (autisme) en depressies, dat laatste is aardig onder controle maar heb nog steeds perioden dat het minder gaat en daar zit ik nu middenin.
In mijn hoofd
Terwijl jij vertelt over die keer dat je was gaan winkelen, sluiten mijn handen plots rond je keel. Ik sluit mijn ogen maar dan is het alweer voorbij. Jij merkte niks van het voorval en praat rustig door.
De reden dat je niks merkte, is omdat het in mijn hoofd gebeurde, de voorstelling was voor de seconde dat het duurde levensecht.
Terwijl jij het gesprek afrondt, ben ik er duidelijk niet helemaal niet meer bij, ik ben geschrokken van wat ik dacht. Ik heb een prima moraal kompas dus weet dat het verkeerd is, maar heb geen enkele controle over deze voorstellingen. Ik vraag me af wat het betekent, ben ik boos? Nee, dat niet. Ik ben vooral geschrokken. Maar was ik boos tijdens die seconde of voelde ik plezier? Wat voelde ik eigenlijk? Ik probeer het terug te halen maar het is vluchtig en ongrijpbaar en toch stopt het mij niet van erover te piekeren.
“Wat denk je?” vraag je mij. “Niks”, lieg ik. Je weet wel dat ik lieg want daar ben ik niet zo goed in maar je accepteert dat ik niks wil zeggen en laat me verder met rust. Ik lieg omdat zeggen dat ik je net in mijn gedachten vermoordde, waarschijnlijk meer problemen geeft dan het oplost. Ik ben bang voor je reactie en schaam me enorm.
Ik vraag me af of gek worden zo begint. Of mensen die plotseling iemand vermoordden ook eerst zulke gedachten hadden. Zal er een moment komen dat ik me niet kan beheersen en precies doen wat ik denk? Ik denk niet dat ik zou kunnen leven met zoiets op mijn geweten maar misschien kan me dat tegen die tijd wel niks meer schelen.
De komende dagen ontwijk ik je, want zodra ik je zie moet ik eraan denken. Ook bij anderen blijf ik zo veel mogelijk op de achtergrond, ik ben immers niet helemaal zeker dat anderen veilig zijn bij mij. Ik werk hard om zulke gedachten maar niet te denken maar dit lijkt ze alleen maar uit te nodigen waardoor er nog meer gedachten volgen. Ik heb een hele tijd nodig zonder enge gedachten, wil ik weer wat vertrouwen in mezelf krijgen.
Deze periodes van zulke gedachten gebeuren me niet heel vaak maar één enkele gedachte is genoeg om dagen of weken van slag te raken.
Photo credit: m4gie via Pixabay (license) – adaptation
Reactie Menno Oosterhoff
Bovenstaande blog verhaalt hoe angstig en onzeker indringende gedachten (intrusies) met agressieve inhoud je kunnen maken.
Iedereen heeft wel eens zulke voorstellingen, maar bij sommige mensen zijn ze wellicht sterker of komen ze vaker voor of reageren mensen er angstiger op. Soms kan het dan tot een obsessie worden, soms zelfs zo erg dat mensen gaan twijfelen of ze misschien iets ook echt gedaan hebben (false memory OCD). Het boek Het duiveltje van de geest van Lee Baer gaat over dit soort beelden. Het zijn geen impulsen of verdrongen wensen.
Het kan heel kwellend zijn. Vaak is het goed om hulp te zoeken bij een therapeut die deze dwangvoorstellingen herkent.
Dit bericht heeft 6 reacties
Beste Anoniem,
Mooi verwoord in je blog en heel herkenbaar.
Maar net wat Menno al schreef, het zijn “maar”gedachten. Vervelend genoeg natuurlijk en zwaar voor je om er dan niet meer aan te denken of maar te hopen dat je er niets mee doet maar “het zijn maar gedachten” meer niet en het zal ook nooit meer worden!.
Juist omdat je zo hard eraan werkt dit soort gedachten/intrusies niet te hebben, juist dan krijg je steeds vaker en meer zoals je zelf al schrijft. Misschien beter om er geen aandacht aan te besteden en te denken “oke’, gedacht komt maar gedachte gaat” en er verder niet meer bij stilstaan of iets over of van gaan denken. Iets wat je aandacht geeft groeit, geef het derhalve geen aandacht en het zal wegebben……………..sterkte ermee.
beste wil
dankjewel voor je reactie en je hebt helemaal gelijk het zijn maar gedachten maar toch is het moeilijk hier echt zeker van te zijn.
het liefst wil ik elk risico uitsluiten maar dat kan niet zonder me helemaal te isoleren.
ik probeer ze te laten zijn maar dit is wel moeilijk.
Ook al zou je jezelf helemaal isoleren, de gedachten blijven komen…………….maar ook weer gaan als je er geen aandacht aan geeft, hoe moeilijk dat ook is. Op zo’n moment denken ” oh daar is er weer eentje, weg ermee!”. Je zou ze zelfs kunnen wegwuiven om het wat kracht bij te zetten. Verder geen aandacht! Niet over door gaan denken!. Makkelijk gezegd en helemaal niet makkelijk gedaan weet ik maar wel de enige manier.
Risico’s uitsluiten hoef je derhalve niet want er zitten geen risico’s aan! Gedachten kunnen namelijk helemaal niets “doen”.
Sterkte en succes, goed dat je het van je afschrijft.
Dank voor je blog. Ik herken me in jouw ervaringen. Heel afschuwelijk, maar ik heb het idee dat ik er de laatste tijd meer over opgestoken heb. De gedachten treden bij mij juist op bij de meest dierbare mensen. Volgens mij gaat het dan zo: je realiseert je dat je veel om iemand geeft > je bent bang om diegene te verliezen > je bent bang om daar zelf een rol in te spelen en zo het noodlot over je af te roepen. Het is ook goed te weten dat dit soort angst uit je hoofd komt. Als je je bewust bent van je lichaam, merk je dat je lichaam in rust is (tot de gedachte). Heb je haptotherapie en yoga geprobeerd? Het beste.
dankje voor je reactie, denk dat bang zijn om z’n gedachte te hebben bij mensen waar om je geeft zeker een rol speelt.
nee nog niet geprobeerd maar mediteer wel (mindfulness) en dat moet helpen om gedachten gewoon te laten zijn
sterkte
Ik herken dit. Naast handelingen die ik mezelf zie doen, denk ik ook hele nare, kwetsende en grove dingen. Op een gegeven moment ga je je gewoon een slecht, onbetrouwbaar persoon voelen, hoewel je WEET dat je niet je gedachten bent. Ik probeer het te negeren maar elke gedachte brengt weer een negatieve reactie, een mini shock, een mini traumaatje. En in plaats van uitdoven denk ik elke dag opnieuw : wat als ik vandaag de controle verlies? Ik vind het vreselijk.