Leven met mijn dwangstoornis betekent, dat ik nauwelijks een eigen leven heb, want ik word geleefd door de dwang.
In mijn geval is het voornamelijk controledwang.
Voor iemand, die dit niet kent, is het niet voor te stellen, dat mijn leven overheerst wordt door dwanggedachten, dwanghandelingen en angsten. En dat ik daar niets tegen kan doen.
Stel, dat ik een gebroken been heb, dat is duidelijk te zien voor een ander.
Mijn dwang is niet duidelijk te zien, want ik wring me in allerlei bochten om maar niemand te laten merken, dat ik allerlei onverklaarbare dwanghandelingen moet uitvoeren. Er is schaamte om dat te laten zien aan een ander.
Iemand met een gebroken been, daar verwacht niemand van, dat hij/zij de marathon gaat lopen……Want dat gaat niet lukken.
Zo is het ook met mijn dwanggedachten en mijn dwanghandelingen. Ook al is het niet te zien, het gaat me niet lukken om het te negeren.
Dat is onmogelijk, want ik heb geen ogenblik rust, als ik niet doe wat de dwang wil dat ik doe.
Ik moet, moet, moet controleren.
Er zijn veel therapieën en ook is er medicatie om te proberen om er van af te komen. En als je geluk hebt en je bent er vroeg genoeg bij, dan heb je kans dat je leven wat leefbaarder wordt. Maar dat geluk is niet voor iedereen weggelegd. Bij mij is het niet gelukt.
Leven met mijn dwang betekent voor mij een levenslang probleem.
Hoe meer prikkels van buitenaf, hoe erger het wordt. Om de dwang in toom te houden, zou ik geen kranten moeten lezen, geen tv kijken, niet naar de radio luisteren, geen mensen uitnodigen, nergens heen gaan, zelfs geen boeken lezen, niet praten met anderen.
Want dat zijn allemaal valkuilen, waar de dwang mee aan de gang kan gaan.
Ik kan namelijk dingen zien en horen en lezen, die onrust veroorzaken en dan is de dwang er als de kippen bij om me angstig te maken en me dus weer dwanghandelingen te laten uitvoeren en dwanggedachten te geven.
Een handeling, die voor een ander een automatisme is, is voor mij, met mijn controledwang, een handeling, die steeds maar weer met rituelen gecontroleerd moet worden.
En dat geldt voor alle handelingen, die ik op een dag moet uitvoeren.
Door mijn controledwang kan ik niet zomaar een dekseltje op een potje of bakje doen, zonder er steeds maar weer op te drukken, ik kan niet zomaar een pakje worst of kaas inpakken, en kan niet de koelkast en vrieskast dichtdoen en weglopen, ik kan niet zomaar de voordeur dicht en op slot doen.
Ik kan ook niet de stekkers gewoon in een stopcontact doen, want ik moet er steeds op drukken, zitten ze er wel goed in? Ook kan ik geen ramen zomaar even open en dicht doen, en kan niet de balkondeur even open en weer dicht doen.
Ik neem liever geen pot met deksels, die weer eindeloos dichtgedraaid moeten worden, en ik kan geen brieven schrijven of rekeningen uitschrijven, zonder het tig keren te controleren.
En ook kan ik beter niet op bezoek gaan, want binnen de kortste tijd ga ik daar ook van alles controleren.
Ik moet de houdbaarheidsdatum van alles steeds weer controleren, en ik heb een hekel aan veranderingen, die voor meer onrust zorgen, ik kan een batterij niet in één keer in een apparaat stoppen, en luister lang of iemand echt het telefoongesprek heeft beëindigd.
Ik kan niet de kranen dichtdraaien en dan weglopen, ook kan ik niet de deur uitgaan of gaan slapen zonder, soms urenlange, controlehandelingen uit te moeten voeren.
Kortom, met mijn controledwang kan ik niets, helemaal niets doen zonder het steeds maar weer te moeten controleren.
En als dat controleren nou maar uit één keer zou bestaan, dan oké, niets aan de hand.
Maar nee, dat controleren bestaat uit steeds maar weer opnieuw en opnieuw en opnieuw controlehandelingen en rituelen uitvoeren.
Totdat “Het Goed Voelt!”
Want dat is het punt, het moet goed voelen!
Ik moet het groene licht krijgen om te kunnen stoppen met controleren.
Maar voordat het zover is, is er heel wat tijd verstreken.
Eigenlijk is mijn leven met dwang zo beperkt, dat het geen leven is. Er is weinig tijd om te genieten van de dingen, die het leven plezierig maken. Het is controlegevoelige situaties vermijden en smoesjes bedenken voor de buitenwereld en rampen proberen te bezweren, door steeds maar weer te controleren en proberen te overleven met een dwingeland, die in mijn hoofd zit.
Ik heb vaak gedacht, dat ik met dit leven zou willen stoppen, dat ik zelfmoord zou willen plegen. Maar ik zou dat nooit doen.
Ik zou niemand willen aandoen, om eventueel ook maar iets van een schuldgevoel te hebben, in de trant van:
Had ik maar…… of: Had ik misschien…..
Ik weet maar al te goed, hoe ook schuldgevoel, terecht of onterecht, je leven kan verpesten.
Daarbij zou ik het ook niet durven om zelfmoord te plegen. Want wat als het niet lukt, als de pillen net niet genoeg zijn, hoe ziet het leven er dan uit?
En mezelf voor een trein werpen zou ik nooit doen. Dat zou ik vreselijk voor de machinist vinden.
Maar ik kan me wel heel erg goed voorstellen, dat iemand het totaal niet meer ziet zitten en er toch voor kiest om er een eind aan te maken.
Voor mij is dat geen optie. Dat betekent dus doorgaan met een leven met een dwangstoornis……
En het zo makkelijk mogelijk voor mezelf proberen te maken.
En ooit komt er gelukkig een eind aan.
Maar hoe beperkt mijn leven ook is, toch probeer ik steeds positieve manieren te vinden om met mijn dwang te leven. Sinds ik er makkelijker en opener over praat, is er veel begrip in mijn omgeving. En zijn mensen bereid, om als het nodig is, samen met mij te controleren, zodat het sneller gaat.
Ineke Dijkhuis
Denk je aan zelfdoding en wil je nu contact? Bel of chat anoniem met 0800-0113 of 113.nl. Ze zijn 24/7 open.
Dit bericht heeft 11 reacties
Wat goed dat je dit hier uitlegt, Ineke. Ik heb naaste familie die ook gediagnosticeerd is met een dwangstoornis en zijn hele leven wordt erdoor bepaald, maar ik kon me nooit voorstellen wat hij nu precies had. Hij heeft het altijd verborgen, waarschijnlijk uit schaamte.
Dag Elsa,
Dankjewel voor je reactie.
Vroeger durfde ik niet te vertellen, dat ik een dwangstoornis heb.
Ik schaamde me ervoor. Nog steeds is het soms moeilijk om dat te vertellen. Maar hoe vaker ik erover praat, hoe makkelijker dat wordt.
Ik hoop, dat je familielid het ook zal durven om erover te praten. Mijn ervaring is, dat er veel begrip is, als ik vertel waar ik last van heb.
Heel veel sterkte!
Lieve groet, Ineke
Hoi Ineke,
Als het goed is, komt hier binnenkort ook mijn eerste blog omtrent mijn ocd bij op de site als ik er klaar voor ben en als hij goedgekeurd is. Ik herken heel veel van wat je zegt. Controledwang is ook een van de vormen van dwang die mij nu al een dikke 10 jaar mijn leven bepaalt. Opvallend is dat deze vorm van dwang wel minder is geworden sinds ik nu alleen nog maar 1 antidepressivum slik. Meer medicatie werkte bij mij averechts zelfs. En na 10 jaar medicatie gerotzooi, zo wil ik het noemen, eindelijk medicatie gevonden waarvan ik weinig bijwerkingen en redelijk positieve effecten ervaar. Afgelopen week was ook weer een behoorlijke hel voor me door een andere dwang, maar het blijft toch dwang.
Je bent niet alleen. Samen staan we sterker. Ik ben er nu ook eindelijk echt klaar voor om mijn verhaal te willen gaan delen online. Groetjes Jordy
Dag Jordy,
Bedankt voor je reactie.
Wat fijn, dat je eindelijk medicatie hebt, die wat helpt.
En wat goed van je, dat je je verhaal online wilt gaan delen! Het kan helpen, om alles wat je bezighoudt op te schrijven. En het kan voor mensen, die het lezen, een steun zijn om te weten, dat ze niet de enige zijn met deze problemen. Heel veel succes gewenst!!
Dwang, in welke vorm dan ook, kan je leven heel erg overheersen. Je voelt je vaak machteloos en je voelt je overgeleverd aan die dwingeland.
Ik hoop, dat steeds meer mensen erover durven te praten. En zich er niet meer voor schamen. En die schaamte is er nog steeds bij heel veel mensen. Terwijl ze het al zo moeilijk hebben om met de dwang te leven , komt dat er ook nog eens bij.
Jouw verhaal kan misschien iemand net het zetje geven om ook over zijn of haar dwangproblemen te gaan gpraten.
Heel veel sterkte!
Lieve groet, Ineke
Beste Kristien,
Jaren geleden heb ik de diagnose “dwangneurose” gekregen. Inmiddels is deze naam veranderd naar OCD. Ik had dwanghandelingen (door en met gedachten) die mijn hele leven, toentertijd, in beslag namen. Ik werkte en dat ging “goed” voor de buitenwereld. Niet voor mij want ik werkte “dubbel en dwars” Voor mezelf en voor mijn werkgever, maar daarnaast voor mijn dwangduivel die mij volledig beheerste. Ik had een dubbele baan. Ook ’s nachts. Ik mocht en kon wel slapen maar als ik wakker werd, en dat werd ik op den duur automatisch door de dwangduivel, gingen mijn dwanghandelingen en gedachten “gewoon” door. En als ik het niet goed genoeg had gedaan: ik deed handelingen met telsessies, dan moest ik het weer helemaal overnieuw doen. Waarbij ik weer ging twijfelen of ik het echt wel goed gedaan (geteld) had en daar ging MOEST ik weer. Alles overnieuw. De dwang nam mijn eigen gedachten in beslag. Terwijl ik wist dat het niet klopte en dit niet normaal was. Maar ja, die duivel nam mijn hele “ik” in beslag en terroriseerde me. Ik zat gevangen in mijn eigen slechte, verkeerde, foute, gemene gedachten en de handelingen die hiertoe leiden. Absurd. Ik wist dat dit niet normaal was. Ik wist dat ik raar en “gestoord” aan het doen (handelen en denken) was. Ik wist dat dit mijn hele leven beheerste en al mijn tijd in beslag nam. Werken deed ik. Ik weet ook niet hoe ik mijn dwangneurose heb kunnen verbloemen want ik moest heel veel handelingen doen voordat ik de telefoon opnam. Om een voorbeeld te noemen. Want o wat was ik bang dat ik niet goed telde en het voor de …keer opnieuw moest doen en dan “door de mand viel” bij mijn collega. Kilo’s afgevallen was ik ook. Ontspannen? daar was geen tijd voor en dat mocht ook niet van mijn dwangduivel. Op een gegeven moment ging het zo ver dat ik van “mezelf” een drukke straat over moest steken, zonder te kijken (links, rechts, links) En toen ging er echt een “gezond” signaal in mijn hoofd af: “Karin, dit gaat te ver en dit wil je niet en maakt je niet gelukkig” Ik heb toen fantastische hulp gekregen van een psychiater in opleiding. En ook een antidepressiva die mij fantastisch geholpen heeft. En ik was bang dat dit bij me hoorde en hier mee moest “dealen” NIET DUS. Wat was dit: behandeling en medicijn, een openbaring voor me. Een nieuwe, ontspannen en vrolijke wereld ging er voor me open. Bij iedereen komt “controleren”, op de “witte strepen van een zebrapad” voor maar dat is menselijk, “normaal” en niet belastend. Ik ben blij dat ik van mijn dwangneurose af ben. Tot zover ik weet.En ik ben erg op mijn hoede dat ik de dwangduivel niet meer binnen laat. Want dat komt het niet en gaat ook echt niet meer gebeuren. Mijn zoon heeft ook last van dwanggedachtes Hij heeft ook therapie gehad. Maar als deze duivelse gedachten in zijn hoofd zaten haalde ik ze eruit en gooide ze uit het raam.Ook trapte ik ze helemaal kapot. Ze durven niet meer terug te komen.
Beste Karin,
Wat fantastisch dat je je dwangduivel de baas bent geworden! Een heel hoopgevend verhaal voor iedereen die hiermee te kampen heeft.
Hartelijke groet, Kristien
Hallo allemaal,
Wat een nare en verdrietige verhalen allemaal.
Misschien een tip voor mensen met een dwangstoornis, neurofeedback kan helpend zijn voor mensen met een dwangstoornis. Misschien voor een ieder die hiervoor openstaat de moeite waard om dit even te googlen en de stap durven te nemen om dit te gaan doen.
Succes!
Beste Karin,
Mooi om ook een positief verhaal tegen te komen! Onze zoon is nog maar 5 jaar oud en heeft sinds kort last van dwanggedachtes/handelingen. Hij staat nog aan het begin van een behandeling. Wij lezen veel op internet en maken ons ontzettend veel zorgen om wat hem nog te wachten staan en of het ook goed kan komen..
Groet, Erna
Hallo Ineke
Ik heb zojuist je verhaal gelezen en ik kon het zelf wel geschreven hebben, zó herkenbaar!
Ook ik kan niks doen zonder het te controleren tot het goed voelt.
De ene keer kan het ‘goed voelen’ redelijk snel zijn, de andere keer kan dat uren duren.
Of ik word uit mijn concentratie gehaald door een voorbijrijdende auto of doordat mijn kat begint te miauwen en dan kan ik weer van voren af aan beginnen.
Het is zo vermoeiend.
Ik heb het al vanaf mijn jeugd en heb het heel lang verborgen kunnen houden.
Mensen vonden mij wel vaak ‘lichtelijk neurotisch’, maar meestal werden er dan grapjes over gemaakt of ik spotte er zelf mee om de grapjes of opmerkingen voor te zijn.
Pas toen ik 22 jaar geleden op 32 jarige leeftijd in deeltijd therapie ging ben ik gaan vertellen over de dwang.
Naast OCD heb ik ook de diagnose Borderline Persoonlijkheidsstoornis en terugkerende depressies en helaas hebben vele therapieen en opnames me tot nu toe niet kunnen helpen.
Ik ben nu aangemeld bij een kliniek voor neuropsychiatrie, dat is eigenlijk een beetje mijn laatste hoop.
Ik hoop hier over een poosje te kunnen vertellen dat ze mij daar ook op het vlak van de dwang (al is het maar gedeeltelijk) hebben kunnen helpen.
Dag Anja,
Ik lees net je reactie. Fijn, dat je gereageerd hebt. Ja, ik herken alles in jouw verhaal. Ook de ellende dat als je bijna klaar bent met het oeverloze controleren, dat je dan opeens iets hoort of zelfs iets denkt en dat je dan weer helemaal opnieuw moet beginnen. Ik heb ook jarenlang smoesjes verteld om maar niemand te laten weten waar ik last van had. Ze zouden me vast knettrgek vinden. Want: Je ziet toch dat die voordeur dicht is?? Ja, ik zie het wel, maar de dwang ziet het niet en van de dwang moet ik blijven controleren.
Hoe dat bij mij gaat, daar heb ik een stukje over geschreven op deze site, via de blog.
Sinds ik er open over ben geworden is mijn leven makkelijker geworden. Ik vertel iedereen dat ik last heb van controledwang, want daar heb ik het meeste last van. En ik vraag of ze me willen helpen met controleren. Ze kijken met mij alles na, als ik bijvoorbeeld de deur uit moet. En er is heel veel begrip. Ik vertel precies hoe het werkt in mijn hoofd en waarom ik die handelingen moet uitvoeren, waarvoor ik bang ben. Voor mij werkt dit goed. Ik heb al veel therapieën gehad, maar heb het al te lang en te ernstig. Maar ik probeer er met humor mee om te gaan. Om het minder beladen te laten zijn.
Ik hoop, dat je in de kliniek, waar je heen gaat, geholpen kan worden. In elk geval dat je er wat makkelijker mee kan omgaan. Ik duim voor je!
En zou het fijn vinden om te horen of het je heeft geholpen.
Heel veel sterkte en succes!
Een lieve groet, Ineke
Dag Anja,
Nog even een berichtje van mij. Dat stukje, waar ik het in mijn mail aan jou over had, heet: De familie Stoornis. En het staat niet op deze site, maar op de site OCDcafé.nl en dan bij het onderwerp Blog.
Dat ik je dit nog even schrijf, betekent niet dat je dat stukje, wat ik geschreven heb, moet lezen, hoor.
Maar ja, de controledwang zorgt ervoor dat ik de juiste informatie moet geven.
Lieve groet, Ineke Dijkhuis