Ik ben Michiel, 35 jaar en lijd aan dwanggedachten. In mijn geval zijn het zeer heftige en beangstigende gedachten over agressie en seks. Met deze verschrikkelijke gedachten loop ik al vanaf mijn 25e rond. Ik heb nog nooit iets erg gedaan, behalve mezelf voortdurend gek maken met deze gedachtes. Op een maandag kan ik denken dat ik opeens homoseksueel blijk te zijn, terwijl ik er dinsdag van overtuigd ben dat ik binnenkort in een TBS kliniek wordt opgenomen omdat ik mijn vriendin op gruwelijke wijze heb omgebracht.
Omdat ik na verschillende minder succesvolle vormen van therapie vond dat er nu echt eens iets moest gebeuren aan die rotgedachtes, heb ik besloten om mee te doen aan het programma Levenslang Met Dwang. De therapeuten in dit programma werken met cognitieve gedragstherapie (CGT) en exposure-opdrachten. In mijn geval was dit voornamelijk het opschrijven, ordenen en voorlezen van mijn dwanggedachten. Dat was geen gemakkelijke opdracht. Ik wil immers van die gedachtes af en nu moest ik er extra aandacht aan besteden.
Je schrijft de meest bizarre en gruwelijke gedachten op papier – het waren er tientallen – en je leest deze dan vele malen hardop voor. Het vreemde is dat je tijdens het voorlezen van die gedachten eerst de angst enorm voelt toenemen maar dat deze uiteindelijk gewoon wegebt. En hoe vaker ik dat doe, hoe minder vaak ik word geplaagd door vervelende dwanggedachten.
Ik ren dus niet meer weg voor de gedachten, maar zoek ze juist op en kijk de gedachte recht “in de ogen”.
Naast het voorlezen wilden de therapeuten ook dat ik verschillende opdrachten uitvoerde die mijn angst voor mijn agressieve dwanggedachten tot een ongekend hoog niveau zouden brengen. Hoe doe je dat in hemelsnaam? Nou daar hadden ze iets “leuks” op bedacht.
De eerste opdracht was dat ik een, voor mij afschrikwekkend scherp steakmes moest gaan gebruiken, terwijl mijn therapeut en lotgenoten direct naast me zaten. Pff, het zweet brak me uit, maar uiteindelijk zakte de angst weg. Net als bij het voorlezen van die rotgedachtes. Ik gebruikte dat mes daarna een stuk makkelijker en heb het niet meer weggelegd.
Met het mes op de keel?
Enkele dagen erna stond de grootste uitdaging klaar. Ik mocht Kai, mijn lotgenoot, met een ouderwets barbiermes gaan scheren. Voor mensen zonder dwanggedachten is dit al een moeilijke opdracht, maar voor mij was dit de ultieme test. Ik was gigantisch nerveus op het moment dat we naar de barbier liepen. Kai was nergens bang voor, hij wist op voorhand al dat er niets zou gebeuren. Ik zag onderweg al de meest bloedige en gruwelijke beelden voor me. De angst maakte zich op een ongekende manier meester van mij en het liefste was ik hard weggerend van de therapeuten, Kai en de cameraploeg. Bij de barbier aangekomen was ik haast in een soort trance van angst geraakt: het voelde voor mij alsof niet Kai, maar ikzelf het mes op de keel kreeg gezet door deze verschrikkelijke opdracht.
Kai ging rustig zitten in de stoel en de barbier liet mij zien hoe het scheren moest. Ik heb geen idee of ik toen had opgelet, ik was compleet in angst en zag het nog steeds niet zitten. Toch wist ik dat ik door moest zetten, het kon niet anders. Als ik nú zou wegrennen, zou de angst gewonnen hebben en deze gedachte meer invloed op mijn gesteldheid hebben dan ooit.
Het duiveltje van mijn geest
Na enkele minuten kreeg ik het mes in mijn handen en zeer onhandig en angstig begon ik dan toch maar aan deze belachelijke opdracht. Maar wat er toen eigenlijk gebeurde was heel frappant. Ik was niet bang dat ik Kai zijn keel zou doorsnijden, nee ik was bang dat ik hem per ongeluk, dus niet expres, zou verwonden met het mes en ging dus heel voorzichtig te werk. De dwanggedachte was er wel, maar de realiteit overheerste.Na een minuut scheren, vond ik het wel genoeg en moest ik echt even bijkomen van alle emoties die zich in mijn hoofd hadden afgespeeld. Enkele minuten na de opdracht voelde ik me opgelucht, er was niets gebeurd, ik had Kai niet per ongeluk en zeker niet expres verwond.
Het voelde alsof de extreme dwanggedachte, het duiveltje van mijn geest, een nederlaag had geleden. Je hoorde het duiveltje mokken en hij probeerde nog eens terug te komen maar ik was sterker! En niet doordat ik geprobeerd had het weg te duwen, zoals ik al jaren deed, maar door de uitdaging aan te gaan. Niet makkelijk, zeker niet, maar eindelijk heb ik het gevoel dat ik mijn dwanggedachte te slim af was. Ik ben er zeker nog niet helemaal van af, maar ik ben wel een stuk verder. Dat gun ik iedereen met deze kwellende dwanggedachtes. Als het programma tot gevolg heeft dat ook anderen de uitweg vinden uit de dwangstoornis dan is het niet alleen voor onsgoed geweest.
Photo credit: Cayusa via photopin cc
Zie ook de pagina Intrusies en het blog Waarom denk ik zulke vreselijke dingen.
Dit bericht heeft 13 reacties
Dag Michiel,
Voor je moed om hier in een blog, maar ook op tv aan heel Nederland te laten zien wat dwanggedachten zijn en hoe dat er bij jou uit ziet, ben ik heel dankbaar. Ook natuurlijk dat je “collega-lotgenoten” van Levenslang Met Dwang? dat doen. Veel mensen vinden in theorie wel dat niemand zich hoeft te schamen voor psychische problemen, toch is voor velen die drempel om er in de praktijk open over te zijn behoorlijk hoog. En zonder oordeel ernaar kijken is soms nog een veel moeilijkere opgave. Stigma zit misschien ook wel een beetje ingebakken, dus ook dat zouden we niet hoeven te veroordelen, maar dit maakt het wel begrijpelijk dat de stap die jij en de anderen genomen hebben om op tv te werken aan je dwangproblemen een hele grote is, waarvoor ik veel waardering heb.
Zelf heb ik -gelukkig, als ik dat zo mag zeggen- geen last van dwang. Maar als ik zie waar jij aan lijdt, dan raakt dat me soms behoorlijk. Het is ontzettend goed voor te stellen dat die dwanggedachten zo ontzettend beangstigend zijn. Omdat het in je hoofd afspeelt en daardoor minder tastbaar is. Minder grip.
Ik weet nog niet zoveel over de dwangstoornis, maar ik heb het idee dat iemand met intrusies uit zichzelf (zonder kennis van behandelmethoden) alleen maar als strategie zou kunnen vermijden, wat de gedachten juist zo lijkt te verergeren. Misschien dat ik daarom zo goed kan voorstellen dat het een hele strijd is omdat de verbetering zou zitten in juist iets doen wat zo tegen je gevoel in gaat!!
Dankzij je openheid zullen er nu mensen zijn die eindelijk herkenning vinden, dat ze niet de enige zijn, dat ze niet raar, gek, gevaarlijk, etc. zijn maar dat het problematiek is waar -met veel pijn en moeite- wél wat aan te doen is. In elk geval er niet meer alleen mee blijven rondlopen, lijkt me al een winst op zich!
Dank je wel Michiel en ik wens je alle goeds toe!
Hallo Iriza,
Wat een ontzettend aardige en uitgebreide reactie. Het geeft mij hoop om te lezen dat ik, door mijn openheid en inkijk in mijn therapeutische behandeling andere mensen kan helpen in hun zoektocht naar hulp, erkenning en begrip voor deze vervelende stoornis. Ik vind het heel vreemd en nog steeds ontzettend moeilijk om open te zijn over de meest bizarre gedachten die zich in mijn hoofd afspelen. Maar juist het schrijven over mijn gedachten, in dit blog of elders, werkt voor mij therapeutisch, het lijkt min of meer op 1 grote exposure-opdracht. De angst voor de gedachten neemt hier enorm door af en ik merk dat ik mijn eigen ik weer volledig naar de voorgrond durf te laten treden. Een fantastische ontwikkeling en reacties als die van jou dragen daar enorm aan bij. Enorm bedankt dus!
Groetjes,
Michiel (Levenslang met Dwang)
Hoe gaat het nu met je? Maanden na de serie op RTL?
Ik herken heel veel in jouw verhaal. Bij mij spelen dezelfde gedachten over het homo zijn. Nooit gehad maar sinds een aantal maanden houden deze gedachten mij bezig. Verschrikkelijk aangezien het mijn functioneren belemmerd. Ik ben ook hulp aan het zoeken maar de wachtlijst voor de eerste afspraak is groot. Bedankt voor jouw verhaal, dat geeft al wat rust!
Hoi Ramon,
Met mij gaat het gelukkig al wat beter. Soms heb ik het helaas nog steeds moeilijk, het blijft een chronische ziekte… Maar ik ben vooral enorm blij dat anderen wat aan mijn bijdrage op deze website (en in het programma) hebben (gehad). Het is vooral heel belangrijk weet ik om hulp te zoeken, alleen kom je er niet uit 🙁 Helaas ben ik ook bekend met de lange wachtlijsten en de soms wat knullige behandelingsvormen van sommige klinieken. Zorg er vooral voor dat de therapeut bekend is met OCD, pas dan kun je een juiste behandelmethode verwachten. Als je eenmaal een juiste therapeut hebt gevonden kan hij je helpen met het volbrengen van de soms moeilijke opdrachten.
Heel veel succes en ik hoop echt dat je snel van die rotgedachtes afbent.
Groet,
Michiel
Kan je voorbeelden noemen van de opdrachten?
Wat een openhartig en ronkend geschreven blog, Michiel. Knap dat je het zo kunt omschrijven en nog knapper dat je de dwang onder ogen komt en anderen daarbij en -mee helpt. En hoe fijn om dat kenmerkende schaterlachje van jou te horen in het programma 🙂
Dank je wel Yvonne! Fijn om ook van bekenden om mij heen zulke positieve reacties te krijgen! 🙂
Gr, Michiel
Echt Michiel, respect had ik al maar na deze aflevering nog meer! Je bent voor mij eigenlijk niets verandert, je was vroeger al heel lief en behulpzaam. Zo herinner ik me jou. Echt tof dat de therapie je heeft geholpen! Op naar de laatste aflevering volgende week.
Heel mooi en duidelijk geschreven Michiel. Ik denk dat er een hoop mensen zijn die zich hierin herkennen zich minder alleen voelen. Super hoe je overal mee om bent gegaan en hoe je de opdrachten hebt volgehouden. Ik ben trots op je, maar dat wist je al 🙂 Liefs Marieke
Beste Michiel,
Wat een prachtig blog heb je geschreven, zo mooi verwoord. Ook in het programma gaf je heel mooi weer hoe akelig deze obsessies zijn en zo knap hoe je alle oefeningen hebt gedaan.
Het helpt mij als behandelaar enorm, om mensen die ook lijden aan obsessies, hiernaar te verwijzen. En ze door jouw prachtige voorbeeld uit te leggen hoe exposure werkt en helpt!
Dank!
Groet, Leonieke Vet
Hai Michiel,
Je hebt het prachtig omschreven, zelfs mensen die niet met dwang te maken hebben kunnen nu een kijkje nemen in ‘hoe het werkt’. Je stukje over Kai bijvoorbeeld, op tv zag het eruit alsof het je best gemakkelijk afging. Je kunt nu eenmaal niet in het hoofd van iemand kijken om te zien wat een chaos aan doemscenario’s er kunnen ontstaan.
Ik vind het super dapper dat je dit avontuur bent aangegaan en vind het fijn dat je hier sterker en zelfverzekerder uit bent gekomen.
Keep up the good spirit! En.. blijf schrijven!
Groetjes,
Angélique
Ik (28) vraag me sinds een jaar ook met enige regelmaat af of ik homo ben, ondanks dat ik geen aantrekkingskracht heb voor mannen. Bij elke man en vrouw op straat vraag je je zelf af of je je aangetrokken voelt, je checkt constant forums alsmede diverse porno genres of je oogewonden raakt. Na een mislukt avondtuur met een dame ben ik zo in paniek geraakt dat ik ook heb besloten hulp te zoeken. Ik ken me voor de eerst gedachtenspinsel niet meer terug.
ik heb ook last van nare dwang gedachten alleen ik durf er met niemand over te praten .nu lees ik dat er meer mensen zijn met agressieve ocd gedachten .. ik wou dat ik beter was dit is geen pretje .