In 2000 ging ik met vriendinnen naar een beautysalon. Toen werd ik geëpileerd en dat ben ik vervolgens zelf blijven doen. Ik was onzeker over mijn uiterlijk en dacht dat epileren nodig was. Op een gegeven moment was het een ritueel om na school te epileren. Het was mijn manier om de spanning van de schooldag kwijt te kunnen.
Mijn OCD is in die tijd ontstaan. Skin-picking ofwel dermatillomanie (ziekelijk aan je huid pulken) en trichotillomanie (haren uittrekken) komen vaak voor bij mensen met OCD.
Mijn gereedschap
Het bleef niet bij mijn wenkbrauwen. Met mijn “heilige” pincet haal ik nu ook haartjes weg op andere lichaamsdelen, zoals op mijn kuiten. Ingegroeide haartjes vind ik verschrikkelijk. Ik maak de huid dan kapot en “bevrijd” het haartje. De drang om dit te doen, is zó op de voorgrond aanwezig, dat ik me nergens anders meer op kan concentreren.
De schaar is ook een geliefd voorwerp. Ik knip uiteinden van haartjes af die geen kleur hebben, een krul hebben of te lang zijn (hoofdhaar, haar op armen, wimpers en wenkbrauwen). Die haartjes zijn kleine stoorzendertjes en die “moet” ik weghalen. Ik knip verder nagels en eelt. Als kind knipte ik zelfs een moedervlek af, want die vond ik vies en lelijk.
Op mijn bovenarmen heb ik keratosis pilaris: de haartjes komen niet door de hoornlaag, waardoor ze ingroeien en er bultjes ontstaan. Ik krab ze open of schraap er over met een schaar of mes. Soms smeer ik er middeltjes op, maar die helpen niet. Ik kan er niet goed bij en dat vind ik onverdraaglijk. Alsof je jeuk hebt aan je grote teen terwijl je in een vergadering zit die nog twee uur duurt. Ik vind het ook erg dat ik niet bij mijn rug kan. Ik visualiseer regelmatig dat ik mijn handen en hoofd losmaak van mijn lijf en dan ga skin-picken op het normaal onbegaanbare gebied.
Mijn pincet, uitvergrootspiegeltje en nagelschaartje liggen nu in de berging, zodat ik er niet zomaar bij kan. Mijn handen kan ik helaas niet wegleggen, waardoor ik voortdurend aan het friemelen ben. Met mijn nagels druk ik onzuiverheden uit in mijn gezicht, krab ik korstjes open, schraap ik over mijn hoofdhuid en over mijn tong en wangen. Ik bijt en vijl mijn nagels meerdere keren per dag. Ik zie dan storende hoekjes en haakjes of vind een nagel langer dan de nagel aan de andere hand en verdraag die ongelijkheid niet. Ook zie ik mee-eters, ongewenste haren en andere ongenode gasten bij anderen. “Druk ze uit!” zou ik willen schreeuwen.
Waarom?
Al deze handelingen doe ik gedurende de hele dag. Soms plan ik het, maar over het algemeen is het impulsief. Dan sta ik bijvoorbeeld te koken en houd ik spontaan mijn armen boven het vuur, zodat de uiteinden van de haartjes verbranden. Er gaan veel uren in zitten, maar dan doe ik ondertussen vaak wat anders. Ik kan geen spiegel voorbij gaan zonder mijn gezicht te checken en ik duik haast in de spiegel.
Het is een automatisme geworden. Als ik klaar ben, zit mijn huid vol rode plekjes en regelmatig ook onder het bloed. De wondjes in mijn gezicht vallen het meeste op. Onder mijn kleding schuilt echter op veel plekken een beschadigde huid. Ik schaam me erg voor mijn lichaam. Wat zou ik graag van top tot teen een nieuwe gezonde huid willen!
Ik kan het gepulk gewoonweg niet laten. Het is mijn manier om te ontspannen. Het is een soort van trance. Het geeft daarnaast tijdinvulling, waardoor ik iets anders uit kan stellen, bijvoorbeeld het naar bed gaan (want ik kan vast weer niet slapen). Daarnaast haal ik voor mijn gevoel vuil uit mijn lichaam en dat voelt als opluchting. Dat geldt ook voor ongewenste haartjes. Ik houd niet van haar. Mijn spanning en onrust dalen op het moment dat ik aan skin-picking doe.
Stoppen
Ik heb al vaak geprobeerd om te stoppen, maar langer dan een dag houd ik het vaak niet uit. Ik heb scherpe voorwerpen verstopt, andere dingen gedaan om met mijn handen bezig te zijn (borduren, masseren etc.), spiegels weggehaald, positieve briefjes op de spiegel gehangen, een beloningssysteem gemaakt, anderen als stok achter de deur gevraagd en nog meer dingen. Tot nog toe heeft er nog niet veel geholpen, want de drang en de voordelen zijn te groot.
Vaak wordt gedragstherapie toegepast en soms medicatie. Beiden hebben mij helaas niet geholpen. Gedragstherapie gaat over gedrag en verstand en minder over kernproblematiek. Hoe kan je bovendien iets afnemen van iemand, als hij er niets voor in de plaats heeft?
Voorlopig accepteer ik skin-picking als onderdeel van mijn leven, maar ooit komt er een dag dat ik er (grotendeels) vanaf kom en dat ik op een gezonde manier kan ontspannen.
Photo credit: theilr via photopin (license) – adaptation
Reactie Menno Oosterhoff
Mandy schreef eerder de gastblog De ondraaglijke scheefheid van het bestaan over Just Right OCD. Op dit moment wordt er gewerkt aan de Engelse documentaire Trichtster over trichotillomanie. Bekijk de trailer en volg de ontwikkelingen op www.trichster.com.
Dit bericht heeft 27 reacties
Dank voor je openheid. Het is heel herkenbaar. Ik trek voornamelijk hoofdharen uit, maar pulk ook aan m’n huid. Ik was ook een tijdje heel erg gefocust op ingegroeide haren op m’n benen, waardoor ze er niet meer uitzagen. Het levert een hoop schaamte op. Gelukkig durf ik nu weer met blote benen rond te lopen in de zomer. Misschien dat daarvoor laseren een oplossing is….
De trance herken ik ook. Ik heb wel het idee dat ik minder vaak uren bezig ben met m’n dwangen en drangen. Toch blijft het hardnekkig gedrag, waar we denk ik mee moeten leren leven. Al wil ik niet uitsluiten dat we er mee kunnen stoppen…
Hoi Laura,
De vergelijking met verslaving is groot. Daar kunnen mensen ook vanaf komen, maar het vergt veel inspanning. Hopelijk komen we er ooit vanaf en anders is het de kunst om er zo goed mogelijk mee om te gaan 😉
Groetjes,
Mandy
Beste Mandy,
wat een indringend blog heb je geschreven, heel moedig om mensen zo’n inkijkje te geven in je problematiek. Zeker gezien de schaamte is het bijzonder dat je er zo gedetailleerd over durft te vertellen. Het kan mensen die dit niet kennen, zeker helpen om te begrijpen hoe ernstig de problematiek kan zijn.
Aan het einde van je blog benoem je een belangrijk punt: hoe kun je ergens mee stoppen als er nog niks nieuws voor in de plaats is gekomen? Ik kan me voorstellen dat je daarom ook het woord “afnemen” gebruikt. Je wil er graag mee stoppen maar op het moment dat iemand je daarmee wil helpen, voelt het als afpakken. Beschrijf ik dat zo goed? Deze dynamiek lijkt me wel belangrijk om van bewust te zijn omdat het laat zien hoe complex het is en hoe makkelijk mensen er mee in een isolement kunnen raken.
Dankjewel. Ik hoop met openheid te laten zien wat een impact een bepaalde stoornis kan hebben. De naam ‘skin-picking’ zegt natuurlijk niet heel veel.
Het is voor mij echt een manier van ontspannen. En laat dat nu cruciaal zijn voor iemand die altijd rent. Ik werk wel aan andere manieren van ontspannen hoor, maar voor sommige dingen moet het juiste moment nog komen om iets los te laten. Is natuurlijk kwestie van willen EN kunnen.
Hoihoi
Ik heb precies hetzelfde probleem, maar gebruik ook een naald als het niet met een pincet lukt 🙁 ik zit onder littekens dat is het ergste van allemaal en binnenkort krijg ik gedragstherapie (heb eerder medicatie gehad, mee gestopt omdat ik dikker en suf werd). Ik hoop zo erg dat hier een einde aan komt!
Hoe vervelend het ook is, probeer te accepteren dat je dit doet. Als je het kon laten, had je dat allang gedaan. Met de juiste hulp, kan het zeker minder worden, dus blijf hopen. Stap voor stap. Sterkte!
Ik doe het sinds zomer 2015, heb het allang geaccepteerd jammer genoeg. Het is iets minder geworden na medicatie, maar ben toch bang dat het weer erger gaat worden. Enige wat ik doe is hopen dat ik er ooit van af kom. Bedankt!
Hoi allemaal,
Ik heb zelf ook al een aantal jaar last van deze problemen. Ik ben er nog niet van af maar heb wel een aantal dingen gevonden die helpen. Stoppen met pulken is vaak erg moeilijk en voelt als een gevecht tegen mezelf. Door verzet wordt de aandrang vaak groter. In de trance die gepaard gaat met het gedrag komen bij mij ook zeer korte bewuste momenten voor waarin ik me realiseer wat ik aan het doen ben. De kunst voor mij is opletten wanneer dit voorkomt en dat bewuste moment gebruiken voor ander gedrag. Wat bij mij helpt is kloppen met vlakke hand of stevig masseren van de plekken waar ik aan wil zitten. Dat geeft een vergelijkbaar fijn nagevoel als krabben. Doordat ik geen weerstand hoef te bieden tegen dit niet schadelijke gedrag voelt dat ook niet als een gevecht dus veroorzaak ik minder stress. Mijn lieve vrouw steunt mij enorm en zegt altijd dat als het wel misgaat, ik me geen zorgen hoef te maken. Dat is moeilijk maar ze heeft gelijk. Als het ontspannend is, dan zou het zonde zijn als je daarna niet ontspannen blijft. Immers, het is een manier om van stress af te komen dus het heeft een functie. Die kijk op de zaak helpt mij mijn verslaving te accepteren zolang ik nog niet genezen ben, ookal lukt dat niet altijd. Ik hoop van harte dat jullie hier iets aan hebben. Bedankt iedereen voor de reacties. Weten dat ik niet alleen ben helpt een boel, ik heb nog ver te gaan. Openheid helpt want dan kunnen we elkaar beter helpen.
Ik reageer gelijk even 🙂
Super goed dat je een manier hebt gevonden om ermee om te gaan. Het klinkt als een goede (tijdelijke) oplossing waarbij je respect hebt voor jezelf.
Dankjewel voor het delen en succes verder.
Btw ik ben ook autistisch, ik vermoed asperger.
Hoi Jelle.
Ik ben het bij mezelf wel in een ander licht gaan plaatsten na mijn diagnose autisme. Ik heb bepaalde zelfstimulatie nodig. Als ik niet skin-pick, wrijf ik bijvoorbeeld steeds over mijn nagels. Zolang het geen schade geeft, is dat geen probleem.
Hoi iedereen,
Idee: als je je goed voelt en niet onder risico bent, kun je dan niet proberen in die trance te geraken? Voelt voor mij als dagdromen en dat is ontspannend. Als ik ga dagdromen voordat ik narigheid uithaal, heb ik geen neiging te krabben als ik aan het dagdromen ben. Ik drop puur een aantal ideeën om te brainstormen, graag ook jullie input ?
Dit artikeltje is alweer een tijdje geleden geschreven… Hoe gaat het nu met jouw skin picking Mandy?
Ik beschouw mezelf als een matige skin picker en ik kan me doodschamen dat ik dit doe. Op Engelstalige sites vind je daar trouwens meer informatie over dan op Nederlandstalige sites. Ik ben er mee begonnen toen ik 11 jaar was… helaas vond mijn vader het nodig om te zeggen dat ik mijn puistjes zelf moest uitduwen, ipv naar een huidspecialist te gaan. Die trigger achtervolgt mij al 33 jaar. En uiteraard is de trigger zelf niet meer de oorzaak van mijn huidig probleem, maar ik zit er wel mee.
Als ik jou verhaal lees, dan besef ik dat ik mijzelf nog gelukkig mag prijzen, ik ben een matig ‘geval’. Ik heb krabplekken op mijn gezicht en die genezen moeilijk, want ik pulk er altijd aan. Zonder lichte make-up ga ik mijn deur niet uit… het is jaren geleden dat ik mijn (licht)bruin potje niet nodig had. 1 jaar en 3 maanden ben ik er al eens in geslaagd om ‘krabvrij’ te zijn, zonder medicatie en met 3 maanden therapie.
Hetgeen jij zegt… als je stopt krijg je er niet echt iets voor in de plaats, herken ik ook. Toch krijgen er wel iets voor… een mooie huid. Net zoals jij zijn er momenten dat ik zeg tegen mezelf… OK… dit is gewoon een stukje wie ik ben… maar ik sta ook elke morgen op met als eerste gedachte, vandaag blijf ik van mijn gezicht af, maar dan start net die cyclus opnieuw. Gisteren heb ik besloten dat ik deze cyclus wil doorbreken.
Mijn oudste zoontje is ondertussen al een echte nagelbijter en ik wil zowel mijzelf als hem helpen om hiervan af te geraken (ik blijf wel van mijn nagels af).
-Mijn voornemen is om elke dag even tijd te maken om over dit onderwerp op internet te lezen en mij te laten doordringen met al die informatie.
-Ik heb mij ook een ‘stomme’ stressbal gemaakt (ballon gevuld met rijst), die naast mijn pc ligt.
-tv-kijken is een echte dooddoener bij mij, maar ik heb nog hele fijne handschoentjes liggen…
-een ander trucje is om elk ‘krabplekje’ te bedekken met een laagje ‘Sudocrem’.
-De spiegel is ook een gevaarlijke plek.
Het gaat erom om de krabcyclus te doorbreken, wist je trouwens dat er zoiets bestaat als een dagboek bijhouden waar en wanneer je krabt? Het kan je helpen om die cyclus te doorbreken. OK… mijn voornemen… als ik mijn gezicht verzorg voor de spiegel, niet beginnen…
Een slechte en hardnekkige gewoonte mag geen deel zijn ons leven Mandy, het is NIET wie wij zijn. Bij het opvoeden van onze kinderen worden we ook vaak gewezen op de ‘regel’, dat we een kind aanspreken op zijn gedrag, niet op wie hij is, want het gedrag kunnen we bijschaven… gelukkig maar, want dat betekent dat er ook hoop is voor ons ‘skin pickers’. Dus ik blijf het proberen, het is alvast lang geleden dat ik het zelf echt geprobeerd heb. Ik duim voor jou en voor mijzelf en al die anderen…
Hoi,
Bedankt voor je berichtje. Je bent je iig goed bewust, dus dat is al heel goed. Blijven zoeken naar oplossingen doe je ook wel zie ik.
Ik blijf ook mijn best doen om het te minderen en om het zo min mogelijk op een agressieve manier te doen. De drang blijft en dat heeft te maken met dat het zo’n sterke gewoonte is, dat ik onrustig blijf en dat ik nog steeds geen goed alternatief heb gevonden. Niets is zo makkelijk en fijn om te doen dan skin-picking. Eten misschien, maar om dat nou de hele dag te doen…
Ik zie het bij mij inmiddels ook als onderdeel van mijn autisme spectrum stoornis. Als ik overprikkeld ben, verward of niet weet om te gaan met emoties bijvoorbeeld, ga ik krabben, peuteren, ‘pincetten’ oid. Net zoal ik kan gaan zitten wiebelen met mijn voeten, over mijn nagels ga wrijven of mezelf lichtjes knijp. Het is zelfstimulatie om weer in mijn lijf te komen en uit dat drukke onrustige hoofd.
Ik krijg nu lichaamsgerichte therapie bij ggz om beter contact te maken met mijn lijf. Grenzen stellen hoort daar ook bij. Wie weet heb ik skin-picking niet meer zo nodig als ik niet steeds over mijn grenzen ga. De oorzaak aanpakken is dus belangrijk en die kan bij jou anders zijn dan bij mij.
Los van de oorzaak, moet je skin-picking ook echt afleren met (cognitieve) gedragstherapie, net als roken.
Succes met jouw weg en wees vriendelijk voor jezelf!
Ik vind het knap van je dat je verder zoekt naar een manier om skin-picking aan te pakken en dat je er open over schrijft.
Ik had er zeker niet bij stilgestaan dat skin-picking een onderdeel kan zijn van autisme spectrum stoornis. Net zoals er zoveel verschillende mensen zijn, zijn er verschillende ‘skin-pickers’. Al valt er ook wel een globale lijn te trekken in het gedrag van ons ‘skin-pickers’…
Alvast veel succes toegewenst in jouw persoonlijke zoektocht.
Zomaar wat vragen om jezelf te stellen;
Wat zijn je risicomomenten?
Is er alternatief gedrag wat je zou kunnen toepassen op die momenten, bijv. om spanning te ontladen (sport/activiteit) of te ontspannen (ademhalingsoefening)?
Wat zijn je dwanggedachten en welke helpende gedachten kun je daar tegenover stellen?
Met dank aan het Academisch Medisch Centrum (AMC) te Amsterdam Holendrecht. De cognitieve gedragstherapie die ze daar geven helpt mij enorm. Ze hebben wel een lange wachtlijst (een aantal maanden) dus ik zou niet wachten met een afspraak maken met de psycholoog daar (dat gaat wel snel) die je dan kan aanmelden voor de therapie.
Hoi, die behandeling heb ik gehad daar. Het werkte helaas niet bij mij, maar goed om te horen dat het jou geholpen heeft 🙂
Misschien ook even een reactie… jaren geleden heb ik een behandeling voor dwangstoornissen gevolgd gedurende 3 maanden bij een psycholoog. Ik ben daardoor 1 jaar krabvrij geweest en dan is het heel geleidelijk terug fout gelopen.
Persoonlijk denk ik dat er zoiets als de AA zou moeten zijn 😉 een plek/forum waar je op terug kan vallen. Je kan dan blijvende steun en motivatie vinden. Niet dat ik dat niet in eigen kring zou kunnen vinden, maar mensen die het probleem kennen, daar communiceer je anders mee.
Daar komt nog eens bij dat elke keer als je naar een psycholoog gaat, je diep in je buidel moet tasten. In België kostte mij dit zo’n 40 euro per begeleidingsgesprek. Ik begrijp dat iedereen zijn brood moet verdienen 😉 Maar er zou een vorm van goedkopere begeleiding achteraf mogelijk moeten zijn… Geen idee hoe het AMC daar mee omgaat?
Veel mensen hebben geen idee hoe groot de invloed is van skin-picking op je leven. Dag in dag uit is het een worsteling. Eerdere blik in de spiegel confronteert je er mee.
Wat een goed idee van die AA-groep. Dat wordt dan de Pulkgroep :p
En wat naar dat je moet betalen voor de psycholoog, dat is niet lang vol te houden :s
Sterkte. Je bent niet alleen.
Ik bedoel ‘iedere blik’ #rustelozeziel :p
Och, wat een ontzettend herkenbare tekst. Ook ik heb het gevoel dat ik er ooit vanaf zal kunnen komen, maar hoe, geen idee. Ik ben al jaren bezig om een manier te vinden om de gewoontecirkel te doorbreken. Ik heb zelfs een half jaartje bij een psycholoog gelopen. Heeft me wel iets geholpen bij mn zelfvertrouwen en openheid over de gewoonte. Het heeft echter geen fluit geholpen in het werkelijk ‘loslaten’.
Het is een zoektocht en zorg-op-maat is er niet altijd 🙁 Soms is het even een kwestie van het laten voor wat het is en dan komt er later weer iets op je pad wat mogelijk werkt. Sterkte ermee.
Dag Mandy,
Wat een herkenning om dit te lezen, net als je blog over OCPS. Ik ben sinds mijn 11e een skin-picker en friemelaar aan zachte stofjes :). Ik ben nu 43, vele, vele jaren aan therapie en medicaties verder en reeds in het bezit van een officiële diagnose OCPS. Ook ik heb op meer manieren geprobeerd te stoppen met skin-picking. Dat lijkt niet te lukken, ik kan dit nu redelijk accepteren. Naast het totaal willen uitwissen van onregelmatigheden in/op mijn huid (ik heb ook acne), creëer ik ook regelmatig een overgevoelige en opengekrabde hoofdhuid doordat ‘ er iets jeukt’. Als er iets kriebelt, maak ik het groter, ga het te lijf met kam, nagels etc. Uiteindelijk heb ik dan hele erge jeuk over mijn hele lichaam. Gelukkig kan ik dat inmiddels met een depmiddel (via de huisarts) doorbreken, waarna het weer rustig wordt.
Het begint inderdaad als een toestand van trance om spanningen te verwerken, maar uiteindelijk levert het me altijd meer spanning, fysieke pijn en schaamte / verdriet op. Het voelt ook een beetje als jezelf straffen voor onregelmatigheden, is dit iets wat je misschien herkent? Daartegenover staat dan mijn behoefte/neiging om aan zachte stofjes (alleen mijn eigen kleding, dekbedovertrek etc.) te friemelen met mijn vingers en het zachte stofje tegen mijn gezicht te houden. Dit doe ik ’s nachts ook soms om het krabben te doorbreken. Een soort kinderlijke behoefte aan zachtheid, troost.
Verder vind ik het super hoe je reageert op alle reacties en iedereen in zijn of haar waarde laat! Groet,
Hoi Kim,
Dank voor je reactie 🙂 Het friemelen aan zachte stofjes heb ik niet, maar ik moet wel altijd iets doen met mijn handen. Altijd onrust. Dus als ik een film kijk, ga ik puzzelen, borduren o.i.d. omdat ik anders ga krabben.
Ik heb wel graag iets tegen mijn neus. Vroeger duimde ik en had ik een doekje vast dat ik tegen mijn neus hield. Nu ruik ik aan mijn handen als er creme op zit bijvoorbeeld. Gekkigheid 🙂
Vervelend van die jeuk 🙁 Ik heb dat op mijn hoofdhuid. Daar krab ik en dan maak ik wondjes. Na een tijd is de jeuk niet meer te harden en dan haal ik een speciale shampoo bij de dokter.
Straffen kan ik wel hebben als ik erg gefrustreerd ben en mezelf in de weg zit. Dan krab ik net wat steviger zeg maar. Of als ik veel wondjes al heb, voel ik me zo lelijk, dat ik blijf krabben omdat het toch al verpest is.
Sterkte met alles!
Hallo, Mandy en andere (ex) knijpers,
Kunnen we met zijn allen een Huidknijpers Anoniem oprichten?
Het bestaat in Canada SOPA. Ik zie het als een verslaving, ik weet vrijwel zeker dat ik ook autistisch ben,heb altijd moeite ondervonden in normale sociale contacten.
Het begon al vroeg, als heel klein meisje kreeg ik waterpokken die allemaal naar binnen sloegen, ze infecteerde heftig en ik weet nog hoe traumatisch dat was. De blikken van iedereen in mijn omgeving waren vol afschuw. Daar begon een grote schaamte. Het jeukte ook en ik heb me wezeloos gekrabt. Mijn moeder werd iedere keer als ik krabte tot bloedens toe vreselijk boos. Daar kon ik niets mee met mijn 3 jaar oude angstige zelf. Daarna ben ik altijd blijven krabben aan wondjes, en ik at de korstjes op. Tot ik later ontdekte dat ik dat deed en iedereen dat smerig vond. Toen werd het een ding dat ik deed als ik helemaal alleen was. Muggenbulten en schaafwonden bleven eindeloos zichtbaar. Later in mijn leven kreeg ik door een leververgiftiging (ik was 31 jaar) veroorzaakt door 3 vaccinaties over mijn hele lichaam uitslag. Een zware prednisonkuur verergerde de huid naar cortisone acne. Een hele traumatische scheiding van mijn partner volgde en ik ben sindsdien niet meer in staat geweest het knijpgedrag onder controle te krijgen. Het fluctueert, maar ik ben toe aan een aanpak. Ik geloof niet in GGZ, daar weten ze te weinig van deze afwijking en ik wil zowiezo geen medicatie slikken. Ik ontvang graag reacties, jullie kunnen mij ook vinden op facebook: Elin Kroon. Stuur me een vriendschapverzoek, en een PM dat het gaat over dwangmatig knijpen. Samen sterk, ik geloof daar in. Liefs, Elin
Wat heftig allemaal. Bij ggz wordt het op nog maar weinig plekken erkend ja. Ik moest ervoor naar Amsterdam (vanuit Tilburg). Daarna kreeg ik pas een autismediagnose en begrijp ik dat het ook veel te maken heeft met autisme. Een behandeling die daar geen rekening mee houdt, werkt niet. Ik zie het ook als een verslaving, wissel periodes af van acceptatie en enorme frustratie. Ik weet geen andere oplossing meer dan samenwonen met iemand zodat ik het niet constant doe, maar ik woon voorlopig nog alleen :p Ik ben bezig met een puppy zoeken. Wie weet helpt een maatje ook wel tegen skin-picking. Dan heb ik afleiding, ontspanning en ik kan het hondje aaien. We zullen zien. Sterkte met alles! Laat je niet gek maken door oordelen van anderen.
Blog over het doorbreken van ongezonde gewoontes: https://mandyverleijsdonk.wordpress.com/2018/07/14/hoe-doorbreek-je-negatieve-gewoontes/