Wanneer is het begonnen?
Als 2 of 3 jarige begon het met het lospeuteren van het behang. Het echte skin-picken begon als kind. Ik krabde aan heel mijn lijf maar m.n. op de armen en in het gezicht.
Er was een sterke toename rond mijn puberteit. Ik probeerde de huidbeschadigingen met make-up weg te werken maar dat bleek toch onvoldoende: voor mijn opleiding liep ik stage op basisscholen en maakten de kinderen opmerkingen en vroegen of ik waterpokken had gehad.
Heb je ooit tics gehad of komt dat voor in de familie?
Nee, geen tics. Wel weet ik dat mijn moeder ook skin-pickte, maar minder erg. Zij friemelde verder voortdurend aan haar kleding. Ik zie mijn skin-picking niet als een overnemen van haar gedrag.
Wel herinner ik me nog , dat toen ik een kleuter was mijn broers en zussen al pubers waren en last hadden van acné. Ik vond dat toen ontzettend vies. Misschien dat dat van invloed is geweest op het ontstaan van mijn skin-picking.
Was het skin-picking gedachteloos of meer van het Just Right Feeling type?
Beiden. Het begon altijd met een gevoel van viezigheid die er uit moest, dat het “niet goed” was en ik geen oneffenheden aan mijn huid kon verdragen. Eigenlijk weet je wel dat het krabben het er niet beter van zal maken, eerder erger, en toch ben je van te voren overtuigd dat het zal helpen. Nadat het op deze manier begon, liep het over in een gedachteloos pulken waarbij ik in een soort trance raakte. Dat kon ook gebeuren tijdens bezigheden zoals lezen en het juist een soort prettig, rustgevend gevoel gaf. Als er niets meer aan de huid te krabben was, ging ik over op haren trekken, maar niet de hoofdharen.
Hoe erg hield het je bezig?
Het lukte me altijd nog op het nippertje om op afspraken te komen. Zeker bij verplichtingen zoals school en werk. Maar vermaak, zoals uitgaan, naar het zwembad of de sauna gaan, vermeed ik uit schaamte. Ik droeg ook vaak lange mouwen. Op zijn ergst was het elke dag 1 tot 1,5 uur. Het laatste jaar is dat enorm verminderd.
Hoe ben je ervan afgekomen?
Ik las een artikel waarin iemand beschreef hoe skin-picking haar gezicht had beschadigd. Dat maakte dat ik er echt iets aan wilde doen.
Ik heb me aangemeld bij een polikliniek skin-picking maar daar vonden ze de klachten van Post Traumatische Stress Stoornis (PTSS) teveel op de voorgrond stonden. Toen heb ik daarvoor hulp gezocht. In die behandeling is de skin-picking niet aangepakt. Mijn therapeut was bang, dat succesvolle behandeling daarvan zou kunnen leiden tot opnieuw optreden van zelfbeschadiging (automutilatie), waarvan in het verleden sprake geweest is. Zelf was ik daar minder bang voor. Automutilatie ligt al lang achter me.
Bovendien vind ik automutilatie en skin-picking echt twee verschillende dingen. Ze geven beiden wel een soort verlichting, maar bij skin-picking ontstaat na verloop van tijd irritatie. Je wilt dan wel stoppen, maar dat lukt niet. Soms helpt een prikkel van buiten af, zoals de hond die blaft, als je al een uur in de badkamer staat. Daar is bij automutilatie geen sprake van.
Uiteindelijk kwam ik op het idee om eens te kijken of een schoonheidsspecialist me niet zou kunnen helpen. Ik vond eentje in de buurt, die heel begripvol en behulpzaam was en me al snel geruststelde dat er met mijn huid niets mis was maar “dat ik er van af moest blijven”. Door haar begripvolle en praktische houding, haalde ik hieruit juist een steun.
Ze gaf goede tips om bijvoorbeeld een vettige crème te gebruiken die krabben onprettig maakt. Of juist een spray, waardoor ik niet met mijn handen aan mijn huid hoefde te komen. En wat erg hielp was dat ik meteen kon langskomen, als er ergens iets was. Dus als ik een puistje dacht te zien opkomen, dan keek zij er even naar. Op die manier lukte het uitstellen steeds beter. Ook benoemde zij wat er wél mooi aan mij en mijn huid was.
De meer gedachteloze, trance-achtige vorm van skin-picking ging ik tegen door mezelf steeds te herinneren “afblijven!” waardoor het dan meestal bleef bij maar één wondje openkrabben. Ook hielp het om spiegeltjes en pincetten die normaal gesproken overal in huis lagen, nu alleen nog maar toe te staan in de badkamer.
In mijn omgeving kende ik verder niemand met deze klachten. Ik heb ook erg lang niet geweten dat deze klachten onder obsessief-compulsieve klachten vallen.
Merk je nu nog momenten waarop de drang toeneemt?
Hormonale schommelingen rondom de menstruatie geven veel onrust omdat de huid dan ook onrustig wordt. Dat zijn dus moeilijke dagen. Daarbuiten zijn tijden van stress lastig, omdat de wilskracht om niet te krabben dan afneemt.
Heb of had je last van andere psychische klachten, als je die wil vertellen?
Naast de PTSS heb ik ook last van depressie waarvoor ik antidepressiva gebruik. Als ik deze een dag vergeet, of eens wilde afbouwen, merkte ik acuut een toename van depressieve klachten. Dat doe ik dus ook niet meer.
Dit bericht heeft 15 reacties
Hoi ik heb sinds mijn 16 de acne dwang. Hadden het eerst alleen op me gezicht ik ben nu 28jaar en heb sinds me 2 de zwangerschap ergere acne gekregen op mijn armen en rug. Ik zit onder littekens en puistjes waar ik niet van af kan blijven vroeger zat ik er uren aan en nu zit ik er elke ochtend een halfuur aan een uur aan en ook tussen Door. ik vind mij zelf hierdoor lelijk voel mij niet op me gemak als wij sexs hebben of als ik mn kinderen van school haal als ik erg onder de acne zit. Ik denkt dat ik er nooit van af kom . De dermatoloog kon mn ook niet helpen kreeg medicijn dat bij mij niet hielp . En ik heb kwa financiël ook niet breed dat ik naar specialist ken gaan of naarde zonnebank of goeie verzorging producten. Mijn vraag ik wat moet ik doen om van mn dwang af te komen want zo geniet ik niet van me leven. Help me aub. Heb ik ergens recht op omdat ik acne dwang heb
Ik weet niet of er niets te doen is aan de acne en ik weet ook niet of er echt sprake is van dwangmatig ermee omgaan. Maar het is duidelijk dat u er veel last van hebt. In het AMC is een aparte polikliniek voor dit soort klachten, een samenwerking van de dermatologie en de psychiatrie. Nynke Vullink is daar als psychiater aan verbonden. Zij is ook expert mbt Bodydysmorfe stoornis, dat wil zeggen dat je dwangmatig veel last hebt van onvokomenheden van je lichaam. Of je dat hebt weet ik zo niet. Of de verzekering iets vergoed hangt ervan af wat er precies aan de hand is. Dat kan ik zo zondermeer niet zeggen. Ik weet ook niet of het AMC in de buurt is? Stuur me anders even een mail. m.oosterhoff@lentis.nl Dan kan ik wat gerichter advies geven
Ik heb al jaren last van skinpicking.
Het begon op 8 jarige leeftijd.
En ik ben nu 22.
Het begon toen ik van school veranderde en getreiterd werd door mijn eigen juf. En dat ik mij niet op mijn gemak voelde tussen al die andere kinderen van de school.
Het begon met wonden krabben op mijn hoofd. Zo erg dat op sommige stukjes geen haar meer groeit, egt tot flink bloeden aan toe.
Toen begon mijn tijd dat ik acne kreeg, toen begon het beschadigen van mijn gezicht, armen, decolleté, en rug.
Maar als er een on evenheidje ergens op mijn been, of weet ik veel waar zit, dan krab ik dat egt helemaal uit tot dat er gewoon diepe gaten ontstaan.
Soms gebruik ik er naaldjes bij, of een mini schaartje omdat ik gewoon egt denk dat er wat in zit wat er uit moet.
Op school ben ik er ook altijd mee gepest. Ik was altijd de puisten kop, schurft hoofd, en ze vonden het smerig.. Door dat getreiter ben ik psychisch beschadigd.
Ik heb in deze tijden ook PTSS op gelopen, en slik ook medicijnen tegen depressie, en heb een pieker stoornis.
Ik gebruik dagelijks heeeel veel make up om de boel te bedekken wat vaak ook niet lukt, dan ga ik de deur ook niet uit, en zeg regelmatig afspraken af als ik mijn huid te erg heb toegetakeld.
Ik denk ook Dat iedereen er naar kijkt.
Maar mensen vragen ook wel eens wat ik heb. Waar ik gewoon agressief op kan reageren. Want word daar dood ongelukkig van.
Ik sta elke dag voor de spiegel, wat bij elkaar op een dag ruim een uur kan duren en sta dan alleen maar mijn huid open te halen. Ik kan het EGT NIET stoppen, de dwang is egt te groot.
Ik heb nog nooit een relatie gehad door dit, omdat ik me zelf erg schaam hoe mijn gezicht er zonder makeup uit kan zien.
Ik heb al een paar therapieën gevolgt wat niet heeft geholpen, ik krijg opdrachten mee die ik moet uitvoeren als ik de dwang weer heb, maar mijn dwang heeft het altijd overwonnen.
Ik ben naar een gespecialiseerde geweest in amsterdam.. Maar we boekte egt geen vooruit gang.
Wat ik er nu ook bij heb is haren trekken.
Ik kom er nooit vanaf.
Ik ben er diep en DIEP ongelukkig van en vind me zelf gewoon maar kut. Sorry voor mijn taal gebruik.
Ik heb het nu al 15 jaar. En 3 jaar terug zijn we begonnen met behandelingen tegen de skinpicking.
Na al die jaren zit het gedrag er bij mij gewoon zo in gegrift, Dat gaat er gewoon niet meer uit.
Volgende week gaan we de laatste Behandeling ook stoppen omdat niks werkt.
Mij lukte t in mijn eentje ook niet om minder te peuteren! Ik zou echt steun zoeken. Ik kreeg een paar keer huidtherapie vergoed van mijn verzekering ( met verwijsbrief van de huisarts). Dat hielp mij een stapje verder omdat iemand af en toe voor mij zorgde en omdat ik het ook voor haar beter wilde doen. Misschien kan dit ook voor jullie werken?
Veel succes, en ben trots op elke kleine vooruitgang, al duurt die maar 1 dag!
Wauw, ik ben er vanavond achter gekomen dat ik niet de enige ben met dit probleem. Nooit gedacht dat het ook daadwerkelijk een naam had!!! “skin-picking” Nadat ik vanavond mijn benen weer eens had opengehaald en daarna ontzettend veel spijt heb, ben ik gaan zoeken op het internet. Ik doe dit al bijna een jaar en schaam me vreselijk. Mijn benen zijn heel lelijk met plekjes, en ik kan er maar niet vanaf blijven. Niet eens een dag!!! De zomer komt er bijna aan, maar ik maak me alleen maar druk over hoe m’n benen eruit zien. Gadver, wat walg ik van mezelf als ik klaar ben. Maar waarom is het zo verdomde moeilijk om het NIET te doen…. Als iemand een gouden tip heeft… Tell me! Ik durf naar niemand toe te stappen, wil het graag alleen oplossen voordat de zomer aanbreekt
Terwijl Ik hier de verhalen lees, ben ik opgelucht niet de enige te zijn. Al jaren (16) slik ik paroxetine tegen depressie, ik heb vroeger ook geautomutileerd, angorafobi heb ik deels mee leren omgaan en het andere gedeelte zoals reizen met het openbaar vervoer vermijdt ik.
Gedachten, woorden of zinnen die blijven hangen krijg ik oxazapam voor.
In Stress periodes en dat is eigenlijk vrij vaak bij mij ,aange zien ik overgevoelig ben daarvoor, begin ik kriebels te krijgen, vaak op m.n gezicht,hoofd, rug, oksels dan begint de ellende voor mij. Ik begin aan m.n huid te voelen, voel dan oneffenheden en begin een spiegel op te zoeken. Ik begin te krabben, want de jeuk die ik heb verbind ik aan het bultje wat ik zie, in het ergste geval kan ik er uren echt uren mee bezig zijn.. Alles krap ik open, ik wordt er gek van!!
Soms kan ik dagen in bed blijven vanwege de wonden die ik heb aangericht, ik probeer het te laten helen, maar ook de korstjes gaan weer jeuken en dan begint de ellende opnieuw…
M.n werk ben ik er deels Door kwijt geraakt, doordat de tijdsdruk van het op tijd komen en de schaamte voor mijn wonden het nog erger maakte.
Ik d8 eerder dan dat ik een allergische reactie had, kreeg hiervoor ook hystamine van de huisarts. En bij jeuk neem ik nog steeds histamine, niet dat t veel heb geholpen….
Ik heb overal therapie voor gehad , maar voor dit probleem dus nooit..
Ik wordt r gek van en wil er zo graag van af…
Bij de gedachte dat ik met dit verhaal bij de huisarts aan kom, hoor en zie ik m al denken en kijken.. kom ik weer aan met een duister verhaal…
Graag hoor ik van iemand welke wegen ik voor therapie of wat dan ook moet volgen, want het neemt langzaam mijn leven over..
Beste anoniem,
Ik heb hetzelfde probleem. Bij huisartsen en dermatologen geweest doch nooit met skinpicking gediagnosticeerd. Er achtergekomen dat het AMC te Amsterdam Holendrecht wel bekend is met skinpicking en daar ook therapie in biedt. Ga ik binnenkort mee starten maar nu al goed gevoel over. Ze herkennen en bevestigen de symptomen zoals iedereen ze hier omschrijft, ik voel me daar serieus genomen.
Ik woon in Amsterdam en ga is kijken bij het AMC. Bedankt!
Meh. Ik ben een vrouw van bijna 30 die al sinds haar 7e jaar skinpickt. Ik heb een geschiedenis bij de GGZ maar het skin picken blijft een rare. Ik ben we opgelucht dat het nu in DSM 5 ook een aparte naam heeft, want de omschrijving van Dermatillomanie past beter bij hoe ik het ervaar dan de OCDs die echt gedachten hebben: ‘licht zoveel keer aan anders word ik ziek”, ofzo. Ook herken ik me minder in automutilatie als snijden en krassen, omdat het dus niet om de pijn gaat of om straffen, maar zoals mijn voorgangers omschreven: iets dt er uit moet. het is om gek van te worden. Je staat voor de spiegel jezelf toe te takelen en kunt er niet mee stoppen. Ik heb gespaard voor een lazerbehandeling om mijn gezicht te repareren, maar die kan ik pas ondergaan als ik het skinpicken onder controle heb, ivm korstvorming. maar ik kan me bijna niet voorstellen dat dit ooit gebeurt en dat maakt me heel verdrietig. Ik ben één van die mensen bij wie acné na de pubertijd gewoon gebleven is en die slecht tegen de pil kan. Het geeft me wel hoop dat het AMC nu een speciale poli heeft, maar helaas woon ik daar niet bepaald bij in de buurt. Ik heb niet per se een vraag maar wilde dit gewoon even kwijt. Wel blij om te weten dat ik niet alleen ben, want het is een vrij duistere gemoedstoestand om in te verkeren als je weer bloedend voor een spiegel staat door eigen toedoen, dan denk je echt dat je gestoord bent.
Hi! Ik herken je verhaal helaas. Wat mij helpt na 14 jaar pulken is; korte nagels, geen grote spiegel waar een lamp op staat, slakkengel/zinkolie om op je gezicht/andere plekken te smeren voor het slapen gaan. Wel even een handdoek op je kussen leggen dan. Die zinkolie wil je niet in je lakens. En een Roaccutane keur, via de huisarts. Ik heb ook briefjes thuis op de spiegel hangen ter herinnering en mijn vriend helpt mij door er wat van te zeggen (lees m’n hand wegtikken) als ik zit te peuteren tijdens een gesprek of filmpje kijken. Als ik lang in de badkamer ben zegt hij ook van ‘wat ben je aan het doen?’ Ik schrik dan wakker uit m’n trance en kan stoppen.
Goedendag,
Ik ben een vrouw van 29 en herken mijzelf enorm in bovenstaande artikel en kan het zelf niet beter omschrijven. Er is niemand in mijn omgeving waarvan ik weet dat hij/zij ook zo obsessief krabt en weet sinds een week pas dat dit ook een ‘naam’ heeft.
Voor mijn ‘echte’ acne heb ik een paar jaar geleden Roaccutane gebruikt met als werkzame stof isotretinoïne. Deze kuur van 4 maanden heeft mij heel erg geholpen om mijn huid rustiger te krijgen. Helaas verhelpt het het peuteren niet en doordat de huid dunner is geworden, gaat het sneller stuk en ontstaan er grotere wondjes. Die ik vervolgens uit schaamte dichtpoeder en de genezing op zich laat wachten.
Momenteel smeer ik mij savonds in met zinkolie. Het is geen mooi gezicht, maar doordat ik mij borst en borsten insmeer hiermee (en ze dan helemaal wit zijn) zie ik geen plekjes en kan ikber ook niet aan krabben. Tevens worden je handen vies en zit vervolgens alles wat je aan zou raken onder de zinkolie. Ik slaap in een wit/ouder shirt zodat ze zinkolie geen vlekken kan maken in je beddengoed.
Momenteel gaat dit al 2 weken goed en voel ik de drive na het lezen van deze ervaringen van andere om er vanaf te blijven.
Ik heb behoorlijk wat litteken weefsel en schaam mij hier voor. De littekens in mijn gezicht zijn gelukkig niet heel erg opvallend en gemakkelijk weg te werken met make-up. Het is alleen ook wel is fijn om die ‘rommel’ niet op te hoeven doen en met warme dagen zweet ik het eraf. Ik heb ook littekens op mijn hals en schouders, hierdoor draag altijd hoge kleding en/of sjaaltjes. Ik loop gerust met 30graden met een sjaaltje om.
Maandelijkse periode en stress zijn geen fijne factoren die het stoppen met skin picking bevorderen, maar ik ga ervoor!
Mijn dochter heeft ook sinds een paar jaar Dermatillomania,ze heeft ook last van depressies.
Bij dermatoloog geweest in het verleden die wist er eigenlijk niet veel van! zalfje mee hielp niet,langs de huisarts geweest die weet er ook niet veel vanaf.
Als moeder sta je machteloos en dat is heel moeilijk,je wilt zo graag helpen.
Ze schaamt zich vreselijk,heel haar armen en benen zitten onder de littekens van het krabben ook een paar plekken op haar hoofd en nu begint ze in haar gezicht!
Ze is in afwachting( weer ) onder behandeling,(ook last gehad van sociale angststoornis is nu stukken minder)en komt weer in die molen terecht,weer het zelfde vertellen uitleggen,testen,informatie over verleden en familie,hoe je,je voelt enz. enz.
Wat ik wel weer knap vind is dat ze in de zomer gewoon korte broeken/rokken aan heeft en t.shirts met korte mouwen,maar dan kijken de mensen zo naar haar en dan wordt ze er toch weer mee geconfronteerd.
Ik wist niet dat er bij het AMC in Amsterdam specialisten zitten op dit gebied kan altijd proberen.
Weet iemand iets over; Energy Therapie dat heb ik ergens gelezen.
Een bezorgde moeder.
Och mensen, wat ben ik opgelucht dat er eindelijk mensen te vinden zijn die ook deze klachten hebben! Echt een opluchting. Ik lees hier dat het AMC specialisten heeft wat dit betreft, ik ga nader onderzoeken…
Dankjullie wel!!
2007 ben ik er van af geraakt,na meer dan 20 jaar intens plukken in het gezicht.
Hoe ik er vanaf geraakt ben!!!!
Zeker weet ik het niet!
Het is nu wel al 13jaar dat ik ga joggen.
Ik vermoed dat dit de reden is.
Bepaalde indorfiene.
Nu 8 jaar later typte ik het woord skin picking weer in om te kijken wat er nu over te vinden valt en zie mijn oude bericht hier tussen staan. (Mijn schrijftaal is nu wel wat verbeterd vergeleken met toen😅)
Ik ben nu 30 en ik kan je vertellen dat het bij mij in die aantal jaren nog steeds net zo erg aanwezig is als toen. Ik heb nu 22 jaar skin picking.
Inmiddels zijn mijn gezicht, schouders, armen, hals, en borst(en) rug helemaal vol met littekens. Nee, het is echt niet mooi. Voor mij helpen al de hulp instanties niet. Ik vind de hulp ook een beetje slapjes. Ze vertellen je vooral dat je er vanaf moet blijven. Jo! Je meent het!
Ik ben in die tussen jaren nog 1 x bij een specialist geweest en gooide toen de handdoek in de ring. Met die behandelingen gaan ze mij in iedergeval niet mee helpen. Nu moet je jezelf natuurlijk ook inzetten om resultaat te boeken. Maar mij kregen ze er gewoon niet in mee, ik vind die behandelingen echt enorm zoetsappig met tellertjes om bij te houden wanneer je krabt, je eigen hand weg slaan bij de spiegel, de wekker zetten voor het krabben en die steeds korter zetten. In mijn beleving onderschatten ze skin picking en zijn ze nog niet ver genoeg ontwikkeld voor behandelingen. De drang om aan mijn huid te zitten overschaduwd hun erg, en dat weten ze niet.
Zelf hebben ze het niet, ze weten helemaal niet wat het is en of/hoe de drang voeld.
Wanneer ik iets voel, of ik weet dat er iets zit moet ik direct een spiegel hebben en alleen zijn. Ik wordt link tegen anderen als zij mij hierin belemmeren. Ook al wil ik het eigenlijk niet en wordt ik er ongelukkig van.
Wel slik ik nu venlafaxine. Ze hoopte dat dat het krab gedrag zou verminderen. Ook dat heeft niks gedaan. (Nu zit ik aan die troep vast, als ik het niet slik wordt ik hardstikke misselijk😑)
Ik moet het skin picken op de een of andere manier proberen te accepteren.