47 jaar geleden, ik ben nu 69, werd ik op een dag wakker met de bizarre vraag in mijn hoofd. Zomaar, out of the blue: zou ik misschien lesbisch zijn?
Geen idee waar die gedachte vandaan kwam maar het verontrustte mij zeer. Ik had een geweldige relatie, stond op het punt om te gaan trouwen en deze gedachte bracht mij totaal uit evenwicht.
Inmiddels ben ik 46 jaar getrouwd, heb kinderen en kleinkinderen. De gedachte aan mijn eventuele homoseksuele geaardheid heeft mij echter nooit helemaal los gelaten en werd bij tijd en wijle obsessief.
Mijn huwelijk heeft er gelukkig nooit onder geleden omdat ik open kon zijn tegen mijn man. Ik heb hem verteld over mijn “afwijkende gedachten” ten opzichte van mijn geaardheid. Daar heeft hij naar geluisterd maar kon mij ook niet echt helpen.
Ik heb een tijd lang therapie gehad waar ik mijn gedachten besprak. Er werd me verteld dat het niet waar was. Mijn laatste therapiesessie was een jaar geleden maar de obsessieve gedachte is nooit verdwenen.
De laatste fase van mijn jeugd is heel moeilijk geweest. Ik heb me wel eens afgevraagd of het misschien daarmee te maken heeft.
Ik heb nu alles redelijk onder controle dankzij medicatie en daar ben ik ontzettend blij mee!
Na het lezen van een stuk over obsessieve gedachten ten aanzien van homoseksualiteit is mij plotseling heel veel duidelijk geworden. Een eyeopener. Het heeft me ontzettend gerustgesteld. Mijn dank is groot dat zij daar aandacht hebben besteed. Ik ben trots en blij dat ik mijn verhaal heb gedaan en voel me opgelucht.
De onzekerheid zal misschien altijd wel in min of meerdere mate bij me blijven. Het helpt me echter om te weten dat ik niet naar zekerheid moet zoeken, maar moet leren de obsessieve onzekerheid te verdragen. Weten dat het H-OCD is, helpt me daarbij. Onzekerheid kan zo kwellend zijn en daarom hoop ik dat mijn verhaal anderen weer kan helpen.
Photo credit: Bicycle Stoplight via photopin (license) – adaptation
Reactie Menno Oosterhoff
Recent sprak ik iemand die mij belde naar aanleiding van een over H-OCD, ook wel H-OCD. Zij was wanhopig. Toen ik benoemde dat deze onzekerheid heel kwellend was, merkte ik dat dat eigenlijk de lading niet dekte. Het was niet kwellend; het was martelend.
Deze vorm van de dwangstoornis kan inderdaad martelend zijn. Dat geldt ook voor andere vormen zoals de nog veel meer beladen gedachte: ben ik eigenlijk niet een pedoseksueel?
Met nadruk wil ik noemen dat H-OCD niks te maken heeft met afwijzing van homoseksualiteit. Het gaat niet over de moeite met homoseksuele gevoelens maar over de moeite met onzekerheid. Bij OCD wordt een geringe onvolkomenheid in zekerheid, perfectie, schoonheid of ordelijkheid tot een obsessie die iemand niet van zich af kan zetten. Door dwanghandelingen zoals controleren, schoonmaken, in orde maken, wordt het alleen maar erger. Zie ook de blog Hoe omgaan te met h-OCD.
Dit bericht heeft 16 reacties
Prachtige blog!
Hallo Eva,
Na een poos heb ik weer eens hier door de blogs gescrolled.Je zei dat je t een mooi blog vond van mij.Leuk om te lezen natuurlijk,maar tob jij met dezelfde problemen als die van Faith en mij?Ik hoop dat je reageert.
Hart.gr.Coco
Inderdaad prachtige blog, ik heb deze gedachte 2 jaar nu en kreeg hem 10 maanden na de geboorte van mijn zoon.
Graag willen wij een tweede kindje maar door deze gedachte ben ik mijn baan en mezelf een tijd lang kwijt geraakt, z’on paniek en angst heb ik in heel mijn leven nog niet ervaren.
Ik vraag me dan ook af omdat i schrijft dat u toch kinderen heeft gekregen hoe dat gaat tijdens een zwangerschap? Worden de gedachtes dan niet sterker? Door de hormonen? Of word je niet angstiger? Door deze gedachtes en vooral de angst dat het erger word stellen wij een tweede kindje uit.
Hoe is u ervaring daarin?
Faith, tijdens de zwangerschappen ging het juist veel beter met mij.Maar zoek ajb wel hulp.Menno kan je aan een goede psychiater bij jou in de buurt aanbevelen.Het leven is te kort om zo te moeten lijden.En je bent nog zo jong.Nu is er zoveel meer aandacht voor dit grote probleem dan toen ik jong was. Suc6. Lieve gr.Anoniem.
Beste annoniem,
Gelukkig gaat het wat beter met mij, alleen de terugvallen zijn lastig.
Ik heb nu cognitieve gedrags therapie, helpt wel iets maar toch blijft het lastig, het enige medicijn wat bij mij zou passen is Ritalin maar dit mag je absoluut niet tijdens de zwangerschap, maar de bloggen die menno schrijft werken al genezend bijna, het is echt een lastig iets, maar we komen er wel, misschien toch maar zwanger worden dan☺️
En daarna aan de ritalin.
Bedankt trouwens dat je ne verhaal op deze site gedaan hebt, ik dacht namelijk nooit meer zwanger te kunnen worden en dan lees ik een verhaal over iemand die zelfs al kleinkinderen heeft, dat geeft me goede moed.
Heel veel sterkte met dit alles.
Hallo Faith,
Goed te lezen dat t iets beter gaat.Even voor de duidelijkheid : heb je alleen last van angst en paniek aanvallen of ook die “rare gevoelens” die ik beschreef? Ik reageer heel goed op antidepressiva ,en ook regelmatig kalmeringstabletten . Is veel mss.maar ik heb geen zin meer om te knokken. Ritalin voor jou begrijp k niet zo goed. Ben je bij een psycholoog of psychiater?
Ga jij maar gerust voor een tweede kindje, mss gaat t met je “aanvallen” dan ook een stuk beter. Fijn te lezen ook dat je veel aan de website hebt.Wat zijn hersenen toch gecompliceerd he en wat hebben er veel mensen toch onverklaarbare problemen.Kun je er goed met je man over praten? Als je nare gedachten krijgt denk dan maar aan een olifant lieve groet ,noem me maar COCO…..
Beste Coco bedankt voor je reactie, ik heb angst en paniek en vooral paniek rondom mijn menstruatie, en inderdaad ook die gevoelens die je beschreef net of het echt zo is.
Maar dat heb ik alleen sinds ik die gedachte gekregen heb, daarvoor nooit last van gehad.
Ja de keus voor een tweede kindje is lastig, wie zegt dat het niet erger word tijdens een zwangerschap??
Bij mij is er tijdens dit hele gebeuren add geconstateerd en ook laten onderzoeken welke medicatie het beste bij mijn problemathiek zou aansluiten en dat was de ritalin, door de add heb ik last van dwanggedachtes en daar zou ritalin mee kunnen helpen, ad heb ik al eens geprobeerd en werd er dood ziek van…heel veel sterkte coco dit is zo zwaar ik weet het maar we komen er wel….ooit 😉
Faith….
Je zult waarschijnlijk wel bij de reactie van Menno hebben gelezen, dat hij veel reacties op mijn blog heeft gehad.We zijn dus absoluut niet de enigen, die worstelen met ons probleem.
Jij hebt dan ook nog de constatering erbij dat je add hebt en dat Ritalin zou kunnen helpen om dat af te zwakken. Daar kan ik niets zinnigs over zeggen.Heb geen verstand van medicijnen. Ik gebruik 50 mg fluvoxamine per dag om paniek-en angst aanvallen te onder drukken en op die medicatie reageer ik erg goed.
Toen ik zwanger was, voelde ik me goed zoals ik al eerder schreef, maar van angst en paniekaanvallen was weinig bekend, of er werd geen aandacht aan besteed net zo mijn als aan een post natale depressie.Gelukkig zijn de tijden veranderd en worden onze problemen serieus genomen.
Ik kan je alleen maar aanraden, vertrouw je psychiater maar vooral jezelf. We houden moed en eens komen we ervan af of kunnen we ermee omgaan. Jij bent nog jong. Go for it girl. Lieve groet Coco
Beste coco,
Met mij gaat het momenteel best goed, ik weet nu dat mijn gedachtes hele dikke onzin zijn, maar voor hoelang is altijd maar de vraag? Ik heb overgins geen angst of paniekaanvallen, het is meer dat ik af en toe een heel erg angstgevoel krijg als ik weer een flits gedachte krijg ofzo..maar ik heb het redelijk onder controle en dat zonder medicatie, ik ben best trots opmezelf.
Al heb ik toen ik deze gedachte net kreeg en absoluut niet wist dat het dwang was echt heeel diep gezeten, dus in jou geval in jou tijd kan ik me voorstellen dat het lijden is.
Vreselijk echt vreselijk.
De meeste mensen hebben naast dwang heeel vaak ook iets anders, de dwang komt vaak ergens uit voort, comboriteit heet dat, mijn dwang komt dus vanuit mijn ADD, helaas ik had liever alleen de ADD gehad.
Je mag me ook persoonlijk mailen hoor als je dat wil? Menno weet wel wie ik ben en mijn email adres, kijk maar of je dat wilt.
Coco heel veel sterkte en geniet maar lekker van je kleinkinderen☺️
Beste coco,
Schreef ik vorige keer nog dat het zo goed met mij ging, zo slecht gaat het nu met me.
Jeetje wat een ellende dit, deze gedachtes zijn echt moordend .
Ik ben gewoon verlamd van angst.
Waarom moeten wij dit hebben? als ik foto’s zie van mezelf van voor deze gedachte zie ik een vrolijke meid die geniet van haar leven, waar is deze meid gebeleven? Het doet me allemaal z’on pijn.
Ik snap iedereen die dit heeft zo goed, wand het lijkt inderdaad heel echt allemaal en ik ben toch echt hetero, ook al zegt mijn gedachte nu ja maaaaaar……
Je kent het wel, je word er zo moe van.
Als ik zo bang ben hoeft het van mij echt niet meer, echt niet meer.
Beste Coco,
Ik wil je nogmaals bedanken voor je blog.
Ik hoorde van menno dat het nu goed met je gaat, daar ben ik heel blij om, houden zo voor zover dat lukt.
Menno heeft je namens mij bedankt, ook wil ik dit zelf even doen..door jou heb ik weer wat meer vertrouwen in de toekomst, ik vind je blog heel mooi geschreven en als ik het zwaar heb denk ik ook aan jou, echt heel erg bedankt voor deze blog het geeft mij toch dat steuntje in de rug.
Ik dacht waarom kom ik niet van deze gedachte af? Maar toen ik jou blog las werd ik weer helemaal gerustgesteld..ik dacht dat ik de enigste was met deze gedachte..en vooral zolang.
Lieve coco heel erg bedankt dat je dit voor ons dwangers geschreven hebt, je wil niet weten hoe blij je me hebt gemaakt, ps door jou hebben we de stap genomen om voor een tweede kindje te gaan.
Je hebt dus een klein wonder verricht lieve coco?
Lieve Faith,
Dank voor je lieve reactie.
Dankzij deze site en een gesprek met Menno,gaat t inderdaad een stuk beter met mij en weet ik,dat het onzinnige gedachten zijn.Als ze weer wat opspelen denk ik aan Menno zijn woorden ” jeuk in mijn hoofd” ,maar je kunt er zo moeilijk bij om te krabben.?
Ook ik ben er achter gekomen,dat wij niet de enigen zijn met die vreemde hersenspinsels.Zondag j.l naar “Zomergasten” gekeken op NPO 2,een boeiend gesprek met een psychiater ,gepromoveerd op dwang- en angststoornissen.
Ook weer zeer leerzaam.
Fijn dat jullie de knoop hebben doorgehakt en voor een 2-de kindje gaan.Wie weet voel je je top en gaat t mentaal beter met je.
Laat me weten of “t lukt” en wat t uiteindelijk is geworden, een zoon of dochter.
Lieve groet COCO
Mijn onzekerheid was mijn eigen schuld ! ik ontdekte in 1957 in mijn toenmalige woonplaats den Helder mijn gevoel voor mannen…ik was gek op mijn leermeester op de Rijkswerf ! Hij was een stuk ouder en was homoseksueel…wat ik wist.
Door zijn leiding gevende functie was hij niet openlijk op het werk…maar ook ik kon mijn gevoel niet kwijt…tot ik een keer met hem achter op de motor naar Amsterdam ben geweest naar de Snip en Snap Revue…..we hebben elkaar nooit echt aangeraakt…zijn wel regelmatig in den Helder naar een gay bar geweest…toen wist ik zeker dat ik meer wilde…maar mede door angst voor de buitenwereld…helaas…! is het daar bij gebleven en gingen mijn ouders naar Vlissingen verhuizen en moest ik in militaire dienst….Helaas is dit verder niets geworden..maar ben hem nooit vergeten..! daarna heb ik hele lieve vrienden gehad..ook seksueel met relatie…maar mijn openlijk homoseksueel zijn hield ik voor mezelf..terwijl mijn ouders allang wisten wat ik was…wat leefde ik dom uit angst voor …geen idee ! En nu na al die jaren woon ik weer helemaal alleen in Scheveningen…en is mijn gevoel nog hetzelfde als mijn tijd in den Helder…!
Hallo Faith,
Het is alweer een poos geleden dat wij contact met elkaar hadden.Ik ben benieuwd hoe t met je gaat.Jje schreef de laatste keer, dat jullie voor een 2-de kindje zouden gaan.Is dat “gelukt”?
Met mij gaat t best goed.Af en toe nog steeds jeuk in mijn hoofd, maar toch kan ik er beter mee omgaan.Het is voor mij ook fijn om te weten,dat Menno altijd bereikbaar is….Geeft een veilig gevoel.
Laat ajb wat van je horen.
Hart. Gr.Coco
Het begon bij mij toen ik 12 was. Mijn ouders zijn sinds mijn 5e gescheiden en mijn vader is vaak vreemd gegaan. Jongens vond ik wild en vaak een beetje eng. Ik werd veel gepest op school, buitengesloten. Op een dag kwam er een meisje in de klas die dit niet deed. Ze was heel lief voor me! Met Sinterklaas schreef ik haar een lovend bericht. Ze werd er verlegen van. En ik dacht toen bij mezelf: “dat ik dit doe betekent vast dat ik verliefd op haar ben”. Ojee. De pubertijd was lastig. Indien ik toen al had besloten dat ik op meisjes viel, wat in een dorp zeker niet ‘normaal’ was begin jaren ’90. Toen ik een jaar highschool in Canada zat werd er een meisje verliefd op mij. Ik niet op haar, maar dacht dat dat kwam doordat ze twee verschillende kleuren ogen had waar ik geen raad mee wist. In mijn studententijd ben ik na wat aangeklooi met jongens met wie ik ook niets kon, uit de kast gekomen. Ik voelde me vrij en al snel lag ik met een meid in bed. Maar fuck: het deed me helemaal niets. De kusjes niet, haar grote borsten niet…het voelde veilig, maar dat was het dan ook. Aan het einde van mijn studententijd kreeg ik een ongeluk waardoor ik niet aangeboren hersenletsel opliep. Een lichte vorm met ‘enkel’ concentratie en geheugenproblemen. Ik was na het ongeluk haartje gevoelig. En dacht ik om een een of andere reden dat dit het moment was om echt uit te zoeken of ik niet toch op vrouwen viel. Ik voelde mij geborgen bij mijn fysiotherapeut en zij voelde dat. Op een gegeven moment vroeg ze of ze mij een knuffel mocht geven. Dat voelde fijn, maar niet sexueel. Op dat moment kon ik dat onderscheid niet maken en bedacht me dat ik misschien dan toch lesbisch was. Na mijn revalidatie besloot ik dan ook dat ik het nogmaals moest gaan uitzoeken. Weer had ik sex met een vrouw en weer voelde ik niet zoveel, behalve dan dat ik me veilig voelde. En dat ik me veilig voelde verwarde ik weer met lust gevoelens. Ik kwam op een feestje van een vriendin van mij haar broertje tegen die ik al jaren kende en gek op mij was. Had hem toen al een tijd niet gezien. Voor het eerst in mijn leven had ik vlinders in mijn buik. Ik besloot dat het zo bijzonder was dat hij wel de ware MOEST zijn. We raakten dan ook in een relatie. Maar al gauw merkte ik dat hij niet de jongen was die ik dacht dat hij was. Ik had daarnaast een diepere en sterkere band met mijn vriendin, zijn zus. Ik bedacht me dat ik dus wel gevoelens voor haar zou hebben. Maar dat kon toch niet? Bang als ik was vermeed ik haar steeds meer. Ik lag daarnaast ook niet goed in hun hechte familie, en de vader van hun overleed aan kanker. Hij maakte het uit. Mijn leven alleen was moeizaam met een geheugen en concentratieprobleem. Mijn ex vertelde mij al snel dat hij opzoek ging naar andere meiden en dat ik ook om me heen moest gaan kijken. Op dat moment stond ik open voor zowel mannen als vrouwen. Maar ik werd smoor verliefd op een man. 11jaar ouder dan ik. Op dit moment hebben we nog steeds een relatie. Omdat het in het begin zo snel ging tussen ons klampte ik me vast aan een vriendin. Hechte me meer aan haar dan aan hem. Zij is een bloedmooie meid met borderline. Ik die nog steeds in mijn hoofd had dat ik ergens toch op vrouwen viel verlangde naar affectie van haar. Ik vertelde haar dat ik haar uiterlijk aantrekkelijk vond en of ze daar in haar gedrag rekening mee wilde houden. Dat deed ze dus niet. Regelmatig stond ze voor me half naakt en moest ze me weer laten weten hoe groot haar borsten wel niet waren geworden naar haar bevalling. Ze was zichzelf continu in de problemen aan het brengen en ik werd uit elkaar gescheurd met gevoelens naast de gevoelens naar mijn vriend toe. Ik besloot het contact te verbreken. Maar uiteraard loop ik er ook weer bij nieuwe knappe vriendinnen er tegen aan dat ik bang ben dat ik iets voor ze ga voelen. En tijdens mijn eisprong ben ik zowiezo erg sexueel ontladen en kan ik met iedereen wel het bed in, man/vrouw knap of lelijk.
It’s hard to be me. Doch heel erg blij met mijn super lieve vriend!
Goededag,
Ik ben een jongevrouw van 31 ik zit in een relatie van 6 jaar met mijn vriend en maak nu precies het zelfde mee dat ik nu naar antwoorde de hele tijd loop te zoeken, maar ik wordt er helemaal gek van en verdrietig van… het voelt zo sterk en kwellend, marllend aan, Heb het gevoel of ik mezelf nu niet ken of uberhaut kende..wat heeft alleen u echt geholpen? Want ik lees dat u schreef; Na het lezen van een stuk over obsessieve gedachten ten aanzien van homoseksualiteit ? Is er een boek over te lezen?