Een aantal jaar geleden was ik op een OCD-congres in Manchester. Jongelui liepen er rond in witte T-shirts met in dikke letters ‘OCD’: Obsessive Compulsive Disorder. Ze zullen ongetwijfeld een dwangstoornis hebben gehad, maar dat was niet van hun vrolijke gezichten af te lezen. In een lotgenotencontact met hun ouders kwamen echter de emoties achter de schijnbaar vrolijke gezichten naar boven. Van opgewektheid was in deze groep geen sprake; eerder van een diepe bezorgdheid over de ziekte van hun kind, maar vooral ook bezorgdheid over de toekomst. Kan het kind zich later wel redden? Zal het nog een beetje gelukkig zijn?
Niet alleen
De International OCD Foundation heeft een zeer informatieve website.
Hier is onder meer te lezen dat er alleen al in de Verenigde Staten meer dan één miljoen kinderen lijden aan OCD. Vertaald naar Nederland, zou dat voor ons land neerkomen op ruim 50.000 kinderen. De gemiddelde leeftijd waarop de ziekte begint, is rond de 10 jaar.
In het lotgenotencontact kwam duidelijk naar voren dat veel ouders van een kind met OCD zich alleen voelen staan en hun gevoelens niet goed met vrienden kunnen delen. Contact met andere ouders van een kind met OCD is niet eenvoudig te regelen. De afstanden zijn vaak groot en het initiatief ligt veelal bij de ouders zelf. Ook tussen ouders onderling is er niet altijd voldoende steun. Door onwetendheid kunnen over en weer verwijten ontstaan. Een vrouw vertelde mij dat de dwangstoornis die haar dochtertje op vierjarige leeftijd ontwikkelde volgens haar man een gevolg was van haar manier van opvoeden. Een onterecht verwijt, dat weer aanleiding gaf tot extra spanningen tussen de ouders.
‘Dwangzin’
De moeder worstelde met nóg een probleem. Hoe ga je om met de dwang van je kind?
Binnen het gezin kunnen kinderen soms heel sturend zijn om hun ‘dwangzin’ te krijgen. Het niet voldoen aan de eisen van een kind met smetvrees dat urenlang wil douchen of de kleren keer op keer op een bepaalde manier gewassen wil hebben, leidt vaak tot spanning en grote ruzies. Als haar dochtertje, inmiddels negen jaar oud, vraagt wat haar moeder net gezegd heeft, weet ze dat het beter is om de woorden niet te herhalen; niet toe te geven aan de dwang. De wanhopige moeder: “Maar wat moet je? Soms spartelt ze van angst. Ze begrijpt het niet als ik haar geen antwoord geef. Soms verzin ik maar gewoon iets, zodat ze weer rustig wordt.”
Top secret
Een andere vraag waar veel ouders mee worstelden, is: (hoe) licht je de school in over de ziekte van je kind? Vaak is OCD ‘top secret’; niemand mag het weten. En als de ouders dan toch de stap naar school willen zetten, wil hun kind dit zelf niet altijd.
Eén ouder omschreef treffend hoe er op school met de OCD werd omgegaan: “Iedereen wist het, maar het bleef topgeheim.” In één geval was het zo geregeld dat het kind, wanneer het een situatie niet meer aan kon, een rode kaart omhoog stak en de klas verliet. Bij een ander kind was afgesproken dat het bij een paniekaanval juist in de klas bleef zitten. Iedereen ging dan door met de dagelijkse gang van zaken en na een tijdje zakte de paniek weer. Op het schoolplein vroeg daarna niemand wat er was gebeurd.
Geen tijd!
Fred Penzel, psycholoog gespecialiseerd in OCD en dé expert van het congres, gaf aan dat dwang het leven voor een kind extreem moeilijk maakt. Het toegeven aan de symptomen is tijdrovend, waardoor er minder tijd overblijft voor vrije tijd en huiswerk. ’s Ochtends begint de eerste proef vaak al bij het opstaan en aankleden. Gebeurt dit vlekkeloos, dan ziet de dag er nog wel zonnig uit, maar worden de rituelen niet goed uitgevoerd, dan begint alles weer van voren af aan. Geen wonder dat dwangpatiënten vaak te laat komen.
Voor het naar bed gaan moeten weer opnieuw bepaalde rituelen worden uitgevoerd. Stress en stressgerelateerde lichamelijke klachten zoals hoofdpijn en maagklachten liggen dan ook voortdurend op de loer.
Symptomen van OCD
Kinderen met dwangklachten begrijpen vaak niet wat hen overkomt. Volwassenen met een dwangstoornis kunnen hun dwangmatige gedachten veelal onderscheiden van normale gedachten. Kinderen kunnen dat vaak nog niet en hebben soms het gevoel gek te worden als ze hun vreemde rituelen moeten uitvoeren. Ze kunnen zich zo schamen dat ze lang niet altijd open durven te zijn naar hun ouders en proberen de dwang verborgen te houden.
Hoe kunt u in zo’n geval als ouder mogelijke symptomen van OCD herkennen? Let hiervoor op de volgende signalen.
Het kind heeft bepaalde dwanggedachten (obsessies), bijvoorbeeld:
| Besmetting | Een overdreven bezorgdheid voor besmetting, ziekte of ziektekiemen. |
| Jezelf of anderen bezeren | Irrationele angst om een auto-ongeluk te veroorzaken, of een ander te bezeren met een scherp mes. |
| Symmetrie | De behoefte om dingen symmetrisch neer te leggen. |
| Twijfel | Ervan overtuigd zijn dat iemand niet gedaan heeft wat hij zou moeten doen. |
| Getallen | Fixatie op specifieke getallen. Taken een specifiek aantal keren uitvoeren, ongeacht enige logica of zin. |
| Religie | Preoccupatie met religieuze zaken zoals leven na de dood, sterven of moraal. |
| Verzameldwang | Verzamelen van nutteloze of zinloze dingen zoals oude kranten. |
| Seksuele thema’s | Obsessieve gedachten over seks. |
Het kind vertoont bepaalde dwanghandelingen (compulsies). Een aantal veel voorkomende:
| Wassen en schoonmaken | Handen wassen totdat ze rood zien. Tanden poetsen totdat het tandvlees bloedt. |
| Controleren | Steeds weer controleren of de deur op slot is. |
| Symmetrie | Sokken moeten bij beide benen even hoog zijn en manchetten even lang. |
| Tellen | De stappen tellen bij het lopen. Een taak een specifiek aantal keren herhalen. |
| Herhalen/overdoen | Een aantal keren een taak herhalen totdat het ‘goed voelt’. |
| Verzameldwang | Weigeren om lege blikjes of kauwgompapiertjes weg te gooien. |
| Bidden | Eindeloze herhaling van gebeden of liederen. |
Als je kind enige van deze symptomen vertoont, let dan op het volgende:
- Stress
- Slaaponthouding
- Depressie
- Schaamte
- Agitatie
- Traagheid in aankleden
- Traagheid in het naar bed gaan
- Manische dwang om bezig te zijn
- Traagheid om makkelijke taken uit te voeren
- Sociale problemen
- Een aantal keren een taak herhalen totdat het ‘goed voelt’
- Behoefte om alleen te zijn
- Conflicten maken over gewone dingen
Het is niemands fout
Een dwangstoornis is niemands fout. U en uw kind zijn slachtoffer van een nare aandoening, waarvan de oorzaak vermoedelijk in het brein ligt. Het heeft niets te maken met uw manier van opvoeden.
Het belangrijkste dat u kunt doen tegen de dwangstoornis is: niet toegeven aan de dwang van uw kind, ondanks dat uw kind dit vraagt en u gevoelsmatig wellicht de indruk heeft daarmee uw kind te helpen. Toegeven aan de dwang is niet echt ‘helpen’ maar geeft de OCD juist meer macht. Met een deskundige behandeling op het gebied van dwangstoornissen en uw ondersteuning zijn de symptomen vaak tot draaglijke proporties terug te brengen. En hoeft de OCD het geluk van uw kind niet langer in de weg te staan.
Dit bericht heeft 28 reacties
Ons kind kreeg OCD op 9 jaar, ze is nu 11 en het gaat vrij goed, we laten niet toe dat dwanghandelingen uitgevoerd worden, ook al is het heel zwaar, door die strengheid verbetert het fel. We maken ook gebruik van fantasie: we prikken vb denkbeeldig de dwangen weg. Daarnaast doen we veel leuke dingen samen, samenhorigheid en plezier maken is voor haar heel belangrijk tegen de stress, ze doet ook veel sport
Ons zoontje heeft sinds enkele weken zeer veel last van controledwang, voor het slapen gaan wordt de hele kamer inclusief kasten gecontroleerd en als hij ’s nachts wakker wordt begint het opnieuw. Soms slaap hij mar enkele uurtjes per nacht. Overdag is hij snel geïrriteerd en trekt zich terug op zijn kamer. Hij speelt bijna niet meer met vriendjes. Iedereen is uitgeput. Hijzelf nog het meest. Hij heeft dit al eerder gehad in groep 5, toen was hij 8, nu 12. We vragen ons af of iemand een goede therapeut weet in de beurt van Leiden
Op de site dwang.eu staan de behandelaars. U kunt daar kijken of er een therapeut in de buurt van Leiden is.
groeten,
Het is zwaar, heel zwaar, vooral als je kind zegt, niet meer te willen. Ik weet als ouder niet meer hoe ik mijn kind helpen moet. Hij zakt steeds verder weg en dat doet pijn, als je als ouder toe moet zien. Hij gaat wel naar een psycholoog die gespecialiseerd is in dwang, maar dit is maar 1 keer per week. Ik voel me machteloos
Beste Anne,
Is een consult bij een kinder- en jeugdpsychiater ooit gedaan? Menno Oosterhoff is een kinder- en jeugdpsychiater en hij heeft deze website over dwang opgezet. Mogelijk kan medicatie namelijk nog een rol vervullen. Misschien goed om een eventuele verwijzing met de huisarts te overleggen.
sterkte en met groeten,
Jan van Ingen Schenau
Ja, consult is wel gedaan.
Maar de psycholoog hier in het dorp was niet echt gespecialiseerd in dwang en we hadden er dus niet echt baat bij.
Er is lichttherapie voor ptts gedaan, ook daar had zoon geen baat bij.
Medicatie is nog nooit over gesproken.
Zoon gaat nu naar een psycholoog gespecialiseerd in dwang.
Hij verteld niet zoveel over de sessies, is erg moe als hij thuis komt. Hij moet thuis oefeningen doen, opschrijven wanneer hij dwang gedachten heeft.
Het gaat maar langzaam, maar ze moeten natuurlijk eerst een band opbouwen en af en toe viel een sessie uit, wegens ziekte, van hun kant.
Tja dan ben je zo weer twee week verder, eer je door kan met de therapie.
Groet Anne
Wat herken ik jouw gedachten. Net nog een appje van mijn dochter. Mam ik kan niet meer, neem me maar op ofzo. Hier zijn we bezig met overgang van jeugd naar volwassen psycholoog. Wordt pas september dat ze bij pro persona start. Zitten in mei…hoe gaan we dat overbruggen. Echt weet wat je voelt en we staan ook echt machteloos en op sommige momenten lijkt het idd echt dat we alleen maar mogen toekijken hoe ons kind alleen maar ongelukkiger wordt. Je schreef bovenstaand bericht in maart. Hoe is het inmiddels?
Hoi Mariska.
Hier nog steeds hetzelfde, eigenlijk minder. Mijn kind lacht niet meer, heeft geen lol/ zin in zijn leven. Volgende maand wordt hij 21. Dit moet de mooiste tijd van zijn leven/ jeugd zijn, maar hij sluit zich op in zijn kamer.
Hij vindt het wel fijn om naar de psycholoog te gaan, maar ik heb het gevoel dat het nog niet echt vordert. Ze moeten natuurlijk eerst een vertrouwensband opbouwen, dat begrijp ik ook wel. Maar ik wil zo graag dat hij lekker in zijn vel zit, uit gaat, lacht, geniet van zijn leventje.
De dwang beheerst zijn hele leven, maar ook de mijne( met alle respect, dit is niet boos of negatief bedoeld).
Ik wil hem zo graag helpen, maar ik weet niet meer hoe.
Wat doet het pijn, als je zo’n appje van je kind krijgt hé?
Opname heb ik ook al wel aan gedacht, maar dat is toch eigenlijk het laatste wat je wilt.
Medicatie hoor ik trouwens weinig over, weet er ook niet zoveel van, maar schijnt er wel te zijn. Het kan zijn dat je hersenen een bepaalde stof niet aan maakt, maar dat zullen ze ook wel niet zomaar doen, bij ons is er in elk geval nog nooit onderzoek naar gedaan.
Hoop voor jullie dat je een weg vind, om deze maanden door te komen.
Het is moeilijk om je kind elke dag zo te zijn strijden!!
Heeft iemand ervaring met neurofeedback als hulp tegen dwang?
Ons kind van bijna 13 jaar gaat fel achteruit, er wordt erg veel tijd besteed aan de dwangrituelen en haar zelfstandigheid is nu lager dan toen ze 10 jaar was (het wegprikken van dwangen werkt niet meer)
Ze is steeds bang dat ze zal veranderen in iemand anders, dat zou identiteits OCD heten
kliniek waar wij ooit geholpen werden maar niet meer binnen geraken vanuit België: de Bascule in Amsterdam
Mijn dochter van 18 heeft al heel veel angsten gekend. Zo is ze jaren bang voor het weer geweest. Drama’s om haar de deur uit te krijgen. Na jaren tobben is ze hier overheen gegroeid.
Nu ontwikkeld zij een smetvrees. Wil niks aanraken. Is erg ongelukkig. Gaat haast niet meer naar school. Wil net zo lief dood, zoals ze mij regelmatig over de app laat weten. Mijn dochter wil echter geen hulp. En aangezien ze 18 is, kan ik haar niet dwingen. Maar wat is het zwaar, te moeten aanzien dat zij dood ongelukkig is. En tegelijkertijd zo frustrerend en ook boos makend, dat ze geen hulp wil aanvaarden. Die emotie bij mijzelf, het vreselijk voor haar vinden, en dan weer de boosheid om wat ze ook de rest van het gezin “aandoet”…het is slopend! Elke tip is welkom!
Beste Hanna,
Zou ze open staan voor medicatie? Dat kan mogelijk een alternatief zijn voor intensieve therapie dat ze niet wil.
met groet,
mijn dochtertje van 4 heeft ook last van een dwang . alles moet op haar manier ogehangen worden want ze word gek als wij het ophangen. ook moet alles in haar tasje zitten en ze kijkt elke keer of alles er in zit. ook vraagt ze aan de leidsters van de opvang of ze niks vergeten om mee naar huis te geven. ze is elke dag om 5 uur wakker en komt dan vragen of ze alles in haar tasje heeft zittten. iemandtips voor mij wat ik hier ee kan doen en haaar weer aan het slapen krijg. ze schreeuwd de hele school bij elkaar als er wat mis gaat
Wat ik hier niet lees, is EMDR therapie, deze therapie werkt snel en doelmatig!
Idee misschien? Belangrijk is dit te volgen bij een goede erkende therapeut/arts.
Goedemorgen,
Voor mijn opleiding als onderwijsassistent zoek ik naar “handvatten” om in de klas in te zetten bij een leerling met een dwangstoornis. Ik lees veel over therapieën buiten school, maar ik denk dat het voor een leerkracht ook fijn is om te weten hoe hij/zij met een dwangstoornis om moet gaan, en of er bepaalde activiteiten zijn die toegepast zouden kunnen worden.
Met vriendelijke groet,
Loes Dinkelman
Beste Loes,
Er bestaat een speciale site en deze heet: Gedragsproblemenindeklas.nl, daarop staan richtlijnen.
Hopelijk helpt deze site je op weg.
Mooi dat je je wilt verdiepen in deze problematiek, want veel kinderen zijn heel eenzaam door allerlei angsten.
Met vriendelijke groet,
H. van Vuuren.
Mijn zoon van 15 kampt al zeker anderhalf jaar met OCD. De “problemen” begonnen toen hij in de puberteit kwam, is altijd al onzeker geweest. Hij heeft een fixatie ontwikkeld over het krijgen van (jeugd) puistjes. Dit is onschuildig begonnen, de moefder van zijn toenmalige vriendinnetje gaf zgn Mylene parties en er waren crèmepjes in de handel die effectief zouden zijn tegen jeugdpuistjes. In die tijd vond mijn zoon zichzelf al “lelijk”en was bang voor afwijziging van anderen. (hoewel zijn zgn jeugdpuistjes nooit meer dan bij de gemiddelde puber zijn geweest)
Om een lang verhaal kort te houden, het is uitgelopen tot op een obsessie waarbij mijn zoon uiteindelijk steeds meer in de weer was met rituelen en zonder mijn medeweten allerlei smeerseltjes ging kopen en dit liep uit de hand. Vervolgens ontstond de fixatie op gezond eten waarbij hij vetten ging vermijden en uiteindelijk heeft hij smetvrees ontwikkeld waarbij alles al langere tijd draait om het constant wassen, langdurig douchen, stapels handdoeken enz. Inmiddels heeft hij cognitieve gedragstherapie gevolgd bij een psycholoog, Na driekwart jaar waren zij daar “uitbehandeld” en zijn wij terug door verwezen naar de huisarts waarbij ik heb gevraagd om een verwijziging naar de GGZ. Ook hier heeft mijn zoon cognitieve gedragstherapy gevolgd en anti depressiva gekregen. Inmiddels staat mijn zoon op de wachtlijst voor een opnamen omdat het probleem eerder ernstiger lijkt te worden, er is geen ruimte meer in zijn hoofd voor andere dingen, er onstaan steeds meer beperkingen. Ik vind het heel moeilijk om aan te zien dat hij hier zo onder lijdt. Zijn er ouders die dit verhaal herkennen?
Hoi Claudia, ik herken heel veel in jouw
verhaal in mijn zoon van bijna 17 jaar. Hoe is het nu met je zoon
Ik worstel als ouder met het omgaan van de dwanghandelingen van mijn kind. Ik vraag me af of het ‘verbieden’ van de dwanghandelingen niet leidt tot het stiekem uitvoeren ervan. Wat weer zorgt voor meer eenzaamheid en het zich afzonderen. En zou het zelfs kunnen leiden tot dwanggedachten i.p.v. dwanghandelingen, zodat niemand het meer ziet?
Beste Francisca,
Bijgaand een citaat van Fred Penzel, een Amerikaanse therapeut met 25 jaar ervaring in dwangbehandelingen.
Doe niet mee aan de dwanghandelingen en geef niet toe aan de obsessies. Functioneer ook niet als een stand-in voor de persoon met dwang. Op den duur zal de persoon met de dwangstoornis minder behoefte hebben om eeuwig een beroep op de ander te doen. Zeker als hij zich ook meer heeft verdiept in zijn ziektebeeld en beseft dat de weigering van de ander om toe te geven aan de grillen van de dwang juist leidt tot herstel. Hij moet zich gaan realiseren dat het medegezinslid door het ‘niet helpen’ juist helpt. Er is dan ook geen enkele reden dat iemand zich schuldig zou moeten voelen bij ‘niet mee-dwangen’.
De praktijk is echter weerbarstiger. Want met het verstand weten we dat het niet toegeven aan dwanghandelingen uiteindelijk effectief is, maar met ons gevoel kunnen we het soms niet aan. Zoals een vrouw op een congres mij vertelde: `Als ik niet toegeef, dan kan ik het lijden van mijn kind niet aanzien.’ Dus geeft ze soms toch toe.. Heel begrijpelijk. En dat zal de praktijk ook zijn. Ik weet niet of u met uw kind hierover kunt praten, want dan is er een mogelijkheid om het niet toegeven te laten vergezellen door aan te geven dat het voor haar bestwil is.
Ik weet ook niet of uw kind psychotherapie krijgt (cognitieve gedragstherapie) of psychiatrische hulp, want dat zou ik zeker aanbevelen. Maar ook voor u zou dat zinvol zijn, want dan kan een therapeut u ook aangeven hoe u met deze situatie die u beschrijft, om moet gaan.
Sterkte en met groet,
Jan van Ingen Schenau
Mijn zoontje is nog geen 8 jaar oud en wast zijn handen bijna stuk.
Je probeert te zoeken naar een aanleiding van zo’n pwriode. Maar ik kan t niet vinden.
Toen ie nog kleiner was had ie reeksen van dingen die hij moest opnoemen, bv
de verschillende delen van een speelgoedauto.
Hij is doorverwezen en binnenkort krijgen we en gesprek waarna gekeken wordt of
hij nu behandeld kan en wij onderwezen.
Ik heb steeds last van schuldgevoel en weet niet hoe ik er mee om moet gaan. Ik kan m
niet stoppen want dan ontploft de boel. Dan moeten we eerst uitvinden hoe dat dan weer te handteren.
Ik hoop heel erg dat we/hij hulp krijgen.
Beste Mette,
Niemand heeft schuld en ik verwacht dat de hulpverleners die uw zoontje zullen behandelen, u in uw schuldgevoel ook zullen ondersteunen.
met groeten,
Jan van Ingen Schenau
Ons zoontje van 4 bijna 5 heeft ook heel veel dwang. Mogen bijna niks verplaatsen wat hij ergens heeft neergezet. Dan raakt hij in paniek en moet het weer liggej zoals het was ,maar dit moeten wij doen. Zijn schoemen moeten strak soms zegt hij erbij het moet.mij pijn doen mama. bij ons kregen we de tip 1 keer op in gaan en daarna is het klaar. Hij is ook hoogsensitief en we krijgen ook hulp. Is nu een opvoedkundige die bij ons thuis komt. Maar die zegt niet teveel op ingaan is aamdacht wat hij vraagt. Dat vraag ik mij dus af , is dat zo ? Verder leren we bij hem nog extra te benadrukken nee is nee en ja is ja dit is onze grens en wij bepalen. Maar ook de opvoedkundige zegt wel dat het goed is als de GGD arts ook naar hem kijkt omdat ook haar dingen wel zorgen maken. Hij vertoont ook tics maar dit zie ik alleen als hij zich probeert te ontspannen. Op school kropt hij alles op en thuis komt alles eruit. Elke dag is het iets anders , als zijn shirt niet goed zit als.moeder heb je dan fe neiging om het even recht te trekken of als ik aai over zijn bol. Soms als ik het al doe heb ik gelijk al spijt want dan heb ik hem weer helemaal van slag. Dan moet het weer zijn zoals het was en als ik het dan probeer ( wat natuurlijk nooit meer precies hetzelfde kan zijn ) dan blijft hij steken in het gedrag dit kan soms 3 uur duren. Of dingen precies zeggen op de manier zoals ik het eerder zei als ik het niet precies zo na zeg dan is het ook weer hetzelfde liedje Aan het eind zie ik een manneke wat ontroostbaar huilt en het zelf ook niet meer weet. Het doet mij zoveel verdriet en ik voel me zo machteloos. En ik denk dan nee dit is niet aamdacht vragen. Ik zie hem zo onder spanning en ik wil hem zo graag helpen , zijn ogen weer zien stralen maar dat heb ik al heel lang niet.meer gezien. Af en toe zitten er goede dagen tussen en dan is het gedrag heel erg minder. Dan kan ik hem ook makkelijker overtuigen dat bijv. Zijn autotje op die plek zat en je ziet dan een geruststelling bij hem als ik hem.die bevestiging geef. Maar over het algemeen is het drama thuis. Sorry voor het lange verhaal maar ik moest het ool even kwijt , hoop hier op tips
Groetjes
Beste Ilonka,
Het lijkt me zeker geen aandacht vragen. Hij heeft een dwangstoornis waarvoor hij hulp nodig heeft. Heeft hij al hulp van een kinderpsycholoog of kinderpsychiater? Zo niet, dan zou ik dat zeker doen.
groet,
Jan van Ingen Schenau.
Beste Ilonka, heb je hulp gezocht? Hoe gaat het nu? Onze dochter van dezelfde leeftijd heeft ook dergelijk gedrag. Eerst dacht ik dat het alleen de leeftijd was en het grip zoeken in een wereld die ze niet bevatten. Maar het wordt steeds erger en krijgt invloed op het hele gezin. Het is voor deze leeftijd zo lastig om duidelijk te maken waarom je niet mee wilt gaan in dwanghandelingen.
Beste,
graag zou ik in contact willen komen met ouders en/of grootouders die hun kind en kleinkind (door o.a. de OCD van hun kind) niet meer mogen/kunnen zien. Graag zou ik hierover van gedachten willen wisselen met ouders/naasten die in een soort gelijke situatie zitten. We zijn er wanhopig van. Het zou erg welkom zijn als we met gelijkgestemde zouden kunnen praten.
Mvg, anoniem
mijn dochter heeft OCD en smetvrees, was regelmatig haar handen en wil nu ook dat wij niet meer in haar huis komen of er naar de wc gaan Ze ontvangt haar bezoek nu in de tuin, ook als het koud is. Haar man gaat er in mee, dit heeft ook effect op haar kinderen. Hun feestjes worden nu bij haar schoonfamilie gevierd, dus die gaan er ook in mee.
Ik kom nu niet bij haar want wil niet aan haar dwang voldoen, maar weet niet wat er gebeurd als wij wel in het huis gaan, denk dat ze volledig in paniek raakt. Ze heeft al verschillende therapieen gevolgd, maar die helpen niet. Sommigen zeggen dat het een vorm van autisme is, haar vader heeft ook autistische neigingen.
wat nu te doen, moet ik meegaan in haar angsten of gewoon mijn eigen gang gaan, met paniek als gevolg?
Goed artikel. Alleen het niet toegeven aan mijn zoons (13)dwangeisen gaat gepaard met hysterisch schelden tegen mij en weigeren dan bv te gaan slapen of zich aan te kleden of naar school te gaan. We wonen samen in een heel kleine studio, dus geen aparte ruimtes. Dus als ik niet doe wat hij wil op zo’n moment heb ik ook geen leven en draait hij door. De psycholoog spreekt elke week met hem, sinds 2 jaar nu.. maar ik zie echt geen verschil.. Behalve dat ik van mijn psycholoog heb geleerd om gewoon niet meer te reageren met frustratie.. Dan blijft het nog redelijk rustig. Alleen ik maak me erg zorgen om zijn toekomst want hij wil niks leren. Niks doen behalve op zijn telefoon gamen. Heeft geen vrienden. Wil die ook niet.. We zijn maar met zijn 2 zonder familie dichtbij.. Dus wat dan?
Beste Jan,
Onze dochter van 11 is nu een jaar in therapie voor dwang. Wij hebben bij de eerste tekenen van dwang direct hulp ingeschakeld en proberen alles te doen zoals geadviseerd.
Mijn broer en zus zijn waarschijnlijk gaan googelen en vinden op veel sites dat de opvoeding een belangrijke oorzaak is. Ik begrijp dat ouders een belangrijke rol hebben bij de instandhouding, maar wij hebben direct hulp gezocht en volgen al het advies op (wel/niet helpen).
Waarom staat op zoveel sites dat opvoeding een belangrijke oorzaak is? Klopt dat?
Marleen